25.3.20

Ede

Zoals verwacht zijn we vandaag thuisgekomen.
Het rijden van Denia naar Ede was vanwege de coronacrisis ontspannen en we werden nergens aangehouden of gecontroleerd.
Het was over het algemeen rustig op de weg omdat in Spanje, Frankrijk en België het verkeer beperkt is tot noodzakelijk werkverkeer.
Waar naar toe?

In Nederland was het daarentegen erg druk. Naar ons gevoel is er nauwelijks verschil met de normale situatie.
We vonden in het algemeen dat het in Nederland anders toe gaat dan in andere landen. In onze woonplaats zien we veel mensen op straat en vooral jongeren houden zich totaal niet aan de oproep om afstand te bewaren.

We zullen zien hoe de komende weken en maanden ons hier bevallen.

We bedanken iedereen die de laatste tijd belangstellingstelling heeft getoond in onze reis en ons moreel heeft gesteund bij het vinden van een mogelijkheid om Marokko vroegtijdig te verlaten.

Voorlopig zullen we even niet reizen, maar de zin in reizen is zeker niet weg.

23.3.20

Denia (Spanje)

De eerste 700 km hebben we vandaag afgelegd door Spanje. Het is natuurlijk rustig op de wegen, voornamelijk vrachtverkeer.

In de supermarkt is het ook wennen. Niet samen boodschappen doen, een voor een naar binnen, plastic handschoenen aan. Het is veel strikter dan in Marokko. Heel veel mensen gebruiken hier trouwens mondkapjes.

 Bij tankstations is alleen het nachtloket open. Naar binnen gaan is niet mogelijk.

Je mag maar met een persoon in de auto zitten, maar ze zullen voor ons wel een uitzondering maken. De politie hebben we overigens eigenlijk alleen vanochtend gezien toen iedereen verzocht werd van de camperparkeerplaats te vertrekken. Er stonden er zo’n 25.

We waren wel even bang dat we misschien tegengehouden zouden worden in Denia, maar ook hier geen controles.
We zijn hier om spullen en een fiets mee te nemen die we bij vertrek in februari hadden achtergelaten.
We overnachten in de camper voor het huis waar we van november tot en met januari waren.

Nog twee lange dagen rijden tot we in Nederland zijn.

22.3.20

Ceuta (2)

We zijn vanochtend de grens tussen Marokko en Ceuta (Spanje) gepasseerd. Hoewel het lang duurde verliep dit probleemloos.

Door naar de veerhaven en toen bleek dat we simpelweg met ons open retour-ticket meekunnen. Maar we hebben tientallen verhalen gehoord dat je nu toch een nieuw ticket moet kopen omdat je anders de grens niet over mag. Dat hadden we dus gedaan en nu blijkt dat dit onnodig is geweest.  Maar vooruit, geld is onder de huidige omstandigheden niet de eerste zorg.

Goede informatie vinden was de afgelopen tijd bijzonder moeilijk en aan de Nederlandse ambassade in Marokko heb je niets. We hoorden van verschillende Nederlanders dat ze op advies van de ambassadeur (in een toespraak via de sociale media) naar de andere Spaanse enclave Melilla waren gereden want daar kon je een boot nemen naar Spanje. Klopte niets van. Daarop moesten ze 300 km naar hier rijden. Ook de mededeling dat vandaag om 12.00 uur de grens dicht gaat, lijkt ons een onzinbericht. Er zijn nog duizenden campers die Marokko uit moeten. Er is al twee keer eerder een datum genoemd dat de grens gesloten zou worden en beide keren klopte dat ook niet.

We hebben ook grote bedenkingen bij het besluit van de NKC, de Nederlandse Kampeerautoclub, om tientallen deelnemers aan hun rondreizen naar Nederland te laten terugvliegen met achterlating van hun camper. Het lijkt ons dat niemand dat graag doet en het was dus volkomen onnodig.

Hoe laat we vandaag met de boot meegaan is niet bekend. De boot van 16.00 hebben we gemist, want we stonden te ver achter in de rij. Nu staan we wel behoorlijk vooraan, dus de volgende boot moet lukken.

We hebben tijdens het wachten de Nederlandse radio aan, via internet. Dus we blijven keurig op de hoogte van wat we bij thuiskomst kunnen verwachten.
In Taroudant

Nabeschouwing Marokko 2020
Intussen kunnen we vaststellen dat we 4350 km hebben gereisd in Marokko. We zijn er van 6 februari tot 22 maart geweest, ruim 6 weken dus.
We hebben uitzonderlijk goed weer gehad, op twee zandstormen na.
Na de vorige vijf keren hebben we toch ook veel nieuwe plaatsen bezocht. Bijna alle campings waren nieuw voor ons.
We hebben behalve de coronaperikelen geen problemen gehad.
Na die ene keer startte de motor steeds zonder haperen.

Dank
De afgelopen week hebben heel veel mensen ons adviezen gegeven en hulp aangeboden, waarvoor hartelijke dank. Uiteindelijk zijn we blij dat we het besluit hebben genomen om vervroegd terug te gaan naar huis en dat dit ook lukt. Beter om thuis gevangen te zitten dan in je camper op een camping ver weg.

21.3.20

Ceuta

In de rij voor de grens van Ceuta
We zijn vandaag toch gaan rijden want de campingeigenaar was er van overtuigd dat dit mag en dat de grens open blijft.
Om 10 uur vertrokken we nadat de campingeigenaar nog wat documenten voor ons afdrukte. Er vertrokken nog enkelen maar de meesten blijven. Het was trouwens moeilijk te zien hoeveel mensen er zijn want er staan ook veel achtergelaten campers van mensen die zijn gaan vliegen.

De lege tolweg van Marrakech naar Casablanca
Onderweg was het rustig, maar rond Casablanca leek het een gewone zaterdag. Er was politie onderweg maar er werd nauwelijks gecontroleerd en bij ons al helemaal niet.
Na 7 uur rijden staan inmiddels op 400 meter van de Marokkaanse grenspost. Hier worden alle voertuigen nu tegengehouden en zullen moeten overnachten. Er staan er ongeveer zestig voor ons.

De boot van de maatschappij waar we geboekt hebben vaart vier keer per dag. We hopen dat we morgen meekunnen.

Zo wisselen de negatieve en de positieve ervaringen elkaar af. Gisteren was het naar ons gevoel niet meer mogelijk Marokko te verlaten en maakten we voorzichtig al plannen voor hoe we nog een paar weken in Marrakech zouden kunnen doorbrengen. Vandaag is alles weer anders.

Van de Nederlandse ambassade kunnen we weinig goeds melden. Ze zeiden in een e-mail dat de grenzen gesloten zouden worden gisteren, maar voor Ceuta is dat dus gewoon onzin. Verder heb je ook niets aan de algemeenheden die ze schrijven.

Het is hier regenachtig en vrij koel. Gisteren begonnen we in de woestijn, zo contrastrijk is Marokko. Het doet toch wel pijn om twee weken eerder dan gepland het mooie land noodgedwongen te moeten verlaten.

20.3.20

Marrakech

Jarig in Merzouga
De beheerder had goed zijn best gedaan op het ontbijt, echt prima. Jammer dat onze eetlust toch wat aangetast was door de lange reis die we voor de boeg hadden.
Ontbijt

Water op de weg
Op weg naar het noorden ging het 20 km voorbij Erfoud mis. De rivier was dermate gezwollen dat op dat punt de weg een halve meter onder water stond. Iedereen moest terug en een omleidingsroute was er ook niet.
Snel besluiten dus en het leek ons dan maar het beste de route Ouarzazate - Tichka - Marrakech te doen. Dat is heel wat langer en we komen ook veel minder noordelijk uit.
Uiteindelijk zijn we vandaag 11 uur onderweg geweest en de route over de Tichkapas is echt vervelend omdat er veel wegwerkzaamheden zijn.

We zijn nu op de mooie camping Relais de Marrakech. Even uitrusten.

We merkten onderweg dat café’s en restaurants inderdaad alle gesloten zijn. Maar men waagt zich hier evenzogoed wel op straat. Op sommige plekken is het gewoon druk.

Nu gaat met ingang van morgen de noodtoestand in en mag er niet meer gereden worden zonder goede reden. Met het ticket voor de veerboot zou dat voor ons geen probleem moeten zijn. Maar het blijft spannend hoe het morgen weer gaat.

Dat we een ticket voor zondag hebben is niet zo van belang, zegt men. Je moet toch in de rij aansluiten. Dus zo mogelijk rijden we morgen door naar Ceuta.  We horen nu echter dat de noodtoestand ook inhoudt dat je Marokko niet meer uit mag. Dan zouden we een dag te laat zijn en zitten we misschien weken vast in Marrakech. Dat zou wel een grote domper zijn op deze toch al niet zo vrolijke dag.

19.3.20

Merzouga

De zandduinen van Erg Chebbi
We bevinden ons in een figuurlijke achtbaan. Ja, we zijn nu in een mooi hotel, vlak naast de beroemde zandduinen. Maar ja, die duinen komen er niet vanzelf, daar is wind voor nodig. En net deze dagen is er een overmaat aan wind, gewoon een zandstorm dus.

Ons hotel is zandkleurig en in kasbahstijl gebouwd
Maar dan de geruchten en berichten. Is er wel of niet een gesloten grens met Ceuta? Zelfs de ambassadeur zegt nu dat de grens dicht is.
Komt er binnenkort (morgen) een totaalverbod op verplaatsingen in Marokko?
Moeten we zo snel mogelijk naar Ceuta rijden? En hoeveel staan er daar te wachten? We hoorden dat de veerboot gisteren niet gevaren heeft vanwege de storm.
Of beter naar een camping aan de kust waar we het een tijdje kunnen uitzingen?
Moet je een ticket op datum hebben voor de veerboot? Moet je dat online kopen of bij de haven? Het houdt ons de hele dag bezig in elk geval.
Centrale hal in het hotel

Het vooruitzicht dagen of weken vast te komen zitten hier in Merzouga is wel een angstscenario want we zitten nu als enigen in dit hotel, waar je overigens wel maaltijden kunt bestellen.

We zagen zowaar nog wel toeristen in de duinen; Marokko is nog lang niet leeggestroomd.

De tweede Duitse groep campers is vanmorgen vertrokken. Ze maken de reis niet af en reden nu naar Marrakech en willen dan naar Ceuta. Dat is hun plan en ook ons plan.

We gaan morgen hier weer weg en zo snel mogelijk naar het noorden, als het ons wordt toegestaan tenminste. Geen leuke verjaardag morgen.
Nog veel zand in de lucht en ook een spat regen

Na 5 uur ging de wind wat liggen en gingen we wandelen in de duinen.
We zagen op een gegeven moment bij een ander hotel drie campers staan, waarvan twee Nederlanders en daar knoopten we even een praatje aan. Ook zij piekeren zich suf hoe ze het aan moeten pakken en we wisselden uit wat we zelf weten en vooral wat we niet weten.

18.3.20

Tazzarine (3)

Deze steenwoestijn omringt de camping;
de lucht is grijs van het stof
We kunnen er niet om heen. Het leven staat ook hier steeds meer in het teken van corona. Er wordt door de overheid opgeroepen thuis te blijven en alleen nog noodzakelijke reizen te maken. Of dit campertoeristen gaat beperken in hun reizen is nog niet helemaal duidelijk voor ons. Wel zijn sommige campings en hotels inmiddels gesloten.

Onze camping Serdrar is mooier dan dit bord doet vermoeden
We hebben ruim een week geleden een hotel geboekt in Merzouga, vanwege Janny’s verjaardag. Bij navraag bleek dat dit hotel in elk geval open blijft. Daar rijden we morgen naar toe.

Ook horen we over toenemende agressie naar buitenlanders. Misschien vanwege het feit dat de toeristen er zijn (en het virus naar Marokko hebben gebracht) maar misschien ook omdat ze nu weggaan. Zelf hebben we dat nog niet gemerkt.

Aan het diner
We hebben een tijdje gepraat met een Duits stel en zij zijn er nog niet uit wat te doen. Het lijkt er op dat ze nog op deze camping blijven.

We hebben in het restaurant van de camping gegeten en dat is ons goed bevallen. Ze weten er hier wel wat van te maken met tafelkleden en kaarsen op tafel.

17.3.20

Tazzarine (2)

We zijn de hele dag op deze comfortabele camping gebleven. In de omgeving is feitelijk niets te doen. We zijn de hele dag nog bezig geweest met onze aftocht uit Marokko. We hebben allerlei opties overwogen, diverse hulplijnen ingeschakeld. We zijn onder andere lid van een appgroep geworden.
Hoewel we horen over vliegtuigen die tot en met donderdag mensen ophalen vanuit Marrakech, zijn we hierover huiverig. We willen de camper hier niet maanden lang laten en ooit weer moeten ophalen. Bovendien hebben we vandaag geen enkele mogelijkheid gevonden om donderdag te vliegen.

Het rustige leven op de camping
Van verschillende kanten werd ons bevestigd dat de veerboten tussen Ceuta en Algeciras Europeanen meenemen. Via de site kun je die ook boeken.

Dat doen we dus maar. We hebben inmiddels een ticket geboekt voor 24 maart.
Het feit dat Spanje en Frankrijk “op slot” zijn, lijkt een thuisreis niet in de weg te staan. Dat valt onder het noodzakelijke verkeer waarvoor de landen en ook de EU een uitzondering maken.

Tot zover de theorie. We zullen de komende dagen blijven volgen hoe het mensen vergaat die dit daadwerkelijk doen.

Inmiddels is er een tweede Duitse groep op de camping aangekomen, nadat de eerste is vertrokken. Iedereen maakt hier een ontspannen indruk. Wij zitten aan een biertje.

16.3.20

Tazzarine

Brahim kwam langs voor een praatje
We namen afscheid van Brahim van de camping Bassou in Nekob. Zonder handen te geven; we proberen er vast aan te wennen voor de periode dat het echt nodig is.

Na wat boodschappen te hebben gedaan in Nekob, reden we 60 km verder naar een vrij nieuwe camping 15 km ten zuiden van Tazzarine. Ook deze is nieuw voor ons, zoals verreweg de meeste campings in Marokko.
Het is een enorm verschil. Hoewel deze camping nog meer afgelegen is, staan er toch wel 30 tot 40 campers, o.a. een Duitstalige groep met Duitsers, Zwitsers en Oostenrijkers. Het is misschien wel de meest luxe camping die we tot nu toe hebben gehad.

We volgen het coronanieuws op de voet en begrijpen dat Nederlanders steeds minder bewegingsvrijheid krijgen, met dichte scholen, restaurants, musea en wat niet al. Kan er nog meer worden gesloten, vragen wij ons af. Openbaar vervoer, winkels, kerken, campings? In Spanje mag je al niet meer reizen als het niet echt noodzakelijk is. Dat komt misschien ook nog in Nederland als de situatie verergert.

We maken ons dus zorgen over de mensen in Nederland want daar krijgt men toch al veel voor de kiezen. Over onszelf maken we ons nu nog niet veel zorgen, maar dat kan natuurlijk veranderen. Het ergste is als je hier in een ziekenhuis komt te liggen, dus we zullen ons best doen om dat te voorkomen.

Naschrift: we onderzoeken wel de mogelijkheden om terug te keren. Het schijnt dat de veerboten tussen Ceuta en Algeciras nog wel varen. Maar we moeten dan wel eerst Ceuta binnen zien te komen, wat Spaans grondgebied is en dan de vraag of je zonder problemen over de snelwegen in Spanje en Frankrijk mag rijden. De komende dagen zal wel meer duidelijk worden.

15.3.20

Nekob (2)

Op de markt in Nekob;
bij deze handelaar vonden we niets nuttigs
De dag begon zonnig, een goed moment om de was te doen.

Daarna vertrokken we op de fiets om de 5 km gravelweg te nemen naar het centrum. We deden wat boodschappen en zagen dat de lucht boven de bergen erg donker werd en we besloten om snel terug te fietsen. Te laat. Door de harde tegenwind schoten we niet voldoende op en kregen we hagelstenen op onze hoofden. De bui zette niet echt door, maar prettig fietsen is anders.

Muurschildering in Nekob
We hadden de lunch gereserveerd in de accommodatie waar we zijn, Riad Bassou. Er zijn daar ook kamers en die worden als uitstekend beoordeeld. Toch is het erg rustig. Geen andere campers. Gisteren en vandaag kwam er een stel in een huurauto en er zijn twee Duitsers voor langere tijd.
Ze hebben een bestelbus met een grote aanhanger waarin ze motoren hebben, geschikt voor woestijntochten. Ze zijn een week in Marokko en hebben een groep gehad maar de andere boekingen gaan niet door vanwege het coronavirus. Ze zouden daarom eigenlijk terug willen maar dat gaat dus voorlopig niet omdat de veerboten niet varen en in Spanje feitelijk niet gereisd mag worden.
Zo zijn er velen die voorlopig vastzitten. Wij beklagen ons nog steeds niet en we voelen ons vooralsnog veilig.

Het goede nieuws is dat morgen de zon weer gaat schijnen na deze wisselvallige dag.

De plaatselijke bouwmarkt:
palen, riet en stro
Hoewel er tegenwoordig veel huizen van betonconstructies en cementblokken worden gebouwd, is de traditionele bouw nog niet verdwenen, zoals onder andere de riad waar we nu zijn.
Muren worden van blokken gedroogde klei vermengd met stro gemaakt en daarna afgewerkt met een laag klei met stro. Het dak is bijna altijd plat en wordt gemaakt door houten palen over de muren te leggen en daarop dikke rietstengels te leggen. Dat wordt ook weer met klei en stro afgewerkt om een ondoordringbare laag te krijgen. De basismaterialen kun je kopen bij een plaatselijke ‘bouwmarkt’. Deuren zijn vaak van ijzer en die worden door de plaatselijk smid gemaakt.
De riad ligt in een woestijnachtige omgeving;
de binnentuin is een echte oase

14.3.20

Nekob

Een gemakkelijk deel van de route
We zijn eerst de vallei van de Dadès ingereden om een wandeling te doen. Het is een wandeling in een kloof, in totaal maar 5 km, maar we deden er ruim twee uur over omdat er wat hindernissen onderweg te nemen waren.
Gevallen rotsblok

Op de hurken
Schoenen uit, het water in
Het is wel een van de mooiste kloven die we gezien hebben en het was de moeite en het ongemak volledig waard.
We moesten onder andere een stukje door 60 cm diep water waden en op een andere plek op de buik onder een rotsblok door dat in de kloof hangt.


Na een lunch onderweg gingen we in zuidelijke richting, naar de Tizi Tazazert, een pasweg dus.
De Tazazert pas, 2300 m
Deze pas lag vroeger aan een smalle onverharde weg met veel keien en was met een gewone auto nauwelijks te doen. Sinds kort is er een brede asfaltweg over de pas heen gelegd. Je komt hier door adembenemende landschappen.

Vijf kilometer voor Nekob (ook wel als N'kob geschreven) staan we nu op een camping bij een riad met een mooie binnentuin met welriekende sinaasappelbloesem. We willen hier twee nachten blijven.

Voor het eerst begon een campingbeheerder over het coronavirus. Omdat wij al 5 weken in het land zijn vormen wij geen probleem maar als je nog maar kort geleden Marokko bent binnengekomen ligt dat anders. Wat de consequenties dan precies zijn is echter niet duidelijk.

Hoe dan ook, veel toeristen zitten vast in Marokko en zullen hun verblijf moeten verlengen. Of het voordeel voor Marokko van deze toeristen opweegt tegen de toeristen die nu hun reis hebben moeten annuleren is de vraag.

Afdaling naar Nekob; het lijkt soms Monument Valley

13.3.20

Boumalde de Dadès

Fietsen in de groene oase van Skoura
Wij volgen uiteraard het wereldnieuws en momenteel vooral alles rond het coronavirus.
In Marokko zijn er 7 besmettingen vastgesteld, een persoon is overleden en een is genezen. Maar de overheidsmaatregelen worden steeds drastischer. Nu is Marokko volledig geïsoleerd. Niemand mag er in of er uit. Wij zitten dus min of meer in de val.
Eigenlijk vinden we het wel vreemd dat je Marokko ook niet uit mag, naar Spanje met de veerboot, maar dat is blijkbaar afgesproken tussen de twee landen.
Nu maar hopen dat de maatregel over een week of drie, vier weer wordt opgeheven.

We hebben eerst een fietstocht gedaan in de oase van Skoura. Deze is ontzettend uitgestrekt en je verdwaalt gemakkelijk. Met wat navigatiemiddelen op de telefoon lukte het om een leuke route te volgen. Hierbij een kort filmpje.


Autorit langs de voet van de Atlas
Vervolgens reden we met de camper een secundaire weg door een mooi gebied aan de voet van de Atlas. We moesten op een gegeven moment terug omdat de weg ophield op een punt waar de navigatie aangaf de weg verder ging.
Stapvoets rijden door een dorp;
dan krijg je schoolkinderen achter je aan
Jammer van de omweg, maar niettemin de moeite waard.

In Boumalde De Dadès staan we op een simpele camping bij een hotel, maar wat we nodig hebben is er.

Het weer is een stuk koeler in deze streek en er was wat regen. Ook waaide het een paar uur flink.
We zien dat we voor het zonnige en warme weer niet te dicht bij de Atlas moeten zijn. Morgen maar weer naar het zuiden.

12.3.20

Skoura

Kashba Taourirt
In Ouarzazate hebben we de goed bewaard gebleven kashba Taourirt bezocht.

Uitzicht vanuit de kashba
Daarna fietsten we nog door naar het centrum van de stad.
De naam van dit restaurant deed ons denken aan thuis...

We hebben niet de filmstudio's van Ouarzazate bezocht en we konden niet de spectaculaire zonnecentrale bezoeken omdat daar geen bezoek wordt toegelaten. Daarom slechts een foto van 10 km afstand.

Het project kostte bijna twee miljard euro en een Spaans consortium heeft het gebouwd. Het zonlicht wordt via honderden spiegels naar de toren gekaatst waar de elektriciteit wordt opgewekt en deze wordt deels ‘s nachts vastgehouden in zout, zodat er permanent elektriciteit geleverd wordt.

We reden 25 km naar Skoura waar we op een camping staan die we kennen van een eerdere reis. Er staan maar 5 campers, dus lekker rustig.

Voor het eerst in weken hebben we een paar druppels regen gehad. Het weer dicht bij de Atlas, waar we nu zijn, wordt wat minder stabiel.

Nog iets over lifters die we soms meenemen. Het gaat meestal om oudere mensen in landelijke gebieden. Vaak moeten ze gewoon naar het volgende dorp.

Onze startaccu werkt naar behoren. Het is onduidelijk wat er mee was. We laten het voorlopig zo.
De zonnecentrale met de toren en aan weerszijden twee lichteffecten

11.3.20

Ouarzazate

Oasis de Fint
De nachtrust was vanwege de omgeving gegarandeerd. Er was absoluut niets te horen, geen honden en ook geen kikkers in de rivier.
Een probleem was wel een beetje het harde matras en de harde kussens en dat deed het voordeel van een breed bed teniet.

De mest wordt naar de akkers gebracht
Bij ons tenthuisje was het ontbijt inbegrepen, dus dat hebben we eerst genuttigd. Eens wat anders dan de müsli die we normaal eten.

Kleden wassen
Daarna gingen we op stap. De oase heeft geen doorgaand pad tussen de palmen door maar bredere zandwegen aan weerszijden van het groen. Ook van daar heb je mooi zicht op de rivier en de veldjes.

We zagen vrouwen vloerkleden wassen in de rivier en ook op verschillende andere plekken waren mensen aan het werk. Als je werkt in zo’n idyllische omgeving dan kan het leven niet zo zwaar zijn, denk je onwillekeurig.

De laatste rivieroversteek moesten we waden door het ondiepe water
Terug bij de camper aten we couscous, die toch elke keer weer iets anders is klaargemaakt.

We reden vervolgens minder dan 20 km naar de gemeentecamping in Ouarzazate. Dat is wel even een verschil, het staat hier helemaal vol, o.a. met een groep Franse campers. Even omschakelen voor ons.

10.3.20

Oasis de Fint

Kashba Tamdaght
De wind is gaan liggen, zodat we heerlijk buiten konden ontbijten. Voor vertrek hielp Jan nog Belgen die een lekke band hadden aan hun huurauto.

We reden eerst nog een paar kilometer naar het noorden, naar de kashba van Tamdaght. Ook deze ziet er imposant uit, ook al is hier het verval niet te stuiten.

Ait Benhaddou vanaf de citadel;
aan de overkant van de rivier het nieuwe dorp
Dan bezoeken we Ait Benhaddou, dat grotendeels wel is gerestaureerd en grote massa’s toeristen trekt, waaronder Chinezen. Er is zelfs een Chinees hotel en restaurant.

Toeristen op weg naar Ait Benhaddou
We zijn hier tien jaar geleden ook geweest en toen was het naar ons gevoel veel rustiger. Een verschil is ook dat de rivier nu bijna droog staat terwijl er toen heel wat water stroomde.

Als je een beetje langs de toeristenwinkeltjes kijkt dan is het een mooi geheel. Ait Benhaddou is meerdere keren gebruikt als filmlocatie, onder andere voor Lawrence of Arabia.

In Ouarzazate vulden we eens flink onze voorraden aan bij de plaatselijke Carrefour.

Tafeltje gedekt voor ons tenthuisje
Daarna reden we 10 km naar het zuiden over grotendeels onverharde wegen naar de oase Fint, waarbij we onderweg nog een lifter blij konden maken.

Het is een idyllische omgeving in een kloof met donkerbruine rotsen. Er is een prachtige palmenoase.
Avondimpressie van de oase Fint
We hadden gezien dat er een camping moest zijn, maar bij aankomst zei de eigenaar dat hij geen vergunning had en ons vanwege de autoriteiten niet durfde te laten kamperen.
We namen toen maar een van de tenthuisjes op het terrein. Het is de eerste keer deze reis in Marokko dat we niet in onze camper slapen.

9.3.20

Ait Benhaddou

Levendige handel in stro
We bezochten eerst de soek bij Taliouine. Dit is een echte agrarische soek voor een wijde omgeving.
Gebruikte kleding
Je ziet vrijwel geen toeristen en nog minder vrouwen. De Marokkaanse plattelandsmarkt is blijkbaar een mannenzaak.
Autobanden krijgen een tweede leven
We kochten wat etenswaren zoals een gebakken visje.

Hij verkoopt iets voor gebitten;
niet de gebitten zelf (denken wij)
De route via Tazenakt is eenzaam en gedeeltelijk mooi te noemen. Het land wordt op sommige plaatsen bewerkt maar er zal toch meer regen moeten komen wil er wat groeien.

De camping die 3 km ten noorden van het toeristische Ait Benhaddou ligt valt ons nogal tegen. De beoordelingen op de site Campercontact zijn zeer lovend maar we herkennen daar heel weinig van. Het is allemaal nogal vervallen en er is geen warme douche. Dit is de eerste keer dat we teleurgesteld zijn in een camping.

Aan het eind van de middag ging het hard waaien maar verder is het opnieuw goed weer.

8.3.20

Taliouine (2)

Achterstraatje in Taliouine
De camping hier bevalt ons wel, zodat we vandaag zijn gebleven.
We hebben een kort rondje gefietst en hebben in de stad wat boodschappen gedaan en onze simkaarten opgeladen. Hoewel de internetdata nog niet op zijn moet je na 30 dagen wel nieuwe kopen. We denken dat we over 30 dagen Marokko weer uit zijn, dus dit was de laatste keer.

Gedeeltelijk vervallen Glaoui-kashba

In de buurt van Taliouine zagen we een Glaoui-kashba. Kashba’s zijn versterkte huizen, een soort slot. De Glaoui-familie was in deze streek machtig in de eerste helft van de twintigste eeuw. Ze bouwden meerdere van deze kashba’s.

Er zijn toch meer Nederlanders hier dan we eerst zagen. We tellen nu vier anderen, onder andere mensen die we in Tafraoute ontmoet hebben.

Ons plan om naar Mhamid te reizen, een flink stuk ten zuiden van Zagora, gaat niet door. We wilden er heen vanwege het nomadenfestival maar ook dat evenement is afgelast vanwege het coronavirus, dat trouwens in Marokko nog steeds vrijwel afwezig is.

7.3.20

Taliouine

De dag verliep iets anders dan gepland. Bij het vertrek wilde de motor niet aanslaan. De accu was te zwak.

Starthulp
Bij een van de garages in de buurt haalde Jan hulp, maar dat duurde even, want er moest een speciale elektriciën komen en die was eerst telefonisch onbereikbaar.

Met zijn drieën naar de camper gereden, waarbij we de oude Renault van de garagehouder nota bene eerst moesten aanduwen.
Met startkabels startte de motor onmiddellijk, waarna het werk in de garage werd voortgezet. Een garage in Marokko is doorgaans een ruimte met veel oude onderdelen (en troep), een beperkte hoeveelheid gereedschap en personeel met veel improvisatievermogen.

De elektriciën beschikte over één metertje waarop te zien was dat de accu eigenlijk goed leek. Na 10 minuten opladen (draaiende motor) startte hij ook vlot. Het is dus nog niet zeker of de accu er slecht aan toe is en wat de oorzaak van het probleem was.
De accu is nog geen 5 jaar oud, maar als we problemen houden dan moeten we ergens een nieuwe kopen.

De 200 kilometer door bergachtig gebied was over een slingerende weg. In het tweede deel zaten wel enkele provisorische stukken door rivierbeddingen op plekken waar de brug of de weg was weggeslagen.

We nemen wel vaker lifters mee, zo ook vandaag.
De eerste was voor een kort stukje van 5 minuten. De tweede was een Travis-achtig type (voor de kenners: de film Paris,Texas).
Hij praatte nauwelijks en reageerde ook non-verbaal nauwelijks. We wisten dus niet wat zijn plan was toen hij eenmaal bij ons in de auto zat. Als we bij een dorpje vroegen of hij er uit moest gaf hij een gebaar waar nauwelijks uit viel op te maken of het ja of nee was.
Na ruim een half uur, toen we een steeds ongemakkelijker gevoel kregen stopten we bij een groepje mannen met de vraag of zij met hem wilden praten in het Arabisch om misschien meer duidelijkheid te krijgen. Tot onze verrassing stapte de lifter toen uit en ging lopend verder.
We wisten niet wat we moesten denken. Was hij geestelijk gestoord en ergens weggelopen? Hebben wij de situatie nu nog erger gemaakt door hem mee te nemen?

Camping Toubkal, Taliouine
In Taliouine staan we op een camping waar we 10 jaar geleden ook al eens stonden. Je hebt een mooi uitzicht over het groene rivierdal.
Van een Nederlander hier hoorden we dat er vandaag juist 20 Nederlandse campers waren vertrokken. Dat verbaasde ons al niet meer, want die zijn onderweg we allemaal tegengekomen.