Taltal

Taltal

Vanuit Caldera zijn we nog even heen en weer geweest naar Copiapó, een omweg van 160 km. Dat was zo gepland en het kon niet eerder deze week. We wilden naar een garage daar met goede recensies op iOverlander.

De LandRover uit Brazilië

Toevalling was daar ook een Braziliaans gezin (met dochter van zes) in een LandRover. Ze hebben vrijwel de gehele wereld over gereisd met dit voertuig in zes jaar tijd, ook door Nederland. Ze hadden lang geleden in Brazilië zelfs Karin-Marijke en Coen ontmoet, die wij weer kennen van een overlandersweekend in Nederland. Het wereldje is soms klein. Zij bekostigen hun reis door het uitgeven van boeken, een film en nog andere aan reizen gerelateerde inkomsten.

Mario aan het werk

Wat wij bij een garage deden had vooral te maken met een vervelend geluid linksvoor, alleen bij kleine hobbels. Jan had al een veer in de rem vervangen die was verdwenen, maar dat hielp niet echt. Mario, de monteur, ontdekte dat ook twee geleidepennen ontbraken. Die waren gelukkig in een onderdelenzaak te krijgen. Ook werden de afgebroken spatschermen van de remmen vervangen, die Jan had meegenomen. En de rechter stuurarm werd vervangen en ook die was in het vliegtuig meegenomen. De bus stuurt nu weer strak en de geluiden zijn weg. Een en ander is waarschijnlijk veroorzaakt door de wasbordwegen die we vooral in Argentinië vaak meemaakten. 

De unieke rondjes op de Granito Orbicular

Vanuit Copiapó reden we gisteren door naar de ons bekende plek aan zee, genoemd Granito Orbicular. Vanochtend deden we er een wandeling. Het is er heerlijk rustig met alleen zeeleeuwen en zeevogels. 

Altaartjes zijn alom tegenwoordig in Chili

Nu zijn we opnieuw op een bekende plek, namelijk bij het park aan zee in Taltal. Ook nu weer het mooie geluid van de branding.

Wandelen aan de Atacamakust

De bizarre vormen in de Zoologico de Piedra

De afgelopen 15 dagen hebben we in werkelijkheid 1450 km gereden; we moesten twee keer een eind terug

Caldera

Caleta de Cisne, aan de Stille Oceaan

Vier weken geleden begonnen we aan de Atlantische Oceaan en inmiddels hebben we de Stille Oceaan weer bereikt. 

De afgelopen dagen hebben we het in het hotel in Copiapó naar onze zin gehad. We hebben weinig in de stad gedaan, ook al omdat er niet zoveel bijzondere dingen zijn te zien. Het is wel een levendige stad, die bruist vanwege de alom tegenwoordige mijnbouw. Je ziet overal werknemers van de mijnindustrie, ook in het hotel. 

We bezochten wel een mineralogisch museum, met allerlei bijzondere gesteenten in de meest wilde kleuren. Ook waren er een paar meteorieten tentoongesteld.

Blije dieren bij A Fuego

We lunchten twee keer in een veganistisch restaurantje. Dat is het voordeel van een grote stad.

We moesten natuurlijk weer onze voorraden aanvullen en daarvoor zijn de meerdere grote supermarkten handig. De keuze is een heel stuk uitgebreider dan aan de Argentijnse kant van de grens. En de prijzen zijn in Chili tegenwoordig lager dan in Argentinië. 

We zijn vandaag 80 km verder gereden om bij de kust te komen, ten zuiden van Caldera. We hebben een prachtige overnachtingsplek gevonden aan zee. We zullen in slaap vallen met het geluid van de branding. 

Copiapó (Chili)

Vicuña's

De tweede poging om de de San Francisco Pas over te komen had wel succes. We deden het deze keer maar gewoon in één keer, bijna 500 kilometer en tot een hoogte van ruim 4700 meter. We hadden nog wel even de gendarmerie in Fiambalá gevraagd of we nu zeker naar Chili konden rijden. Ja, dat was zeker.

De San Francisco Pas

De weg is nergens heel steil, zodat we vlot omhoog kwamen. Wel was er aan de Chileense kant een flink stuk onverhard, zodat we er inclusief de pauzes ruim acht uur over deden.

De Ruta 60 gaat ook door een kloof

Het landschap is overweldigend met dode vulkanen van 6000 meter hoog, meren en zoutvlaktes. We zagen heel veel vicuña's, maar ook paarden, ezels en koeien grazen op de plekken waar wat begroeiing was.

Het Andeslandschap, kale bergen en soms een riviertje

De grensovergang was super rustig en het ging daardoor vlot. Wel waren we vergeten een zakje gemengde noten goed te verstoppen. Je mag alleen maar door de fabriek verpakte etenswaren de grens overbrengen naar Chili. Er wordt redelijk uitvoerig doorzocht, maar de koelkast werd vreemd genoeg overgeslagen.

Drie dagen onder de bomen achter het tankstation

De afgelopen dagen waren we dus in Fiambalá en we stonden op een enigszins beschaduwd terrein achter een tankstation, annex cafetaria. Er zijn schone wc's en zelfs een nogal primitieve douche. We hadden geen contanten meer voor een camping en ergens dollars wisselen voor peso's zat er ook niet in. De supermarkt en het tankstation accepteerden gelukkig de creditcard. 

We waren er wel een beetje uitgekeken de laatste dag, te meer daar een groot deel van de dag het internet het liet afweten. Wel leuk om allerlei volk te observeren, zoals mensen die in een tentje overnachten of simpelweg in de laadbak van een pick-up. We spraken ook twee mannen die met een enorme vrachtwagencombinatie vol met meubels van de Paraguayaanse grens naar hier waren gekomen om de spullen kwijt te raken. En dat doen ze al twintig jaar. 

Slapende honden bij de slager in de supermarkt

De mensen zijn allemaal erg vriendelijk en belangstellend. En ze raden altijd af om naar de grote Argentijnse steden Buenos Aires, Rosario en Córdoba te gaan. Wij vinden het wel meevallen.

Overigens heeft Jan het verblijf hier nuttig besteed met het wassen van de camper en het doen van een reparatie. De afgelopen dagen gebeurde het drie keer dat de camper niet in één keer startte. Je hoort een tikje en er gebeurt niets. Bij een tweede of derde keer gaat het dan wel. Vermoedelijk ligt dat aan het zogenaamde contactblokje. Omdat dit een bekend probleem is had hij er een bij zich. Het demonteren en monteren is wat lastig omdat je er moeilijk bij kunt, maar het is gelukt. 

Dit is waarschijnlijk de laatste keer dat we in Argentinië hebben gereisd. Het land kent een enorme diversiteit in landschappen, van jungle tot woestijn, stranden en hooggebergte. We hebben ervan genoten en zeker ook van de aardige mensen hier. Eigenlijk is iedereen hier erg relaxed, ondanks de moeilijke economische omstandigheden. We vinden het jammer dat we Argentinië achter ons laten na de diverse bezoeken van in totaal bijna zes maanden. 

We zijn dus nu weer in het noorden van Chili, maar de mijnwerkersstad Copiapó kenden we nog niet. We hebben voor drie nachten een hotel geboekt om weer eens wat meer luxe te hebben, zoals een echte douche en snel internet. 

Paso San Francisco en terug

Eenzame overnachtingsplek aan de Ruta 60 naar Chili

Aan de Chileense kant hebben ze onverwacht de grens gesloten en die gaat vrijdag pas weer open. Drie dagen wachten of 180 km terug naar Fiambalá, dat is de keuze. 

Er is bij de Argentijnse grenscontrolepost (waar we tegengehouden werden) gelukkig wel internet, zodat we dit berichtje konden plaatsen. 

Aan het riviertje

Update: we zijn toch maar teruggereden naar Fiambalá en hebben daarmee 350 km gereden die eigenlijk voor niets zijn geweest. De afweging was dat we hier in het dorp alles kunnen kopen en ook internet hebben. Heel veel nieuws is er voor ons niet te ontdekken, maar vooruit, het moet maar zo. We waren niet de enigen die rechtsomkeert moesten maken, dus er waren meer mensen op het verkeerde been gezet.

Afgelopen nacht op onze "acclimatiseringsplek" van 3500 meter hoogte stonden we aan een riviertje en hoorden we vrijwel niets en was het ook heel donker. Toch wel steeds een bijzondere ervaring. We sliepen trouwens niet heel erg goed op 3500 meter, maar de hoofdpijn bleef binnen de perken.

In de Cañon de Los Indios

Vooraf deden we gisteren een wandeling in de Cañon de los Indios. Het is een prachtige kloof met hier en daar enig klauterwerk.

 

Er zijn twee rotspartijen waar mensen indianen in zien. Het werd ons aangewezen, maar we hebben waarschijnlijk te weinig fantasie. Ook geen foto van gemaakt.

Spectaculaire rotsen in de Cañon

Fiambalá

Bij de ingang van Fiambalá staan meters hoge dappere krijgers

De laatste plaats voor de grens met Chili, die 200 kilometer verder ligt, is Fiambalá. We kregen nogal tegenstrijdige informatie over de opening van de grenspost en de pas. Soms hoor je dat hij elke dag gesloten is, soms dat het dinsdag en vrijdag open is en vandaag hoorden we dat hij elke dag open zou zijn. Hoe dan ook, we hebben gemikt op dinsdag. Morgen doen we een eerste traject. Om hoogteziekte te voorkomen willen we eerst overnachten op circa 3000 meter hoogte, alvorens dinsdag de pas van 4700 meter over te gaan en opnieuw te overnachten op 3000 meter. Woensdag komen we dan aan in de Chileense stad Copiapó als alles gaat zoals gepland. Over ruim 450 kilometer is er geen enkel dorp of tankstation. Ook geen internet natuurlijk. We zullen na morgen dus even van de radar zijn.

Het duin bij het gehucht Saujil

Vannacht stonden we op een picknickterrein, niet ver van een hoog zandduin. Er gaan mensen vanaf met "sandboards". Het wil in deze omgeving vaak hard waaien met als gevolg zandstormen. 

De nachtrust liet te wensen over want er kwam een groep van 10 jongeren die feest gingen vieren. We vielen uiteindelijk wel in slaap en weten dus niet hoe laat ze zijn vertrokken.

Vanochtend deden we wandeling naar het duin. Vanaf een uitzichtpunt kijk je er overheen. Het is geen Marokko of zo, maar toch leuk.

Tinogasta

Ochtendwandeling

Eerlijk gezegd hebben we niet zo veel te melden deze dagen, want we volgen deels de route die we eerder dit jaar in omgekeerde volgorde deden. Het bevalt ons niettemin, want dit is wel het authentieke Argentijnse platteland. 

De olijfbomen van camping Los Olivos

In Tinogasta bezoeken we weer de mooie camping Los Olivos, van de Nederlandse Monique en haar Argentijnse man. Het zwembad is nog niet gevuld maar verder is het hier comfortabel met schaduwrijke, eeuwenoude olijfbomen. 

Lama

Vanochtend deden we een wandeling in de omgeving. Je moet daar niet te laat mee zijn want de maximum temperatuur wordt vandaag 36 graden. Het voelt gelukkig wel draaglijk vanwege de lage luchtvochtigheid in dit woestijnachtige gebied. 

Estación 2 van de Cablecarril La Mejicana;
op de achtergrond de 6000 meter hoge berg Mejicana

Eergisteren bezochten we in Chilecito nog de cablecarril, dat wil zeggen het tweede station. Deze kabelbaan geldt als de langste ter wereld met 34 km lengte en 3400 meter hoogteverschil. Hij was in gebruik van 1905 tot 1927 voor het vervoer van kopererts van de hooggelegen mijn en omgekeerd werknemers en voorraden naar de mijn. De aandrijving gebeurde met stoommachines. In het droge klimaat hier staat de kabelbaan er nog bij alsof hij zo weer gebruikt kan worden. Het is een opmerkelijk staaltje technisch vernuft van inmiddels 120 jaar oud, gemaakt door Duitse constructeurs.

Chilecito

Gezellige camping Inti Huasi in Chilecito

Na een voor ons ongewoon lange rit van 450 km hebben we de stad Chilecito bereikt, een plek die we kennen van twee vorige keren. Ook de camping Inti Huasi kennen we nog van eerder dit jaar. Het is een leuke en prettige camping. De reis was behalve lang ook vrij saai. Alleen de laatste 100 km werd het afwisselend met bergen en olijfboomgaarden.

Aankleding van de camping

Je komt op deze camping meestal ook reizigers tegen van allerlei soort. Zo spraken we een Engelse fietser die van Colombia naar Vuurland trekt. 

Naast ons staat een Zwitserse Unimog truck. Het stel trekt door de zuidelijke helft van Zuid-Amerika. Ze zijn al in Bolivia geweest en dat is hun goed bevallen, dus daar zien we erg naar uit. 

Libanees eten in Argentinië

Maar eerst blijven we nog een paar dagen in Argentinië, waar het inmiddels behoorlijk warm is geworden. Het is vandaag al 28 graden en er komt de komende dagen nog wat bij. Maar goed, we komen hier mede voor het mooie weer. De nachten zijn hier gelukkig wel koel.

De afgelopen 14 dagen hebben we deze route afgelegd; het was 1925 km in werkelijkheid

Nono

We zijn inmiddels voorbij Córdoba en we zijn de bergen bij Córdoba overgestoken. 

Jezuïetenklooster Jesús Maria

Eergisteren bezochten we een Jezuïetenklooster bij de stad Jesús María. De streek heeft meerdere van dergelijke nederzettingen van de Jezuïeten, die echter allemaal verlaten moesten worden na een koninklijk bevel vanuit Spanje daartoe. Nu is deze kerk en klooster een museum en rijksmonument. Het is ook werelderfgoed van de de VN. Het zag er mooi en goed verzorgd uit. 

9 kilometer wandelen in het condorpark

Na de overnachting op een plaatselijke camping vertrokken we gisteren richting de bergen. Het NP Condoritos, waar we in februari een wandeling deden om de condors te kunnen zien, lag op onze route en alleen al vanwege het mooie landschap deden we de wandeling nu nog een keer, echter niet met meer condors in ons gezichtsveld.

Ontbijt

We overnachtten weer bij het bezoekerscentrum en waren vannacht de enigen daar. Het was er rustig en donker met veel sterren. 

Museum Rocsen in Nono

Vanochtend reden we verder naar Nono, naar het onder kenners bekende museum Rocsen. Het is een indrukwekkend cultuurmuseum opgebouwd door een manische verzamelaar.

Een Italiaanse houten fiets (1932)

Er zouden wel zo'n 60.000 voorwerpen moeten zijn. Toch loop je er in twee uur doorheen, want je bekijkt natuurlijk niet elk voorwerp afzonderlijk maar de deelverzamelingen als geheel, bijvoorbeeld muziekinstrumenten, tandartsstoelen of computers. Je ziet dan mooi de ontwikkeling die bepaalde voorwerpen hebben doorgemaakt. Wij vonden het de moeite van de korte omweg waard. 

Beelden van wijsgeren boven de ingang

We aten vanmiddag forel in een goed restaurant in Nono. Nu staan we op een niet zo goede camping in het bos bij Nono. Het seizoen is nog niet begonnen en we zijn nu de enigen. Het onderhoud laat te wensen over maar er zijn wel houtgestookte warme douches. Veel vogels weer. 

Miramar (Mar Chiquita)

Grandeur van het vroegere Grand Hotel Viena

Gisteren kwamen we aan bij de binnenzee Mar Chiquita. Dat betekent kleine zee. Het is een enorm groot meer van wel 90 km lang zonder uitstroom en daarom opmerkelijk zout. 

Het dorp Miramar heeft wat toeristische potentie, mede door het Grand Hotel Viena, vernoemd naar de hoofdstad van Oostenrijk. Vandaag bezochten we het. Het hotel werd rond 1940 gebouwd door een rijke Duitse familie, die hier naar toe trok omdat het zoute water goed zou zijn tegen psoriasis waar de vrouw aan leed. Het was een zeer groot en luxe hotel dat de beau monde van Europa aantrok.

Grand Hotel Viena

Tachtig jaar geleden was dit een luxe kamer met uitzicht

Na de Tweede Wereldoorlog werd het al snel weer gesloten. Er wordt hardnekkig beweerd dat het een toevluchtsoord werd voor gevluchte nazi’s. Er is zelfs een complottheorie die beweert dat Hitler hierheen is gegaan en dat zijn zelfmoord niet is gebeurd.

Het hotel takelt steeds verder af, mede door de overstroming in de zeventiger jaren. Het waterpeil van het meer kwam in enkele jaren wel 9 meter hoger en daalde nadien weer enigszins. Een deel van het dorp kwam ook onder water en nu zie je de resten van die huizen in het meer liggen. 

Het zoute meer is een aantrekkelijke plek voor flamingo’s. Vanaf de camping waar we staan zijn ze te zien. 

We lunchten in het dorp: vis uit het meer.  

Het is deze dagen vrij zonnig en rond de 28 graden. 

Paraná (Argentinië)

Na de regen toch nog avondrood in Gualeguaychú

Het eerste stuk door Argentinië is ontegenzeggelijk saai. We rijden daarom voor ons doen stevige dagafstanden. We hebben inmiddels 700 km afgelegd door Uruguay en Argentinië. 

Gisteren bleven we in de grensstad Gualeguaychú. In de middag begon het zachtjes te regenen en pas ‘s avonds werd het weer droog. We stonden aan een rivier met hoge bomen. Papegaaien (of parkieten) maken er grote nesten in. Ook veel andere vogelsoorten horen we hier. 

Camping in Paraná

Vandaag gingen we uit op contant geld, via Western Union. Het is nog steeds de meest voordelige manier van geld spenderen, ondanks dat de koers van de peso niet meer zo alle kanten opvliegt. Wel is Argentinië in veel opzichten een duur land geworden, vooral in de supermarkt. Mensen kunnen hier moeilijk rondkomen. De helft van de bevolking leeft onder de armoedegrens. Wat ons opviel was dat geen enkel café in het centrum open was. Uiteindelijk konden we bij een benzinestation onze eerste koffie met medialunas krijgen. 

We staan nu op de zelfde camping in Paraná als eerder dit jaar. Tussen de bomen door hebben we uitzicht op de brede rivier. Het is hier vredig, met nauwelijks campinggasten. 

Mercedes

Barbecue

Vanmiddag vertrokken we in westelijke richting en we staan op een gratis camping van het dorpje José Enrique Rodó. Het is eigenlijk een enorm groot park, annex zwembad, zoals je vaak ziet in Zuid-Amerika. 

Gisteren hadden we nog een barbecue met alle campinggasten, maar de beheerders Jan en Marieke hadden er voor gezorgd dat de vleesmijders ook aan hun trekken kwamen.  

De ruime camping van José E. Rodó

Vandaag vertrokken met ons meer gasten. We namen van iedereen afscheid en het is maar de vraag of we iemand nog weer tegenkomen. Iedereen gaat zijns weegs in Zuid-Amerika. 

We gaan morgen op weg naar de stad Mercedes en daarna hopen we de grens met Argentinië te bereiken. 

Atlántida (2)

We verlengen ons verblijf in Atlántida nog tot en met zaterdag. Het weer is zo lekker, dat we volop genieten van deze relaxte plek.

Fietstochtje

De klussen aan de bus zijn voorlopig klaar, al is het met de koelkast niet gelukt. Het lag niet aan de sensor, zo bleek na een test. We moeten hem dus de komende zes maanden handmatig aan- en uitzetten. 

Vandaag hebben we op geleende fietsen de kust van Atlántida bezocht. Het is een mooie omgeving met duinen en vlak erachter vakantiehuizen. We lunchten in een restaurant met uitzicht op de Rio de la Plata. Het was heerlijk eten hier. 

Voorgerecht mosselen

Nadat we op de terugweg nog ergens een boodschap hadden gedaan wilde Jan na een tijdje wat drinken en merkte dat de bidon van de fiets was verdwenen, sterker nog de bidonhouder was ook weg...

Hoewel deze mountainbike ook wit was, waren verdere overeenkomsten met de fiets waar we mee waren vertrokken volgens Janny minimaal: "hoe kun je zo stom zijn de verkeerde fiets mee te nemen?".

Snel terug dus en de echte geleende fiets stond er gelukkig nog, zodat dit verhaal goed afliep.

Diverse truckcampers doen ons busje extra klein lijken