Antofagasta

Het uitzichtpunt vanochtend met de wolken beneden

Het oude jaar beëindigen we en het nieuwe jaar luiden we in op een comfortabele manier, in een viersterrenhotel. We genieten er van goed internet en aanzienlijk meer slaapcomfort dan we in ons busje gewend zijn, hoewel dat ook niet slecht is.

De woestijnoase aan zee, Taltal

In Taltal sliepen we naast een stadspark, aan zee. We hadden een rustige nacht, die een niet zo rustige aanloop had. Er kwam een fanfare oefenen en dat duurde bijna drie uur, steeds het zelfde stukje. Het kwam luid en duidelijk bij ons binnen. Een Duitse camper stond er nog dichter bij en die ging uiteindelijk een stukje verderop staan.

Ook in Taltal is er spoorweghistorie

De Ruta 1, een eenzaam asfaltlint langs zand en stenen

Gisteren volgden we ruim 100 km een eenzame kustweg. We zagen slechts enkele auto's en onderweg toch nog wel heel wat simpele huisjes aan zee. Mensen die daar wonen kunnen hooguit van visvangst leven. Water moet aangevoerd worden en ook stroom en internet ontbreken.

Bij de kopermijn Caleta El Cobre ging de weg de hoogte in en op 1750m hoogte stopten we op een indrukwekkend uitzichtpunt. Je kijkt hier neer op de wolkenband verder weg boven zee. Na de intens rode zonsondergang was het de beurt aan de sterren, nog later gevolgd door de volle maan. Er kwamen wat mensen genieten van de zonsondergang en een stel bleef romantisch aan de picknicktafel zitten tot 11 uur, want er was weinig wind en de temperatuur was ook nog prima, waarna wij alleen overbleven. Toen begon het in de nacht alsnog te stormen, zodat we het dak grotendeels dicht deden, zodat de camper minder schudt.

Vandaag een smakelijke parrillada de frutas del mar

Inmiddels hebben we besloten dat we nu niet naar Bolivia gaan, wegens de vertraging die we opgelopen hebben. We hebben begrepen dat het klimaat daar nu niet optimaal is; je moet er eigenlijk wat eerder zijn. Dat doen we dan wellicht nog tijdens onze volgende etappe.

We wensen alle volgers van ons blog een mooi en vredig 2024.

Onze route de afgelopen twee weken, 1300 km

Taltal

Granito Orbicular

We zijn nog 230 km verwijderd van de grote stad Antofagasta. De afgelopen dagen hadden we niet steeds internet, vandaar een wat langer bericht in één keer. 

Uitleg van de gids

De eerste etappe na Caldera was kort, 20 km, naar de plek die bekend staat als Granito Orbicular (cirkelvormige stenen). Het zijn rotsen met een patroon van rondjes. De rotsen bestaan feitelijk geheel uit deze bollen, die van vulkanische oorsprong zijn met daar tussen zandsteen. Een gids die er naast woont in een huisje legde het ons uit, maar het was een ingewikkeld verhaal, dat zijn oorsprong vindt in de tektonische platen. Voor de kust van Zuid-Amerika schuift een plaat met een snelheid van 10 cm per jaar onder de continentale plaat en dat stuwt de Andes op en veroorzaakt vulkanisme. Dit patroon van vulkanische bollen is maar van vijf plaatsen ter wereld bekend en dit is de grootste vindplaats.

Negen van de tien keer koken we

We overnachtten hier in de buurt met een enorm lawaai van de branding, maar verder was het een rustige overnachting.

Huisjes aan zee

Tijdens een wandeling waren we opnieuw verbaasd wat er in Chili aan de kust allemaal wordt toegelaten aan hutjes, strandhuisjes en al dan niet bewoonde huizen, gemaakt van allerhande sloopmaterialen.

Roestig huisje aan zee

Het afval doet ons ook steeds weer pijn. Op de mooiste plekken vind je niet alleen flessen en plastic verpakkingen maar ook bewust neergegooid afval. 

Wij zouden zeggen, een zeeschildpad

Langs de Ruta 5 naar het noorden trof ons een bord met Zoologico de Piedra, wat zoveel wil zeggen als stenen dierentuin. Je kon per auto langs de bijzondere rotsen waar met wat fantasie dieren in te herkennen zijn.

Je mag er van alles in zien

Vervolgens reden we 100 km door naar de niet zo interessante stad Chañaral, waar we water en diesel bij konden tanken. Water wordt een steeds schaarser goed naarmate we noordelijker komen.

Onze plek op de camping in het park

Iets voorbij de stad bezochten we het nationale park Pan de Azúcar (suikerbrood). We stonden vannacht op een mooi ingerichte camping (maar geen elektriciteit, internet en alleen koude douches). De zonsondergang was schitterend en als de maan niet volop geschenen had was er een mooie sterrenhemel geweest.

Spectaculair avondrood achter het eiland Pan de Azucar

Toen we ons geïnstalleerd hadden kregen we bezoek van een Nederlands stel (Bert en Marianne) die in een Mercedesbusje vanaf Canada hier naar toegekomen zijn en nog veel meer van plan zijn. Ze reizen fulltime, zonder huis in Nederland. We zullen hen (voorlopig) niet terugzien want we gaan in tegengestelde richting maar we zullen hun verhalen in het blog volgen.

We deden vandaag nog een wandeling in het park, naar een uitzichtpunt. We zien hoe de natuur het lastig heeft met het overleven van de droogte van de Atacamawoestijn. Veel cactussen hebben het loodje gelegd, maar er zijn toch ook weer nieuwe opgekomen.

Het uitzichtpunt is fraai met onder andere de kustlijn en het eilandje Pan de Azucar. 

Nogmaals het eiland Pan de Azucar, maar nu vanaf het uitzichtpunt, 300 meter hoog

Inmiddels hebben we een plekje gevonden op een grote parkeerplaats bij een parkje aan zee. Opnieuw zullen we gaan slapen met het geluid van de branding. Het dorp Taltal geeft een gezellige maar wat slaperige indruk. Op weg naar deze oase zagen we de Atacamawoestijn van zijn beruchtste kant met alleen maar zand en rotsen en geen enkele begroeiing. 

Of het de zojuist begonnen zomer is of dat het een ander deel van het land is, feit is dat de ochtendnevel aan de kust de laatste dagen vrijwel wegblijft. Overdag wordt het ook al behoorlijk warm, zelfs 24 graden aan zee en verder het binnenland nog een paar graden meer.

Hoe regen er uitziet kunnen we ons eigenlijk niet meer voorstellen. We hadden één dag met regen, ruim twee maanden geleden. Heerlijk.

Caldera (2)

De vissersbootjes liggen voor anker in de natuurlijke haven van Caldera

Caldera is een historisch stadje en is na 1850 een belangrijke zilverhaven geworden, maar nu al lang niet meer. Ook was het bekend van de eerste spoorlijn in Zuid-Amerika, 15 jaar na de eerste lijn in Nederland. Natuurlijk was een Engelsman de initiatiefnemer, William Wheelwright, die hier geëerd wordt met een standbeeld en als naamgever van de boulevard. 

Het interieur van het voormalige stationsgebouw

Het enorme houten stationsgebouw, waar de treinen in zijn geheel naar binnen reden, staat er nog steeds en is nu een theater en museumruimte. Het is nog in opbouw (of ombouw), maar we mochten een kijkje nemen. Er zijn meer gebouwen uit de 19e eeuw bewaard gebleven en goed onderhouden. 

Historisch huis in Caldera

Nu leeft Caldera van toerisme en visvangst. De vissershaven is schilderachtig met vissersboten in allerlei bonte kleuren.

We hebben hier overnacht in een Airbnb-adres, een "cabaña", midden in het centrum. Het was in het stadje met kerst behoorlijk druk, ook op het strand.

De belangrijkste kerk is zeker opvallend

Caldera

Overnachting op het witte strand bij Llanos de Challe

We hebben op twee mooie plekken aan zee overnacht. Vooral de eerste, eergisteren, was in een fraaie omgeving met afgeslepen rotsen en een wit schelpenstrand. Er ligt een dikke laag schelpengruis.

 

In het park Llanos de Challe

De tweede dag bezochten we eerst het bescheiden nationale park Llanos de Challe. Er valt drie centimeter regen per jaar, lazen we, hetgeen in het voorjaar voor een mooie woestijnbloei kan zorgen.

  

Nu zagen we nog steeds veel verschillende planten en sommige in bloei. Er loopt een mooi wandelpad door het park. 

We reden vervolgens door naar een ander plekje aan zee, iets minder idyllisch, maar ook heel vredig. 

Lezen onder de waslijn

Vandaag was het weer eens tijd voor een camping. We zijn iets ten zuiden van de plaats Caldera op camping Los Olivos gekomen, die alle voorzieningen heeft die we nodig hebben. Onder andere zijn er schuilhutten tegen de wind geplaatst en dat is wel heel prettig. We konden hier weer eens uitgebreid de was doen en er is goed mobiel internet en dat was de afgelopen standplaats afwezig.

Er zijn inmiddels twee andere campers aangekomen, een Zwitserse en een Duitse.

Dit waren nog de duinen bij Huasco, drie dagen geleden

Huasco

Muurschildering in Huasco

De oude vuurtoren van Huasco

Inmiddels zijn we een paar honderd kilometer naar het noorden gereden. We zijn weer aan de kust, dus de temperatuur is weer lager en zonnig is het alleen in de middag. We zijn nu in de regio Atacama, bekend van de Atacamawoestijn, die de droogste woestijn ter wereld zou zijn. 

Zover is het nu nog niet, al wordt de begroeiing steeds spaarzamer. Af en toe is er een groen rivierdal, gevoed door water vanuit de besneeuwde Andes. Zo ook hier, bij het havenstadje Huasco. 

We hebben twee nachten geboekt op de camping Atacama Glamp. Er zijn ook enkele grote tenten die je kunt huren, vandaar de suggestie van "glamping". Zo luxe is het verder niet, maar er is elektriciteit, een warme douche en een keuken. We genieten van het uitzicht op riviermonding en de stranden. 

Gisteravond werden we door het personeel uitgenodigd om wat mee te eten van de barbecue. Er zijn overigens maar weinig gasten. Een Argentijn, die in Chili woont, vroeg hoe het kon dat Nederland een even extreme figuur de grootste heeft gemaakt als de rechtsextreme president Milei. Dat is in het Nederlands al moeilijk uit te leggen, gelet de hoge welvaart en de hoge geluksscore van de Nederlanders, in het Spaans vergt het nog veel meer. De man was trouwens aan het studeren voor technisch directeur betaald voetbal, ook wel bijzonder.

De visverkoper

De zaagvis wordt gefileerd

Vandaag zijn we naar het centrum van het dorp gelopen, waar het ook niet druk was maar waar wel tientallen marktkramen stonden opgesteld. Ons doel was de vismarkt of eigenlijk de visverkopers bij de pier. Ze hebben de vers gevangen vissen opgehangen voor de verkoop. Jan wilde een kleine zaagvis, die 5 euro zou kosten maar het bleek al snel dat de hele bundel van 5 vissen dat bedrag kostte. Dat was echt te veel van het goede. In plaats daarvan namen we een grote zaagvis van 5 euro. We werden doorverwezen naar een winkel verderop waar de fileerder zich voor 1 euro over de vis ontfermde. Wat overbleef, vier forse filets van samen ruim een kilo, namen we mee. We zagen dat de meeste mensen ook de koppen en graten meenemen, waar je natuurlijk een vissoep van kunt maken, maar dit was voor ons voor nu wel even voldoende. 

Vis eten op de camping

Naast de pier zwemmen zeehonden rond in de hoop wat restjes te kunnen meepakken en ook de aalscholvers laten geen enkele kans onbenut. 

We maakten vandaag de helft van de vis op en het smaakte uitstekend.

Rio Hurtado

Klaar voor het sterrenkijken

We verlieten Vicuña gisteren en reden een onverharde bergpas omhoog van 2000 meter.

Door een woestijnachtig landschap met soms een oase

Daar konden we de afgelopen nacht van de sterrenhemel genieten, al moest eerst de maan nog verdwijnen, wat om half 2 gebeurde. 

 

Lekkere vegetarische lunch in Vicuña

Net voor de pas stonden we mooi open in de woestijn en konden we weer eens de Melkweg in volle glorie zien. Het was niet koud en het waaide ook nauwelijks. Er kwam hooguit een handvol auto's langs.

Vandaag zijn we afgedaald naar een ander rivierdal, dat van de Hurtado. Het is een minder toeristische vallei dan de Elqui. Er zijn enkele dorpjes onderweg. We hebben een leuk plekje aan de rivier gevonden waar we ook willen overnachten. Het is dankzij het water een uitgesproken groene omgeving. 

Aan de Rio Hurtado; honden weten ons altijd snel te vinden

Vicuña

Onafzienbare wijngaarden in de Elquivallei rond Vicuña

Zoals gehoopt en verwacht hebben we vandaag La Serena verlaten. De bus was gisteravond door Giorgi in orde gemaakt. Alles lijkt naar behoren te werken en de eerste 65 kilometer hebben we inmiddels afgelegd. 

Het stuwmeer dat La Serena van water voorziet staat laag

We maken eerst een rondje in het berggebied ten oosten van La Serena. Veel mensen bezoeken dit gebied omdat er meerdere sterrenwachten zijn boven op de kale bergen. Het is hier een eind van de kust af veel minder vaak bewolkt dan aan de kust. We hopen hier zelf ook mooie sterrenhemels te treffen, maar naar een observatorium gaan we nu niet.

We kamperen weer

Vicuña is een aardig dorp wat we nog kennen van begin dit jaar. Nu staan we op een minicamping tussen de wijngaarden. De druiven worden gebruikt voor de in Chili beroemde pisco, een brandewijn. 

Het is hier 5 graden warmer dan in La Serena.

Eten aan de overdekte picknicktafel

La Serena (11)

De entree van het archeologisch museum La Serena

Het einde van ons verblijf in deze stad lijkt nu toch echt in zicht. Maandag zijn de onderdelen aangekomen, zoals voorspeld en maandag is ook begonnen met het werk. Dat neemt veel tijd in beslag omdat de reparatie ingewikkeld is. Er moet veel gedemonteerd worden voordat de versnellingsbak verwijderd kan worden en de koppeling vervangen. Het is ook een niet alledaags voertuig voor deze garage, dus geen routineklus, mede doordat de bus een syncro vierwielaandrijving heeft. Giorgi heeft beloofd dat het deze week wel zal lukken, eventueel met een uitloop naar zaterdag.

Wij vinden het inmiddels ook wel genoeg, deze vorm van overwinteren. Vandaag zijn we nog in het archeologisch museum van La Serena geweest. Het was wekenlang gesloten wegens een staking. Het geeft een mooi beeld van de culturen van de volkeren die in het noorden van Chili hebben geleefd vanaf zo'n tienduizend jaar geleden.

La Serena (10)

Het is bijna zomer, dus die winterse kerstsfeer zit er hier niet in

Inmiddels kunnen we wat positiever zijn want de zending wordt door DHL beloofd voor 11 december, aanstaande maandag. De garage gaat ook maandag aan de slag. Als alles meezit kunnen we eind volgende week weer onderweg zijn.

Chili is een vleesland en als je een vegetarisch restaurant vindt is dat een bijzonderheid. Vandaag vonden we er een, een veganistisch restaurant zelfs. Het eten was zeer smakelijk en we zaten op een dakterras, heerlijk ontspannen. Het was ook nog eens druk bezocht. 

Nog even over het weer hier. La Serena heeft een zeer stabiel en voorspelbaar weer, hebben we de afgelopen weken gemerkt. Overdag wordt het rond de twintig graden en 's nachts koelt het af naar 12 graden. De wind komt altijd uit het westen, dus van zee. 's Ochtends is het vrijwel altijd bewolkt en in de middag wordt het dan zonnig. Het regent nooit. Dit is het weer van de afgelopen 5 weken en het ziet er niet naar uit dat het gaat veranderen.

La Serena (9)

De ijzeren Iglesia de Guayacán, een creatie van Gustave Eiffel

De bestelling is door eBay geannuleerd en de betaling wordt ongedaan gemaakt. We zijn na 4 weken dus terug bij het nulpunt. Geen verklaring voor het mislukken van de zending, geen excuses. Voor ons nooit meer eBay.

De wasplaats van de moskee

Inmiddels hebben we een nieuwe bestelling gedaan bij een bedrijf in Letland, dus de EU. Dat heeft als voordeel dat alles met één vervoerder gaat, DHL. Ze beloven dat we de onderdelen eind volgende week hier hebben. We zullen het zien. In Nederland hebben we geen onderdelenbedrijf gevonden dat wereldwijd verzendt.

Gisteren gingen we nog eens naar Coquimbo, de havenstad ten zuiden van La Serena. We gingen met het openbaar vervoer, de bus.

De moskee van Coquimbo

Op een heuvel staat een merkwaardig gebouw, merkwaardig voor het christelijke Chili, namelijk een moskee met minaret. Je waant je even in Marokko. De minaret is een kopie van de beroemde minaret in Marrakech.

De reden van de bouw, voltooid in 2007, is geweest dat Marokko in de persoon van de koning een intercultureel centrum wilde stichten (en betalen) in Zuid-Amerika. Dat is dus Coquimbo geworden. De moskee wordt verder niet als gebedsruimte gebruikt want er wonen nauwelijks moslims hier. 

Coquimbo was en is een echte industriestad, tot bloei gebracht door Engelse immigranten, zo'n anderhalve eeuw geleden. Enkele oude gebouwen waaronder de ijzeren kerk, ontworpen door Eiffel en gebouwd in België, herinneren aan de beginjaren. Nu is het vooral een overslaghaven. Er worden olieproducten opgeslagen en er wordt ijzererts vanuit een naburige mijn verscheept. Een paar keer per dag zien we vanuit ons appartement een ertstrein langsrijden. 

De "Engelse" begraafplaats

Wat ook nog herinnert aan de Engelsen is de Engelse begraafplaats. Daar brachten we ook een bezoekje.