30.11.07

Cafayate (opnieuw) (2)

Tijdens deze rustdag hebben we tijd om wat uitgebreider te schrijven over enkele dingen die ons opgevallen zijn.

Allereerst het verkeer. We voelen ons eigenlijk altijd redelijk veilig tijdens het fietsen want er wordt behoorlijk rekening met fietsers gehouden. Het helpt misschien mee dat hier erg veel mensen fietsen. Het verkeer in de dorpen en steden is wel tamelijk chaotisch. Bij sommige kruispunten lijkt de voorrangsregel te gelden, wie het eerst komt mag het eerst gaan. De wegen hebben in de bebouwde kom bijna alle eenrichtingsverkeer. Fietsers rijden behalve rechts, ook heel vaak uiterst links van de weg.

Op de buitenwegen krijgen we vaak aanmoedigingen en wordt er tientallen keren vriendelijk naar ons gezwaaid.
Het wagenpark hier is nogal gedateerd om het zacht uit te drukken. Een autokeuring lijkt hier niet te bestaan. Je ziet veel stokoude Renaults, Peugeots en Amerikaanse pickups. We hebben daar in zoverre last van dat ze nogal onwelriekende en ongezonde dampen uitblazen. Geen pretje dus. Toch zie je ook wel nieuwe auto´s, o.a. de nieuwste Japanse pickups, VW´s, Berlingo´s enz.
Verkeersregels lijken hier nauwelijks te gelden. Brommerrijders en motorrijders zie je vrijwel nooit met een helm, soms wel een helm in de hand... Een scooter is geschikt voor een hele familie, man, vrouw en 2 kindjes, zoals we meermalen hebben gezien.
De auto´s hebben natuurlijk gordels, maar we hebben eens geturfd hoeveel mensen die ook gebruiken en we kwamen op minder dan 10%.

In Argentinië zie je haast alle scholieren in uniform. Soms mooie, haast chique, maar ook vaak hebben ze over hun gewone kleren een jasschort aan. Kennelijk moeten ze dat ook buiten school dragen, van en naar huis, want iedereen heeft het aan. We denken dat de jasschorten horen bij publieke scholen en de mooiere uniformen bij privéscholen.

Het eten en drinken in restaurants kent niet zo heel veel afwisseling, maar alles is vers bereid en we zijn er nog niet een keer ziek van geworden. Bekende gerechten zijn bife (bieflap van minstens 200 gram), milanesa (ook rundvlees, lijkt op schnitzel), napolitana (zelfde als milanesa, maar dan met kaas en tomaat erop, pollo (kip), locro (een stoofpot met vlees en tuinbonen), tamales (een wat ondefinieerbaar mengsel verpakt in maisblad), empanadas (idem, maar dan in bladerdeeg) en pizza (we hebben het een keer gehad met een erg krokante bodem en de ingrediënten bijna rauw erop; smaakte prima). Je ziet de Argentijnen ´s middags bijna altijd water of frisdrank nemen bij het eten. Er wordt volgens ons in het algemeen weinig gedronken, wat natuurlijk weer goed voor de verkeersveiligheid is. Ook zie je weinig mensen roken.
Overigens kun je het verkeer toch ook weer niet echt veilig noemen, gelet op de vele monumenten langs de weg. Het lijkt erop dat elk verkeersslachtoffer geeerd wordt met een ¨bouwseltje¨ op de plek des onheils, met meestal bloemen, kaarsen en soms ook met persoonlijke bezittingen van het slachtoffer. De foto heeft betrekking op een verongelukte motorrijder.
Dan nog iets over de dierenwereld. Regelmatig horen en zien we in bomen langs de weg papegaaien. We hebben ook enkele keren cavia´s gezien. Een keer zagen we een overstekende slang geplet worden door een auto. Op sommige plekken zoals in Salta hoorden we een soort cicades (cojullos) die een ongelooflijk hard en doordringend geluid maken. Het lijkt een beetje op het waarschuwingssignaal dat achteruitrijdende vrachtauto´s maken, maar dan een constante toon. In tegenstelling tot Buenos Aires, zie je op het platteland veel honden, maar ze tonen zich opvallend lijdzaam. Sommige blaffen naar ons als we langsfietsen, maar veel overtuiging zit er niet achter. Katten zie je hier nauwelijks.
Tot zover enkele indrukken. Een volgende keer misschien meer.

(volgende berichten zijn te lezen door op december 2007 te klikken)

29.11.07

Cafayate (opnieuw)

Dit is geen archieffoto van het Kootwijkerzand, noch van de Noordzeeduinen, maar van het duingebied bij Cafayate.
Ja, we zijn terug in Cafayate en dat is geheel volgens plan. We hebben een soort driehoek gefietst, Cafayate, Cachi, Salta, Cafayate. Oorspronkelijk wilden we nog verder naar het noorden, o.a. de hoogvlakte op, maar dat plan hebben we laten varen omdat het anders een te krap schema zou worden. Ook zijn we een beetje huiverig geworden na ons mistig avontuur op de Cuesta de Obispo.
Wat hebben we de laatste dagen gedaan? Dinsdag hebben we een stuk zonder bagage gefietst in de richting van Jujuy over een rustige en mooie weg. Het eerste stuk vanuit Salta is zelfs voorzien van een echt fietspad. Uiteindelijk bleek na terugkomst dat we 73 km hadden gereden met een gemiddelde van 19 km/u.

Woensdag begonnen we aan het lange traject naar Cafayate, wat we in twee dagen wilden wilden doen.
De eerste dag was redelijk vlak en we hadden een beetje rugwind. We legden 107 km af door een redelijk mooi landschap. Het gemiddelde was 20,8 km/u en we moesten alles bij elkaar zo´n 400 meter klimmen. Onderweg kwam het dorpje La Viña mooi op tijd om in een heel eenvoudig restaurantje een simpele maar toche lekkere maaltijd te nuttigen. Het 3-gangenmenu, vlees, salade, brood, water, toetje (zoete aardappel met kaas!) en koffie kwam ons op 27 pesos oftewel 6 euro. Ook vulden we onze watervoorraad aan. Verderop zouden er niet of nauwelijks nog mogelijkheden zijn voor bevoorrading. Ook niet voor overnachting, zodat we langs de rivier ons tentje opzetten.
Vandaag, donderdag hebben we het resterende stuk gefietst door een werkelijk heel mooi landschap, dat bekend staat als de Quebrada (kloof) de Cafayate.
Om 9 uur zaten we al in een zeer eenvoudig barretje een grote fles cola te drinken, want we hadden al behoorlijke dorst en waren toch niet helemaal overtuigd van onze watervoorraad.
Op diverse plaatsen komen toeristen met busjes de rotsformaties bekijken, die illustere namen hebben gekregen zoals de duivelskeel en het amfitheater. We hebben er heel veel foto´s gemaakt en enkele zijn hier geplaatst.

De 81 km legden we vandaag af met een gemiddelde van 18,4, geholpen door opnieuw rugwind en ondanks de heuvels. In totaal hebben we zo´n 700 m geklommen.
Het weer is al dagen lang goed. Het is ongeveer 28 tot 30 graden en ´s nachts koelt het lekker af. Zo af en toe is er een klein buitje, vooral in de nacht.


Nu houden we weer een rustdag, want Cafayate bevalt ons wel. We hebben dan ook de tijd voor huishoudelijke zaken als fietsonderhoud en was naar de wasserette brengen. We hebben een leuk hostal gevonden, genaamd Ruta 40, want het staat inderdaad aan de Ruta 40.
Terwijl Jan het weblog aan het actualiseren is, heeft Janny een hernieuwde ontmoeting met Bram en Lies uit Drenthe. We hadden ze in Salta al eerder gesproken. Ze zijn fervente reizigers en hebben ook veel fietsreizen gedaan.

26.11.07

Salta (2)

Zondag hebben we de kunstmarkt bezocht en daar kwamen we geheel toevallig Ulrike en haar vriend tegen.
We hadden haar ontmoet, zo´n 3 weken terug in Buenos Aires, in ons eerste hotel. Ze waren eerst van plan een lange zeilreis te maken met de boot die ze gekocht hadden, maar het plan viel in duigen vanwege het slechte weer van afgelopen zomer in Europa. Nu hebben ze besloten een reis door Zuid Amerika te maken.
We hebben er verder een rustig dagje van gemaakt. We gingen op de fiets van de camping naar de stad en bij de kunstmarkt was een politieagent zo aardig om op onze fietsen te passen. De Argentijnen zijn over het algemeen erg vriendelijk en behulpzaam.
Op de camping kwamen we ook nog Zwiters tegen die met hun reusachtige 4WD vrachtwagencamper al 2 jaar op reis zijn en er 3 jaar aan toe willen voegen. Een heel verschil met onze lichtgewicht uitrusting.

Toen we terugkwamen op de camping had zich een volledige metamorfose voltrokken. De salteños gaan zondagmiddag massaal naar het stadspark / camping / zwembad. Het was een ongelooflijke herrie, maar om 8 uur was alles weer rustig en vandaag werd de rommel ook weer opgeruimd. De foto´s tonen ons vredige plekje ´s ochtends en ´s middags.

25.11.07

Salta

Het kan altijd erger, dus werd het erger.
De pas die je over moet om van Cachí 154 km verder in Salta te belanden leek eerst helemaal niet zo´n probleem. Van de 1000 meter hoogteverschil die we moesten overwinnen gingen de eerste 700 over asfalt en dat ging heel vlot. We kwamen op een hoogvlakte, waar het nationale park Los Cardones is (dat zijn die hoge cactussen) en we kregen te maken met forse tegenwind. Na 40 km hield het asfalt op en begon een klim over ripio naar de volgende hoogvlakte.
Inmiddels viel tegen de wind nauwelijks nog op te boksen. Daar kwam bij dat we in de mist terecht kwamen. De wolken kwamen over de hoogvlakte recht op ons af. We konden vrijwel niets meer zien, het zicht was nog geen 10 meter. Op de gps kon we zien dat we langzaam steeds verder stegen, maar hoe ver het was tot de top, we hadden geen idee. Na 53 km hadden we uitendelijk de top bereikt, die op 3350 meter ligt. In de afdaling ging de mist over in motregen, maar nog steeds met keiharde wind. Eigenlijk was het levensgevaarlijk, het achteropkomende verkeer en de steile afgronden. We raakten tot op het bot verkleumd, want het was maar 5 graden. Na 68 km na het begin zagen we langs de weg een veldje waar we tegen 5 uur in de regen de tent hebben opgezet en onder onze nieuwe donzen slaapzak kwamen we langzamerhand weer op temperatuur.

We zaten net in de tent toen iemand ons in het Engels riep. Het bleek een Engelse fietser te zijn, die bezig was van Alaska naar Vuurland te fietsen. Hij was de hele dag al aan het klimmen en ging door ondanks onze waarschuwing dat het boven alleen maar erger werd. Van het bovenste stuk van de Cuesta de Obispo, zoals deze pasweg heet, hebben we dus niets gezien. Men zegt dat het de mooiste pasweg van Argentinië is... Het gemiddelde gisteren was 11,4 km/u.
Na een niet al te beste nachtrust -er kwamen toch nog heel wat auto´s langs- konden we vandaag de weg vervolgen naar Salta. De regen was gelukkig over en na 5 km kwamen we ook onder de wolken, zodat we toch nog wat konden zien van het spectaculaire landschap. Het was op zo´n 2800 meter nog steeds ontzettend koud.

Na 8 km was er er weer asfalt, maar misschien nog belangrijker, een cafeetje met hete koffie. De afdaling ging verder probleemloos. We kwamen nog een heel stel mountainbikers tegen die met één of andere wedstrijd bezig waren. De temperatuur liep langzamerhand op tot zo´n 20 graden, maar zon kregen we niet te zien.
We stoomden door naar Salta, waar we nu op de camping staan. Hier hopen we een paar dagen te blijven, want het is een mooie stad. In totaal legden we vandaag 86 km af met een gemiddelde van 19,4 km/u.

22.11.07

Cachí

De laatste 52 km naar Cachí waren toch weer loodzwaar.
Bij het vertrek uit Molinos begon meteen al een flinke klim van 365 m over een vrij slechte weg. Na de afdaling kwamen we in het leuke dorpje Seclantas, maar daarna was het een voortdurend op en neer golvende weg, zodat we in totaal gisteren wel 1000 meter moesten klimmen. De temperatuur was ook weer hoger en er was meer zon. Gelukkig is de wind, voorzover aanwezig, ons wel gunstig gezind. Het gemiddelde gisteren was 9,7 km/u.
Onderweg konden we in een gehucht een 1,5 liter fles cola kopen, voor nieuwe energie. Wat we niet op konden gaven we aan een stel kinderen die ons nauwgezet in de gaten hadden gehouden.
Uiteindelijk bereikten we Cachí, een leuk dorp, waar heel wat backpackers naar toegaan. We zagen vanuit een bar waar we zaten ook twee fietsers langskomen, maar we hebben ze later niet meer gezien.

We zitten in een aardig hotelletje, met een mooie binnenplaats. Vanochtend hebben we er een uitgebreid ontbijt gemaakt met gebakken eieren en zo, want het Argentijnse ontbijt is minder dan simpel.
Vandaag is dus een rustdag voor ons. We lopen wat rond hier, internetten, barretje, restaurantje, museumpje enz.

De Ruta 40 eindigt hier voor ons, want morgen gaan we over een andere weg naar Salta. Doorgaan over de Ruta 40 zou een helletocht worden, want de weg schijnt verschrikkelijk slecht te zijn en gaat over een 4900 m hoge pas, volgens de Argentijnen de hoogste pas ter wereld.
Dat is niet voor watjes, zelfs niet voor redelijk goede fietsers als wij toch wel zijn.
Het alternatief zal al moeilijk genoeg zijn, want opnieuw wacht ons ripio en een 3300 m hoge pas.
Het materiaal laat ons ondanks de slechte wegen niet in de steek. De Cannondales doen het prima en we zijn heel blij met de uitschakelbare vering, die op slechte wegen uiteraard ingeschakeld is. De BOB-aanhanger is in combinatie met de mountainbike ideaal om een behoorlijk volume en gewicht mee te kunnen nemen. Op een gladde asfaltweg zoef je met 60 km/u naar beneden.

20.11.07

Molinos

Het recept: meng door elkaar stenen, kiezel en zand en maak er een weg van.
De Argentijnen noemen dat ripio. Als je geluk hebt is zo´n weg vastgereden en kun je er redelijk op fietsen. Sommige gedeelten zijn echter zo zanderig of hebben wasbord, dat je maar moeilijk vooruit komt. Als de weg dan ook nog eens op en neer golft, dan wordt het echt moeilijk, zeker met zoveel bagage aan/achter de fiets.
Gisteren hadden we na Cafayate nog 30 km asfalt, maar daarna begon de 45 km ripioweg. Vooral de laatste 10 km was erg zwaar. Het daggemiddelde bleef steken op 12,6 km/u. Ook de temperatuur die opliep tot 35 graden werkte niet echt mee.
Het landschap was wel erg mooi, maar je zou iets relaxter moeten kunnen fietsen om er echt van te genieten. We rijden overigens over de beroemde Ruta 40, een soort Argentijnse Route 66. De weg loopt van het uiterste zuiden tot de noordgrens. We zijn nu bij kilometerpaal 4400. Het is dus een weg die lang niet overal geasfalteerd is. Het stuk dat we nu fietsen gaat door een vallei die bevloeid wordt en dus opvallend groen is. De weg loopt echter meestal iets hoger, door de woestijn.
Aangekomen in Angastaco, een van de twee dorpen langs deze route vóór Cachi, kwamen we in het pension waar we overnachtten, twee Spaanse fietsers tegen die deze weg in omgekeerde richting fietsen.
Zoals elke dag konden we ook in dit onooglijke dorp, dat alleen uit zandwegen bestaat, een restaurantje vinden, met de keuze uit precies één menu. Maar we laten het ons weer prima smaken.

Vandaag ging het allemaal een stuk gemakkelijker.

De 44 km ripio tot Molinos waren veel beter te fietsen en de temperatuur bleef ruim onder de 30 graden onder een grotendeels bewolkte hemel. Ook nu weer een fraai landschap en op regelmatige afstanden een primitief huisje, een kerkje of een school. Bij een zo´n kerkje stopten we voor een koffiepauze.
Het bouwmateriaal is hier blokken van gedroogde klei vermengd met stro. Een eeuwenoude simpele techniek, die nog steeds voldoet. Op de foto een ´steenfabriek´.
In Molinos, een wat groter dorp, zitten we nu in een pensionnetje. Tot onze grote verrassing is hier een internetcafé, dat ook nog eens goed functioneert.
We hebben net ook gegeten, een steak, kip, salade, frites en een liter bier voor samen €6. De vegetariërs komen hier niet aan hun trekken.

18.11.07

Cafayate


We hebben al weer twee zware dagen achter de rug en vandaag vieren we onze prestaties met een rustdag in het prettige dorp Cafayate, het is per slot van rekening zondag. Om maar even bij het begin te beginen, vrijdag legden we 53 km af van Tafí naar Amaicha del Valle over een 3050 meter hoge pas. Dat was dus een klim van zo´n 1100 meter, niet erg steil en alles over asfalt, maar dankzij de dag ervoor toch niet zo gemakkelijk. Het weer werkte deze keer mee, met zon, lekkere temperatuur en een beetje rugwind.

Boven zagen voor het eerst lama´s. De afdaling was door een prachtig en afwisselend landschap, met o.a. een uitgestrekt gebied met beschermde cardones, meters hoge catussen. In het dorp Amaicha zetten we voor het eerst onze tent op, maar de camping was niet geweldig. Maar wat mag je verwachten voor een prijs van €2,80.
We eten tot nu toe elke dag in restaurants, want het is hier lekker eten voor een spotprijs. Het loont gewoon niet de moeite om te gaan koken.


Gisteren leek een gemakkelijke dag te worden, want we zouden 350m dalen over een asfaltweg. Het pakte echter anders uit. Allereerst werd de temperatuur met 34 graden en alleen maar zon toch iets hoger dan aangenaam. Verder moesten we 10 km over een gravelweg om de ruïnes van Quilmes te bezoeken.
De ruïnes waren zeker imposant en we hebben er een uurtje rondgelopen onder de hete zon. Daarna gegeten in het naastliggende sfeervolle restaurant. Daarna begonnen de inspanningen pas goed want de laatste 45 km waren erg zwaar door de hitte, de heuvels en vooral de tegenwind. Janny was bij aankomst ziek, door de hitte bevangen, zullen we maar zeggen. De totale afstand was 75 km en we haalden een schamel gemiddelde van 15,6 k/u. Nu dus een rustdag. We hebben een bodega bezocht, want het is hier een beroemde wijnstreek.

16.11.07

Tafí del Valle

Pfff, dat was me wel een klim, 1600 meters hoogteverschil moesten we overwinnen om hier te komen. Het positieve was dat het niet warm was. Nou ja, met zo´n 8 graden was het eigenlijk gewoon koud. Tijdens het fietsen was dat OK, maar even eten onderweg was niet bepaald een pretje. De hele route was zonder dorpen.

Pas 11 km voor het eind was er een bar waar we koffie konden krijgen. De route was beslist mooi, eerst nog 20 km vlak en dan de eindeloze klim door een dal met regenwoud. Bovenaan veranderde het landschap ineens volledig. Kale bergen en grootse vergezichten, als de wolken tenminste niet in de weg zaten. In totaal hebben we vandaag 65 km gefietst met een gemiddelde van 10,5 km per uur.

We zitten nu in een redelijk luxe hotel, als beloning die we ons zelf hebben gegeven.
Gisteren reden we een totaal andere route, namelijk door de vlakte van Tucumán naar Monteros, 50 km, dus een makkie. We waren al om 12 uur op de plaats van bestemming, een hotel met een kamer van niet al te beste kwaliteit. Ook toen was het weer matig, met af en toe regen en zo´n 18 graden. We stuitten onderweg enkele keren op een wegblokkade, maar we werden als fietsers gewoon doorgelaten. We hebben niet gevraagd waar die blokkades voor waren. Tot nu toe hebben we nog niet gekampeerd, of omdat er geen camping is of omdat we geen zin hebben in kamperen. Maar dat zal nog wel gebeuren.

13.11.07

Tucumán

Na 25 uur in de trein zijn we aangeland in de stad Tucumán, waar het ineens snikheet is, 30 graden en alleen maar zon. De treinreis verliep prettig, maar wat wil je als je voor jezelf een slaapcabine hebt. De trein schudde wel erg en reed langzaam, reken maar uit het was een afstand van 1600 km. Onderweg kregen we het landelijke Argentinië te zien, eindeloze vlakten met extensieve veeteelt, landbouw en hier rond Tucumán veel suikerriet. Elk dorp en elke stad heeft een sloppenwijk, zagen we vanuit de trein. Zoveel armoede hadden we niet verwacht in dit land. De welvaartsverschillen zijn hier gigantisch, want Argentinië staat ook bekend om zijn grootgrondbezit.

We zijn nu aan de rand van een bergachtig gebied. Vanuit Tucumán moeten we dus omhoog... en bovendien is er regen voorspeld, dus de eerste fietsdag zal waarschijnlijk niet de gemakkelijkste zijn.
Tot nu toe hebben we alleen nog maar wat door steden gefietst en dat is niet zo erg prettig. Toch zie je hier heel wat mensen fietsen. We hebben een leuk hostalletje gevonden, dus een aangename nachtrust is weer verzekerd, hopen we.

11.11.07

Buenos Aires (4)

Ons verblijf in de hoofdstad is bijna ten einde. Tijd voor een balans. We zijn normaal niet van die grote-stadsmensen, dus het is altijd even wennen. Zo ook Buenos Aires met zijn extreem brede wegen (16 banen is geen uitzondering), de vele stinkende bussen en soms erg oude auto´s. De economische crisis heeft zijn sporen achtergelaten, maar langzaamaan komt de welvaart terug. Je ziet nog wel heel wat zwervers, bedelaars en straatverkopers, maar in welke grote stad niet?

Het leven is voor de westerse toerist wel aangenaam goedkoop, maar ook dat is al behoorlijk veranderd de laatste jaren.

Zoals gezegd hebben we vandaag de wijk San Telmo bezocht. Het valt op dat San Telmo, Palermo e.d. wijken prettiger overkomen dan het centrum. Er is laagbouw en er zijn gezellige straten, soms met kinderkopjes nog.

Fietsers zie je ook in deze wijken meer dan in het centrum, maar nog altijd stelt het weinig voor. Wel opvallend is het hoge aantal fietskoeriers. De fietsen hier zijn over het algemeen goedkoop en simpel. We hebben één fietswinkel gezien en de duurste fiets daar was zo`n 250 euro.

De Argentijnen zijn voor ons helaas moeilijk verstaanbaar. Het Spaans hier is toch behoorlijk afwijkend qua uitspraak en woordenschat. Maar met een beetje begrip over en weer lukt het altijd wel. Ze zijn beslist behulpzaam en aardig.

Gisteravond hebben we een zgn. confiteria bezocht waar na middernacht uren lang optredens waren van zangers en muzikanten. Leuke sfeer, die op een gegeven moment bedorven werd door een vrouw die stennis maakte over het een of ander.

Ze werd tot twee keer toe met het nodige geduw en getrek en na hevige woordenwisselingen buiten de deur gezet. Vurige mensen die porteños (inwoners van de hoofdstad).

We hebben ook kennis gemaakt met een echte traditie hier, die van de mate (foto). Het is een soort bittere kruidenthee, die echt overal wordt gedronken, bij voorkeur in gezelschap. Niet verkeerd, die mate.

10.11.07

Buenos Aires (3)

Nog steeds fietsen we niet, wat we wel een beetje jammer vinden. We zijn van hotel veranderd omdat we het andere uit moesten. Ze hadden onze kamer aan anderen gegeven voordat we de kans hadden om te verlengen. Zo gaat dat hier. Deze dagen gaan we alle interessante wijken van de stad langs, zoals Recoleta (o.a. het graf van Evita (zie foto) en musea) en Palermo (een oude laagbouwwijk die de laatste jaren heel trendy is geworden). Morgen nog San Telmo, waar we o.a. tangodansers en een antiekmarkt hopen te zien. Donderdag hebben we de (groot)moeders op de Plaza de Mayo gezien, waar ze elke week hun protestronde nog houden.

Vandaag ontmoetten we zowaar een ander stel fietsers, Fransen die al bijna de hele wereld zijn rond gefietst. Ze herkenden ons als fietsers aan onze stuurtassen die we altijd bij ons hebben.
Het weer is nu helaas matig, nogal koud (17 gr.) en weinig zon.

7.11.07

Buenos Aires (2)

Vandaag hebben we aan een stadswandeling meegedaan die vanuit het hotel werd georganiseerd. Het bleek er een te zijn met veel geschiedenis en politiek, dus niet alle Argentijnen hebben een taboe voor politiek, want ook de zwarte bladzijden kwamen aan bod.
Daarna hebben we de parrillada geprobeerd, maar misschien was dat ook meteen de laatste keer, want zo´n berg geroosterd vlees zijn we in Europa niet zo gewend. Het was ook meer kwantiteit dan kwaliteit.
We hebben de treinreis naar Tucumán kunnen regelen, maar helaas niet vrijdag, maar maandag. We blijven dus een paar dagen langer in deze grote stad. Er is gelukkig genoeg te zien en te doen.

Buenos Aires

Dat is toch een behoorlijk stukje vliegen! We vertrokken al om 5 uur vanuit ons hotel bij Schiphol en na o.a. een uur in de rij gestaan te hebben voor de bagagecontrole, langer dan ooit, hadden we een reis die bijna geheel volgens schema verliep. Over te veel bagage hadden we ons niet druk hoeven maken want de fietsdozen werden niet eens gewogen! Fietsen gaan dus gratis mee, terwijl ze officieel wel binnen de bagagelimiet moeten vallen van 20 kilo.
In totaal hadden wij zeker 50 kilo en ook nog eens 20 kilo handbagage, van forse afmetingen, maar er werd niet moeilijk gedaan. In Buenos Aires kwam ook alle bagage netjes aan, dus niets dan lof over Iberia.
We zijn nu in Hostal Portal del Sur, oud, gezellig met alleen maar backpackers en midden in het centrum. We gaan nu eerst maar eens de stad verkennen. Het is hier warm, zeg maar heet, en zonnig.
Hierbij een foto van onze bagage die we opgestapeld hadden in ons hotel bij Schiphol. Men was zo aardig ons een extra grote kamer te geven, de invalidenkamer. Dat vonden we wel grappig.

4.11.07

Nog een dag in Nederland

Alles is ingepakt en vandaag zijn we op familiebezoek. Morgen worden we met ons kampeerbusje naar een hotel bij Schiphol gebracht. De chauffeur wordt bij deze bedankt evenals de de persoon die zo aardig is ons gratis een autostalling voor 2 maanden aan te bieden!
Dinsdag zullen we om 8 uur 's ochtends vertrekken en via Madrid naar Buenos Aires vliegen. Binnenkort hopelijk wat foto's van ons verblijf daar. We hebben gereserveerd bij hostal Portal del Sur. Op het laatste moment hebben we toch de kamer gekregen waar we om gevraagd hadden. De treinreis naar Tucumán hebben we niet vooraf kunnen regelen, dus afwachten of er plaats is.
We zijn in gespannen afwachting wat Argentinië ons gaat brengen en hoe ons de 12 uur durende vlucht tussen Madrid en Buenos Aires zal bevallen. Binnenkort weer meer en dan van de overkant van de oceaan.