Santa Teresa NP

Camping Santa Teresa

Ai, weer pech. Na het kapotte zonnepaneel hebben we nu een gescheurde voorruit.

Scheuren

Zonder duidelijke oorzaak begonnen scheurtjes te komen vanuit de linkerbovenhoek. Er is geen steen tegen gekomen. Een van de scheurtjes gaat steeds verder. Sommige zitten aan de binnenkant andere aan de buitenkant, dus blijkbaar zijn er spanningen opgetreden door de warmte. Voorlopig kunnen we vervanging vergeten want ons type bus is in Zuid-Amerika tamelijk onbekend, zeker in Uruguay. Hopelijk blijft de scheurvorming beperkt. 

Eigenaar Mauricio had zijn best gedaan op het ontbijt

Na het lekkere ontbijt in het hostel zijn we verder gereden, naar het nationale park Santa Teresa. Dit door het leger beheerde park ligt aan zee en heeft diverse campings. We hebben voor twee nachten geboekt. Je staat hier heerlijk tussen de bomen. 

In de kleuren van de Uruguayaanse vlag

Het strand is 500m vanaf de camping

Barra de Valizas

Na het vorige bericht zijn we zondag in La Paloma gebleven en hebben overnacht bij de marinehaven.

In de duinen in La Paloma

Daar is een parkeerplaats achter de duinen en het zandstrand waar je in je camper mag overnachten en dat doen er ook een aantal met ons, voornamelijk Uruguayanen. Het is een leuke plek. We lunchten in het centrum, lekkere tong. Het is een redelijk toeristisch dorp, al is het ook hier gewoon nog voorseizoen.

Afwas op de camperplaats; water en elektra aanwezig

Gisteren reden we naar de camperplaats bij het bezoekerscentrum van Cabo Polonio. Dit is een van de bekendste plekken aan deze kust. Het is een dorp aan de kaap bij een vuurtoren, wat min of meer illegaal is ontstaan. Mensen bouwden hier hun huisjes zonder aansluiting op waterleiding of elektriciteit. Een wegverbinding was er ook niet en eigenlijk nog steeds niet. Er is een moeilijk berijdbaar spoor door het duinzand, alleen toegestaan voor bevoorrading. 

Zo doen de jongeren dat

Vanaf de camperplaats liepen we vandaag 7 kilometer naar Cabo Polonio, lastig vanwege het vele mulle zand. We hadden ook kunnen kiezen voor een soort safaritruck die mensen heen en weer brengt, maar wij willen graag lichaamsbeweging.

Wij gebruiken onze benen; in het mulle zand

Het dorp is een soort surfers/hippie-gemeenschap met allerlei geïmproviseerde bouwsels. Het heeft wel een leuke sfeer.

Bij de vuurtoren liggen tientallen zeeleeuwen en andere zeezoogdieren te zonnen op de gladde rotsen. Een hek zorgt ervoor dat mensen er niet te dicht bij kunnen komen.

We konden bij een van de restaurantjes een lekkere vegetarische wok bestellen, waarna we dezelfde 7 km terug wandelden.

Typerend voor Cabo Polonio

Jan had bedacht dat we wel weer eens een douche konden gebruiken en had een hostel gevonden in Barra de Valizas, ook zo'n alternatief dorp maar dan wel over de weg bereikbaar. Het is een wat primitief onderkomen; waar naar zijn geld zullen we maar zeggen. Wel vlak aan zee en we kijken zelfs uit op de branding. 

Zeeleeuwen bekijken

La Paloma

Minicamping en hostel Poste de la Laguna

In het dorp La Paloma zijn we nog niet geweest maar gisteren kwamen we op een minicamping 7 km voor het dorp. Voor de afwisseling stonden we eens tussen de bomen, in dit geval voornamelijk eucalyptus. We proberen minstens eenmaal in de drie of vier dagen een camping te krijgen om de was te kunnen doen, te douchen en aan de stroom te staan. 

De camping herbergt ontelbare vogels. Om 5 uur in de ochtend begint het concert al, van allerlei onbekende vogels of gewoon parkieten. Heel bijzonder.

We deden een korte wandeling in het natuurgebied

Vanmiddag vertrokken we 10 kilometer verder, naar zee. Het is een beschermd natuurgebied met een groot meer, Laguna de Rocha, dat vlak achter de duinen ligt. Af en toe ontstaat er een doorbraak tussen het meer en de oceaan en stroomt zout water naar binnen. Er zijn veel watervogels die houden van deze omstandigheden. 

Een parkwachter benaderde ons en begon spontaan een hele uitleg te geven in voor ons begrijpelijk Spaans. We mogen hier in de camper overnachten. We hebben een mooi plekje in de natuur. 

De wind heeft hier wel vrij spel, maar het is zonnig en redelijk warm vandaag. 

Er is ons gevraagd of we de fietsen niet missen. Voor het eerst hebben we bewust geen fietsen meegenomen. We verwachten ze in Zuid-Amerika niet zo veel te kunnen gebruiken en een nadeel is dat je extra spullen moet meenemen, zoals helmen, fietskleding en fietsgereedschap. Daar hebben we eigenlijk geen ruimte voor. Ook was ons fietsenrek wat zwak geworden na de aanrijding in Mexico en aangezien ons veel hobbelwegen te wachten staan leek dat een reden te meer om er van af te zien. Af en toe kunnen we misschien fietsen huren. 

Vrije plek aan la Laguna de Rocha

José Ignacio

De vuurtoren van José Ignacio

We zijn verder oostwaarts gereden, naar waar de Atlantische Oceaan is. Tot nu toe waren we strikt genomen nog aan de Rio de la Plata. We hebben de grootste toeristenmagneet, Punta del Este, genegeerd en zijn vandaag neergestreken in de bescheiden badplaats José Ignacio. We staan vlakbij de vuurtoren.

In de vuurtoren

Er zijn hier wel wat mensen op het strand, ook niet zo vreemd met dit warme weer, zo'n 30 graden. 

Blik van bovenaf

We beklommen de vuurtoren voor een overzicht over dit dorp dat op een landtong ligt. 

Er is opvallend weinig te doen hier, nu buiten het vakantieseizoen. Vrijwel alle café's en restaurants zijn nog dicht. 

Schoolexcursie

Voor we vanmorgen uit Piriápolis vertrokken, bezochten we nog het zoölogische park. Er zijn allerlei inheemse diersoorten te zien. Er stonden wel acht bussen die schoolklassen hadden gebracht. We kwamen dus regelmatig zo'n groep tegen. Scholieren hebben hier witte jasschorten aan, als een soort schooluniform.

Eerder schreven we dat er hier nauwelijks elektrische auto's rijden. Ook gescheiden huisvuil inzamelen is hier zo goed als onbekend, evenals zonnepanelen op daken. We willen Uruguay echter niet afschilderen als achterlopend op milieugebied. We lazen dat de elektriciteitsopwekking hier voor 95% duurzaam is, met vooral waterkracht, zonne-energie en windmolens. Dat is een percentage waar geen enkel EU-land bij in de buurt komt.

Piriápolis (2)

We zijn op de 58ste lengtegraad

De eerste vrije overnachtingsplek beviel goed. Overdag is er heel wat verkeer maar na 9 uur wordt het rustig. We voelen ons veilig in deze kustplaats.

De heuvel die beklommen gaat worden

We hebben vandaag een flinke wandeling gedaan van 12 kilometer, onder andere naar de top van de 130 meter hoge heuvel Cerro San Antonio, waar je uitzicht hebt over de kuststreek.

Stella Maris

Vervolgens bestelden we in een simpel restaurant een dagmenu van redelijke kwaliteit. Het lukt ons nog steeds gemakkelijk om het vlees hier te mijden.

De rest van de dag lezen we aan het strand of bij de camper. 

Alweer een mooie zonsondergang

Piriápolis

Het strand van Piriápolis

Na ruim 50 km verder gereden te zijn langs de zuidkust van Uruguay zijn we in de badplaats Piriápolis terechtgekomen. Zoals overal verkeert men hier ook nog grotendeels in winterslaap. Veel is nog gesloten en het is er relatief rustig en dat vinden wij prima. De echte vakantiedrukte begint pas met kerst en loopt door tot en met februari.

We hebben dus afscheid genomen van Jan en Marieke van de camping Chacra Holandesa en dat was zeker niet omdat we zo graag wilden vertrekken. Maar ja, we willen nu eenmaal een tocht van 15.000 km in 5 maanden doen, dan moet je niet te lang op een plek blijven. 

De Águila kijkt uit over zee;
er kon vroeger in gewoond worden

In Atlántida bezochten we nog even de Águila (adelaar). Dat is een curieus bouwwerk van beton in de vorm van een adelaar, uitziend over het water.

Argentino Hotel, de gevels worden gerestaureerd

Piriápolis was een eeuw geleden de schepping van de vastgoedmagnaat Piria, met Italiaanse roots. Hij liet onder andere het enorme Argentino Hotel bouwen, nog steeds beeldbepalend voor het stadje. 

We staan voor het eerst vrij, dichtbij het hotel en kijken uit over de boulevard en de zee waar de zon mooi in onder gaat.

Gisteren was het slecht weer, met in de loop van de dag steeds meer regen. Vandaag kwam daar een eind aan en zagen we de zon ook weer. Het is wel een beetje ‘fris’ met 20 graden maar morgen belooft het weer richting de 30 graden te gaan.

Zonsondergang in Piriápolis

Atlántida (3)

De camping is comfortabel, het is erg rustig en het is mooi weer zodat we geen haast hebben om te vertrekken.

Even de armspieren gebruiken bij 31 graden

Wel is er nu een regenfront actief zodat we zo'n 24 uur lang met buien te maken hebben. De temperatuur is nog wel 20 graden.

Een flexibel zonnepaneel zullen we in Uruguay vermoedelijk niet vinden, dus dat laten we voorlopig maar zo. 

Gisteren hebben we een ritje gedaan op de fietsen die hier staan om te gebruiken. We kwamen langs de kust van Atlántida en die ziet er mooi uit, met lage duinen en witte stranden. 

Morgen willen we toch maar verder gaan.

De kust bij Atlántida

Atlántida (2)

Zonnepaneel in testopstelling; ziet er niet goed uit

We hebben wat pech met de stroomvoorziening. Het 3 jaar oude zonnepaneel lijkt het opeens niet meer goed te doen en ik heb het inmiddels van het dak gehaald. Het geeft nog maar nauwelijks stroom en alleen als het goed vlak ligt en dat was op het enigszins bolle hefdak niet het geval. We moeten een nieuwe en daarvoor terug naar Montevideo.

De huishoudaccu wordt nu dus alleen opgeladen tijdens het rijden en dat is wat onzeker voor voor ons als we langere tijd op een plek staan. Zonder zonnepaneel is dat maximaal 3 dagen.

Wel erg ver van huis, 11.353 km

Gelukkig staan we nog heerlijk ontspannen op de camping Chacra Holandesa.

De rust werd even verstoord toen de 5 paarden van de eigenaren vanuit hun wei de camping kwamen opgelopen, waarschijnlijk omdat het gras hier lekkerder is. Met vereende krachten werden ze terug geleid. 

Een van de ontsnapte paarden is inmiddels onder controle

Er lopen hier ook een stuk of 10 kippen in de wei en een varken. We kunnen zoveel eieren eten als we willen. Het varken, met de naam Schnitzel, blijven we van af. 

Vandaag is het bewolkt met 31 graden. 

Scharrelvarken van 300 kilo

Atlántida

La Chacra Holandesa

Ja, we hebben Montevideo achter ons gelaten. Het had nog wel even wat voeten in aarde om uiteindelijk de camper de haven uit te krijgen. Zo'n 5 uur duurde het. Hier in het kort het verhaal voor de geïnteresseerden.

1. De vertegenwoordiger van de rederij, KMA, waar ik maandag al de rekening had voldaan en gisteren het belangrijke papier B/L had gekregen kon mij gisteren en vanochtend niet het noodzakelijke stock number geven. Na nog twee keer vragen kwam het dan om 10.30 uur eindelijk in een mail.

2. Bij de douane moet je dan alle papieren laten registreren en daarna een uur wachten tot iemand anders het heeft gecontroleerd. Na een uur kwam een mailtje dat ze ook nog het verzekeringsbewijs wilden hebben. Dat gebracht en toen was deze horde snel genomen.

3. Daarna naar de ANP, de havenautoriteit. Daarover lees je steeds dat je een bedrag moet betalen afhankelijk van de waarde van de camper, die je dan heel laag moet opgeven om zodoende niet honderden dollars te moeten betalen. Niets van dit alles. De rekening was $23. Deze stap duurde ongeveer 20 minuten.

4. Terug naar de douane, nu naar een ander kantoor in het gebouw waar men ook weer alle papieren wil zien plus de betaling aan ANP. De informatie dat hier een werkorder (Orden de Trabajo) wordt gemaakt klopte niet. Dat konden ze (in mijn geval?) niet doen. Ik moest maar de havenpoort door en daar vragen. Bij de portier die je toegang moet verlenen werd mij verteld dat ik door iemand van de havenautoriteit ANP zou worden opgehaald. Zo geschiedde want na een kwartier werd ik opgehaald met een auto.

5. In zijn kantoor ging hij aan de slag om de werkorder te maken, maar dat verliep niet soepel onder andere omdat moeilijk contact was te krijgen met Murchison, het bedrijf waar de camper staat geparkeerd. Na ongeveer drie kwartier lukte het uiteindelijk om dat papier te fabriceren en werd ik door iemand anders in een auto naar het depot gebracht, waarbij onderweg de werkorder nog eens gestempeld moest worden.

6. Bij het depot van Murchison, waar ik maandag de camper al had zien staan, ontstond een nieuw probleem. De camper stond vast want er stond een andere in de weg waarvan men de sleutel niet kon vinden. Uiteindelijk na 20 minuten werd besloten om een deel van de omheining weg te halen zodat ik langs die kant kon wegrijden.

7. Vervolgens moest ik volgens de medewerkers naar gebouw 22. Toen ik zei dat ik geen idee had bood een van de jongens van Murchison aan om voor mij uit te rijden. Het bleek een gele container te zijn waar ook weer mensen achter een computer dingen moesten registreren. 

8. De laatste stap was naar het gebouw van Buquebus te gaan, de veerdienst naar Buenos Aires. In dit gebouw bevindt zich een ander douanekantoor waar je het papier voor de tijdelijke import van je voertuig krijgt. Het gebouw was uitgestorven en de betreffende ambtenaar zat een sigaretje te roken voor het gebouw. Hij nam me mee naar zijn kantoor, heel ver in het enorme gebouw en deed daar wat hij moest doen. Om 16.00 uur eindelijk met de camper naar het hotel waar Janny zich al die tijd vermaakt met haar iPad.

De eigenaren hebben zich laten afbeelden op het kippenhok

De 45 km naar Atlántida leggen we met een sukkelgangetje af, want de maximum snelheid is 60 km/u en er zijn veel verkeerslichten. Waarom hier naar toe? Omdat hier een landelijk gelegen camping ligt van Nederlanders waar vaak 'overlanders' zoals wij, een tijdje verblijven. Het is een leuke plek en je spreekt gelijkgestemden. Er is zelfs een zwembad en natuurlijk goede wifi. 

Het is kortebroekenweer, 30 graden in de schaduw

Onder het genot van een welkomstdrankje wisselden we ervaringen uit met Inge, Nederlandse, die alleen reist in een Landcruiser en online werkt, al vijf jaar. En met een Zwitsers stel dat tijdelijk de reis moet onderbreken wegens familieomstandigheden. Ze waren in vier dagen vanuit Chili hier heen gereden en vliegen overmorgen terug. En met de eigenaren, de Twentenaren Jan en Marieke.

Daarna moesten we nog de koffers uitpakken en de zaken weer ordenen in de camper. We kwamen er achter dat er wel is gerommeld in de camper en er ontbreken wat kleine dingen, zoals een broodmes, schaar, kaasschaaf, bandenreparatieset, multimeter, teenslippers en wandelstok. Een curieus lijstje.

Montevideo (5)

Veilig achter een hek maar nog onbereikbaar

Nog een dag wachten...

De camper staat op de kade maar het schip is nog niet klaar met lossen en dan krijg je nog niet het zogenaamde 'stock number' wat noodzakelijk is om alle andere formaliteiten te starten.  

Van een afstandje ziet de camper er ongeschonden uit. 

Maar medelijden is niet nodig; we vermaken ons wel. Het is ook opnieuw mooi weer geworden. De tweede helft van de week wordt het zelfs 30 graden. 

Weer een terrasje gevonden met een vegetarisch dagmenu;
deze platanen staan in het mooie parkje Plaza Constitución

De staat Uruguay is vriendelijk voor buitenlandse toeristen. Zo betaal je in hotels geen belasting. In restaurants wordt bij betaling met een buitenlandse creditcard automatisch een korting toegepast, circa 12%. Ook in supermarkten, maar dan wat minder korting. Dat compenseert een beetje het hoge prijspeil, vergeleken met de buurlanden Brazilië en Argentinië. 

Montevideo (4)

De Volkswagen Sambabussen werden vroeger in Brazilië gemaakt;
deze lijkt niet meer te restaureren maar is blijkbaar nog APK-waardig

We weten dat vrachtschepen van Grimaldi vrijwel altijd vertraging hebben, soms een dag soms zelfs enkele weken. Maar nu is dan duidelijk dat we morgen, dinsdag, de camper kunnen ophalen. Weliswaar ligt het schip al in de haven maar het lossen duurt blijkbaar nog een dag. 

Nieuwe auto's zijn duur in Uruguay...

Gisteren, zondag, bezochten we een stratenmarkt na 3 km lopen. Groenten, fruit, kaas en andere dingen wisselden elkaar af. In de buurt wilden we ook nog naar een cultuurcentrum in een voormalige gevangenis, maar het gebouw blijkt gerenoveerd te worden. We namen daarna de bus naar het strand Pocitos, in de zomer druk maar nu met het bewolkte weer bijna leeg.

 

We namen maar eens een paar flinke cappuccino's. 

Een merkwaardig kasteeltje tussen de flats

Terug gingen we weer met de bus, die een behoorlijke omweg nam maar wel precies voor ons hotel stopte. We liepen deze dag ruim 9 kilometer. Het bleef gelukkig droog, maar 's nachts ging het flink regenen.  

Montevideo (3)

Plaza Independencia met ruiterstandbeeld Artigas en ondergronds zijn mausoleum;
op de achtergrond de Ciudad Vieja en rechtsboven de haven

We moeten nog even wachten op het schip, dus we maken er hier het beste van. 

Het mausoleum van Artigas

Palacio Salvo

Gisteren bleven we in het centrum, dus op prettige loopafstand. Op het Plaza Independencia bevindt zich het mausoleum van generaal Artigas, de stichter van Uruguay. Hij streed tegen de Spanjaarden en wist een deel van het huidige Uruguay onafhankelijk te maken in 1815. De definitieve onafhankelijkheid was in 1828. In het mausoleum worden zijn botten bewaard in een grote urn, bewaakt door twee schildwachten, die er in slagen hun werk zonder enige beweging te doen.

Daarna deden we mee aan een rondleiding in het Palacio Salvo, het markante gebouw wat we al enkele keren zagen. Het was ooit, ruim een eeuw geleden gebouwd als luxe hotel maar het werd uiteindelijk een appartementencomplex met 22 verdiepingen en 1000 bewoners. De rondleiding werd afgesloten met een bezoek aan het tangomuseum. Ja, er was ook in Uruguay een rijke tangocultuur en hier ontstond ook La Cumparsita, het beroemdste tangonummer ooit. Onze dochter kan piano spelen, dus dat lijkt ons een leuke uitdaging!

Lekker vegetarisch eten bij La Fonda

We aten in La Fonda, een restaurant om de hoek van ons hotel, dat prima vegetarische schotels serveert. Dat is geen vanzelfsprekendheid in dit vleesland. 

La Cumparsita, de Uruguayaanse tango die iedereen kent

Vandaag gingen we naar de MAM, een agrarische markt in alweer zo'n fraai oud marktgebouw. Maar ook hier is het agrarische aanbod beperkt, enkele groente- en fruitstallen. Het meeste is restaurants en café's, ook prima. 

We namen daarna een taxi naar het verder weg gelegen museum gewijd aan de 19de-eeuwse schilder Juan Manuel Blanes, die o.a. scenes uit de Uruguayaanse geschiedenis heeft geschilderd en ook Artigas heeft geportretteerd. Er achter ligt een verrassende Japanse tuin. 

Met de bus gingen we terug, zodat we vandaag het hoofdstedelijke vervoer getest hebben. Het blijkt prima waarde voor je geld te leveren. 

Intussen hebben we een bundel dollars verzameld, want je moet in de haven tussen de 800 en 1300 dollar contant afrekenen om je auto te krijgen. Vooraf weet je helaas niet hoeveel precies. Gelukkig kun je hier uit geldautomaten ook dollars pinnen. 

Parkje met geel gras en priemende ogen

Dat brengt ons nog bij wat we tot nu toe vinden van deze stad. De stad is zeer uitgestrekt en telt 1,5 miljoen inwoners, bijna de helft van het land woont hier. Over het algemeen hangt er een aangename sfeer en het karakter van de stad is ronduit Europees, een beetje als Valencia. 

De markt MAM

We zien nog niet zoveel milieubewustzijn. Elektrische auto's zijn onbekend, evenals dubbel glas en zonnepanelen, maar airco's vind je in bijna elk huis of gebouw. Op straat tref je nogal wat hondenpoep aan. Vegan producten, vleesvervangers en dergelijke zijn vrijwel onbekend.

De bewoners zijn vriendelijk en behulpzaam, niets dan lof. We zien helaas nogal wat zwervers op straat, die ook buiten slapen. Sommigen zijn psychisch gestoord en schreeuwen tegen iedereen of juist tegen niemand in het bijzonder, zoals regelmatig in de straat onder ons hotelraam.

We genieten hier enorm van het heerlijke weer, met temperaturen rond de 25 graden en veel zon. De komende dagen komt er wat regen maar het wordt zeker niet koud. 

Montevideo (2)

Uitzicht over een deel van de stad en de Rio de la Plata

Als er één gebeurtenis is die belangrijk is in het Uruguayaanse collectieve geheugen, dan is het wel de vliegramp van 1972. We bezochten vandaag het museum dat daaraan is gewijd en dat is een bijzondere belevenis. Kort gezegd gaat het om een rugbyteam dat op weg naar Chili met het vliegtuig in de Andes neerstort. Na twee weken wordt de zoektocht gestaakt. De 19 overlevenden van de crash houden zich 72 dagen in leven door het smelten van sneeuw en op den duur het rauw eten van bevroren lichamen van overledenen. 

Een lege fles van Bols redde levens

We zien eerst een korte film over de gebeurtenissen en daarna de tentoonstelling over alle omstandigheden en feiten van die 72 dagen en in het bijzonder de 9 dagen durende barre tocht van twee van de overlevenden naar de bewoonde wereld, zodat de rest ook gered kon worden. 

Een Engels sprekende medewerker vertelt ons over het Nederlandse aandeel in de gebeurtenissen. Het was een Fokker vliegtuig, waar overigens niets mee aan de hand was, er was een Nederlandse paragnost die werd geraadpleegd en die de families een hart onder de riem stak en achteraf met diverse van zijn uitspraken gelijk bleek te hebben. En er was de Bols fles, die werd gebruikt om smeltwater in op te vangen dat werd gemaakt met een geïmproviseerde zonnecollector. 

Daarvoor waren we bij de migratiedienst, want om de camper op te mogen halen heb je een officiële verklaring van aankomst in Uruguay nodig. Het kostte ruim een uur wachttijd om aan dit papier te komen. Dit is ook het enige wat je kunt regelen voor aankomst van de camper, de rest moet daarna.

Buiten lunchen, voor het eerst sinds maanden

Na een lekkere lunch gingen we nog naar een uitzichtpunt op een hoog gebouw.

Alles bij elkaar hebben we 7 km rondgewandeld.