Mendoza

Mendoza, bomenstad

Morgen brengen we de camper naar de stalling en gisteren en vandaag hebben we in Mendoza doorgebracht. De stad is aangenaam vanwege zijn vele parken en bijna alle straten hebben oude laanbomen. Dit maakt Mendoza, ondanks het verkeer, tot een fraaie groene stad. We hebben niet iets speciaals gedaan hier. Vandaag was Janny's verjaardag en ze kreeg een dagje winkelen aangeboden. Vanavond werd het afgesloten met een diner in een toprestaurant. 

Mendoza heeft een miljoen inwoners, maar het centrum is compact en overzichtelijk. Er is een centraal plein dat vier blokken omvat, dus zo'n 4 hectare groot is en daaromheen op symmetrische wijze vier kleine pleinen van elk één blok. 

Voorlopig komt hier dus een einde aan onze Zuid-Amerika-reis. Overmorgen vliegen we terug. We hebben genoten van deze 135 dagen. We hebben waarschijnlijk een ideale planning gehad qua weer want we hebben nauwelijks regen gezien en echte kou hadden we ook niet. We hadden een extra donzen slaapzak maar die is nooit uitgepakt. 

Het vegetarische restaurant Soychu in San Juan biedt alleen
nog maar afhaalmaaltijden; dus dan maar een bankje zoeken

We hebben ook geluk gehad qua gezondheid, geen voedselvergiftigingen of verkoudheid, helemaal niets.

In de drie landen die we hebben bezocht tot nu toe hebben we bijna 14.000 km afgelegd. We hebben wel enkele problemen met de camper gehad, met name scheurvorming in de voorruit (is gestopt), kapot zonnepaneel (verwijderd), kapot wiellager (vervangen), kapotte band (vervangen) en een kapot schakelmechanisme (gerepareerd). Er zijn weinig mensen die dergelijke reizen doen die nooit problemen hebben. Er wordt hier heel wat meer van een voertuig gevergd dan op de gladde Europese asfaltwegen.

Verjaardagsdiner

Argentinië heeft bij ons een lichte voorkeur boven Chili. Het land is wat minder gepolijst en het voelt wat toegankelijker. Dat laatste komt ook omdat buitenlanders minder uitgeknepen worden. In Chili heb je bijna altijd dubbele toegangsbedragen voor buitenlanders, bijvoorbeeld in nationale parken en andere publiekstrekkers. Argentinië is ook netter want je ziet minder afval langs de wegen, op parkeerplaatsen en bij stranden. Sanitaire voorzieningen zijn dan wel in Chili wat beter. Heel vaak deugt er iets niet, een deur die niet op slot kan, een wc die niet wil doortrekken of een douchekop of gloeilamp die ontbreekt. Het lijken kleinigheden waar niemand zich verantwoordelijk voor voelt. 

De Argentijnen zijn even luidruchtig als Chilenen in de weekeinden met muziek. Ook zijn er plekken waar 's nachts straatraces gedaan worden met opgevoerde auto's. De politie lijkt dat gewoon toe te staan. Men zegt dat dit ontstaan is sinds de Dakar rally in Argentinië wordt gehouden.

Mendoza, twee bewolkte dagen

Wat landschapsschoon betreft ontlopen de landen elkaar niet veel. Zodra je bergachtige gebieden bezoekt is het hier overal mooi met besneeuwde bergen, vulkanen, meren en woestijnen. 

Het eerste land dat we bezochten, Uruguay, ligt alweer ver achter ons en lijkt totaal niet op de grote twee andere. Het is relatief groen, heeft veel weidegrond, mooie stranden maar echte bergen zijn daar niet. Toch hadden we het daar ook bijzonder naar onze zin. 

De afstand Uspallata-Mendoza is eigenlijk maar ruim 100 km; wij maakten er een lange omweg van

San Agustin de Valle Fértil

Deze rots in Ischigualasto wordt "onderzeeër" genoemd

Inmiddels hebben we vliegtickets voor 22 maart, vanaf Mendoza. De verzekering heeft ze voor ons verzorgd en betaald. Dat betekent dat we dit deel van de reis 4 weken eerder beëindigen dan eerst de bedoeling was.

De camping met olijfbomen in Jáchal

De laatste dagen zijn gepland met hotelovernachtingen in San Juan en Mendoza. De allerlaatste nacht slapen we weer in de camper, bij de stalling. 

De camperplekken in Ischigualasto hebben afdakjes tegen de zon

De afgelopen nacht waren we weer op een plek waar we 15 jaar geleden ook waren, namelijk het Provinciepark Ischigualasto. Het landschap is natuurlijk nog hetzelfde, hoewel in 2015 ergens een rotsformatie was ingestort. Maar de voorzieningen hebben een enorme opknapbeurt gekregen en zijn uitgebreid. De camping was destijds bijna niets maar nu is het een mooie overnachtingsplek met picknicktafels en elektriciteit. Ook warme douches ontbreken niet en toch betalen we hier maar €2,50. We zien ook weer eens wat buitenlanders namelijk Duitsers en Belgen. 

Wandelen in de maanvallei

We boekten voor vandaag de tour door het park, in je eigen auto. De gids gaat mee en hij geeft op de uitstappunten uitleg. We herkenden nog wel deze punten van de vorige keer. Dit deel van het park wordt ook wel de maanvallei genoemd. Het park is bekend van de vele vondsten uit de tijd van de dinosauriërs. Er is ook een museum aan gewijd. 

Deze raadselachtige stenen bollen komen uit verschillende plekken in het park
 en zijn vrijwel uniek in de wereld

De gids vertelde dat dit deel van Argentinië elke 2,5 minuut een aardbeving heeft, meestal niet voelbaar gelukkig. Hij spoorde ons aan om snel een foto te maken van de "paddestoel", voor hij misschien door een aardbeving wordt getroffen...

Het was een leuke afsluiting van het landelijke Argentinië deze reis. 

Deze rots wordt de "paddestoel" genoemd

We zijn nu ook op een camping die we nog kennen van 15 jaar geleden met onze fietsreis. Het is een redelijk nette gemeentecamping in Valle Fértil waar we nu de enige gasten zijn. We staan onder hoge bomen waarin een kolonie parkieten voor veel levendigheid zorgt.

Ook rode rotsen vind je in Ischigualasto

San José de Jáchal

Rivierdal tussen de plaatsen Rodeo en Jáchal

De vorige blogpost moet worden gecorrigeerd: we overnachtten niet bij het benzinestation, ondanks het goede internet daar. Er is daar een overdekte ruimte met stoelen waar tot middernacht een groep hangouderen hardop aan het kletsen was, vlak bij onze bus. Toen ze eindelijk weggingen werden ze meteen afgelost door een groepje hangjongeren. De benzinepomp werd trouwens ook nog druk bezocht rond dit uur, dus rustig ging het voorlopig niet worden. We wilden toch eindelijk wel eens slapen en reden naar de gesloten camping en stonden in de buurt van de ingang. Het leek rustig te zijn maar we hadden niet gerekend op de, naar later bleek, zes honden die achter het hek de wacht hielden. Regelmatig ging het hele koor en de honden verderop aan het blaffen. De nachtrust was dus matig. 

Een stuwmeer onderweg, populair bij windsurfers

Vandaag reden we een paar honderd kilometer door afwisselende landschappen tot het grote dorp Jáchal waar we een prettige camping hebben gevonden. Voor €3,50 hebben we nu gewoon werkende voorzieningen. Er is zelfs wifi maar onze 4g werkt hier ook goed, in tegenstelling tot de dorpen onderweg waar geen dekking was. We staan in een prachtige olijfboomgaard. Schaduw is deze dagen wel nodig want de temperatuur loopt overdag op tot 30 graden. We denken hier een extra dagje te blijven.

Sinds lange tijd ontmoeten we hier weer eens buitenlandse reizigers, in dit geval een Zuid-Afrikaans stel met een Landrover. Ze zijn al 4 jaar onderweg, waarvan een jaar in Zuid-Amerika.

Monumentjes langs de weg zijn soms voor verongelukte mensen,
maar vaak ook voor plaatselijke heiligen

Calingasta

Regen op komst

Na nog een rustige dag op de camping in Uspallata vertrokken we gisteren naar het noorden, de omgekeerde route vergeleken met 15 jaar geleden. De 114 km lange weg naar Barreal is nog steeds niet helemaal geasfalteerd. Nog zo'n 40 km is gravel. We hebben bewondering voor onze 15 jaar jongere zelven dat we toen 80 km gravel hebben gefietst. Het was een fietstocht van 7 uur en 750 meter klimmen. Zie het blog in 2007: Klik

Tien kilometer van Uspallata bezochten we de Cerro de 7 Colores

Nu, met de auto, konden we gemakkelijk een zijweg inslaan naar het Nationale Park El Leoncito. Er blijkt een camping met prachtig sanitair te zijn. Wel moet je voor 8 uur 's ochtends douchen. Het leuke van dit park is onder andere dat er sterrenwachten zijn. We reden er in de middag heen om eens te informeren wat de mogelijkheden waren. Het weer bleek de onzekere factor te zijn; ook vandaag waren er weer flinke buien. Maar om 9 uur was het toch mooi opgeklaard en konden wij met een groepje Argentijnen naar een platform met vrij uitzicht en een opgestelde telescoop en dat op 2500 meter hoogte. Twee jonge sterrenkundigen vertelden het verhaal en lieten ons door de telescoop kijken. Het leuke was dat ze van een laser gebruik maakten om de sterren of nevels aan te wijzen die ze in het verhaal noemden. 

Leuke wandeling in PN El Leoncito

Uiteindelijk kregen we maar flarden mee van de uitleg, want de Argentijnse uitspraak en de vele technische termen waren toch vaak wat te veel voor ons. Niettemin een erg leuke ervaring. De melkweg zie je per slot van rekening niet zo vaak zo goed, zeker in Nederland niet. 

Besneeuwde Andestoppen komen in beeld bij het verlaten van El Leoncito

Vandaag deden we nog een korte wandeling in het park en vertrokken we naar Barreal. We moeten elke dag wel internet hebben voor de informatie van de familie in Nederland. Dat was in het nationale park en ook op de camping in Barreal afwezig en midden in het dorp gebrekkig maar in een cafeetje wel goed. Zo kon weer contact gelegd worden met de reisverzekering. De terugreis is nog steeds niet definitief vastgelegd.

We reden daarna nog even door naar Calingasta waar we destijds op een tamelijk beroerde gemeentecamping stonden. Nu is hij gesloten en overnachten we bij een benzinestation.

Uspallata (Argentinië)

Samen met het internationale vrachtverkeer gingen we 3000 meter omhoog naar de Paso de Libertadores

In twee dagen hebben we de 700 km tussen Pisco Elqui en Uspallata overbrugd. Wel jammer dat we veel extra kilometers moesten rijden, maar we zijn nu dan in de buurt van Mendoza, dus we kunnen nu wat sneller terug naar Nederland als dat nodig is. 

Gisteren stonden we op een parkeerplaats aan de snelweg vlakbij zee. Een prima plek met goede voorzieningen en naast een ambulancepost, dus veilig. Het was er fris, zoals zo vaak aan de Chileense kust met mist uit zee. We gingen daarna weer het binnenland in en prompt verdwenen de mist en de bewolking en was het zonnig met 30 graden. We namen de drukste pas en grensovergang tussen Chili en Argentinië met enorm veel vrachtauto's. Ook die nemen redelijk moeiteloos de circa 25 vrij brede haarspeldbochten. Op 3000 meter hoogte volgt dan een tunnel en de grenscontrole, die ondanks de drukte "maar" 1,5 uur in beslag nam.

Onderweg even stoppen bij de Puente del Inca

Onderweg naar Uspallata

We zijn nu in enigszins bekend gebied want in november en december 2007 waren we hier ook al eens en toen op de fiets.

In Uspallata waren we toen ook en we zien het hostel waar we drie dagen verbleven. De omgeving is prettig en het weer is aangenaam. We staan op de gemeentecamping die slechts drie euro kost en mooie plekken onder de populieren heeft maar het sanitair haalt zelfs de lage Argentijnse normen niet. 

Later in de middag kregen we een bui met flinke hagelstenen. Het was de eerste neerslag na de Carretera Austral, alweer bijna twee maanden geleden.

Chili laten we dit deel van de reis nu echt achter ons. Het heeft ons mooie landschappen gebracht. We hebben er echt van genoten. Hopelijk kunnen we het tweede deel van de reis (vanaf oktober) nog naar het noorden. 

Het is wel een duur land. Vooral campings en supermarkten zijn duurder dan in Nederland. Daar staan de vele vrije overnachtingsmogelijkheden tegenover. We stonden 18 keer vrij en 30 keer overnachtten we betaald. 

Er zijn natuurlijk ook wel wat kleine ergernissen te noemen, zoals het vele zwerfvuil langs wegen en op parkeerplaatsen. Ergens vrij staan betekent per definitie dat je omringd bent door afval. Ook het feit dat je tijdens weekenden in een groep lawaai makende feestgangers terecht kunt komen is niet leuk. We waren hier erg alert op bij het kiezen van een overnachtingsplek en zelfs plaatsen op campings. En dan heb je nog het eeuwige hondengeblaf in de nacht, waardoor je slaap soms wordt onderbroken.

Wat we bijzonder vonden zijn de vele monumenten voor verkeersslachtoffers langs de wegen. Behalve een kruis of een plaquette zie je ook vaak een foto en toepasselijke attributen van de overledene. Soms zagen we zelfs een deel van de carrosserie van een auto, ironisch genoeg. En soms tientallen plastic flessen, al dan niet gevuld, maar waarom?

De Chilenen zijn over het algemeen vriendelijk en doen erg hun best om je te helpen met een vraag. We hebben ons er prima thuis gevoeld. 

Sinds een week geleden hebben we na Santiago (te) veel gereden: 1350 km

Los Vilos

Diverse windparken aan de kuststrook bij Los Vilos

We hebben een drastisch besluit genomen om nu niet naar het noorden van Chili te reizen. In plaats daarvan zijn we weer een stuk naar het zuiden gegaan en we gaan hierna naar Mendoza in Argentinië. 

Gabriela Mistral op een bankje in Vicuña

Waarom? Dit heeft alles te maken met de precaire gezondheid van de moeder (94) van Jan. De laatste dagen krijgen we daarover deels tegenstrijdige maar toch wel verontrustende berichten. Om relatief snel naar Nederland te kunnen reizen moeten we de camper in Argentinië achterlaten en niet in Chili. In Chili mag dit maar 3 maanden en in Argentinië 8 maanden. Dat is net genoeg voor we aan het tweede deel van de reis beginnen. Als je deze termijnen overschrijdt wordt je voertuig in beslag genomen. We hebben daar horrorverhalen over gelezen. 

Mendoza lijkt in eerste instantie de beste optie want daar is een betrouwbaar adres voor het stallen van de camper en er is een luchthaven. Er is alleen geen directe vlucht van Mendoza naar Montevideo, want vanuit Montevideo moet onze destijds geboekte terugvlucht worden gestart. Dit zou betekenen dat we vier keer moeten overstappen om in Nederland te komen. 

Hoe dan ook, we rijden morgen verder naar de Argentijnse grens. We zijn nu iets ten zuiden van Los Vilos aan de noord-zuid snelweg. 

Mochten we meer respijt krijgen dan reizen we verder langs de Argentijnse kant van de Andes naar het noorden en later naar Uruguay. We hebben eigenlijk nog 6 weken te gaan voor onze vlucht vanuit Uruguay, dus het zou een flinke inkorting van dit deel van de reis betekenen. 

Pisco Elqui

De monumentale vuurtoren in La Serena

Na La Serena zijn we een weg naar het binnenland in gereden, door de vallei van de Elqui. De vallei is beroemd vanwege de pisco, een sterke drank gemaakt van muskaatdruiven. Het hele smalle dal staat vol met wijngaarden van deze druiven. 

Parkeerterrein van Hotel Terral in Vicuña;
de palm geeft het campinggevoel

De eerste stop was naar het dorp Vicuña, de geboorteplaats van Gabriela Mistral. Die naam kom je hier steeds weer tegen. Ze kreeg in 1945 de Nobelprijs voor de literatuur. 

We waren door de app ioverlander getipt dat je kunt overnachten op het parkeerterrein van een hotel. Dat bleek te kloppen. Er is water en elektriciteit en je kunt internet, toiletten en douches in het hotel gebruiken. Dat is wel steeds 100 meter lopen, maar geen probleem. We verbleven er twee nachten. 

Opslagvaten van Frans eikenhout geven aroma aan de pisco

Vicuña is een gezellig dorp en er zijn diverse restaurants waaronder een goed bezocht vegetarisch restaurant. 

Vandaag bezochten we nog een distilleerderij met de naam Capel. Het is de grootste in de vallei met meer dan 700 aangesloten wijnboeren. We boekten een rondleiding met proeverij en kwamen zodoende het nodige te weten over deze bijzondere brandewijn, die in Chili heel beroemd is. De heldere soort komt uit stalen silo's en de donker getinte uit enorme eikenhouten vaten. De gids vroeg of we het verschil konden proeven en dat konden we inderdaad wel beamen. 

De proef op de som

We reden na de lunch door naar het dorp Pisco Elqui. De oorsprong van de naam laat zich raden. Het is een toeristisch dorpje maar we kunnen niet goed benoemen wat de aantrekkelijkheid zou moeten zijn. De omgeving is wel heel fraai. Het meer dan 100 km lange groene lint van wijngaarden tegen de bijna kale gele bergen is bijzonder.

Valle de Elqui

We eindigden vandaag op een parkeerplaats waar we tot onze verrassing na de schemering allemaal gekleurde en bewegende lichtjes zien. Geloof het of niet, hiermee worden de graven van de begraafplaats versierd waar we naast staan. Er kwam een gezin een graf bezoeken en ze lieten muziek horen, ook bijzonder. 

Vrije plek bij begraafplaats in Pisco Elqui

La Serena

Inscriptie van figuur met hoofdtooi

Via de snelweg zijn we een flink stuk ten noorden van Santiago gekomen, zo'n 500 km. De afgelopen nacht overnachtten we op een rustige parkeerplaats voor vrachtauto's. Op zaterdagavond was er niet zo veel beweging gelukkig. 

Valle del Encanto

Vandaag maakten we een kleine omweg naar Valle del Encanto, de belangrijkste plek in Chili waar petrogliefen te zien zijn, rotsgraveringen.

Nog meer rotstekeningen

Ze zijn tussen de 2000 en 3000 jaar oud en zijn opvallend duidelijk. De vallei die vol ligt met afgeslepen rotsen is betoverend, zoals de naam belooft. We lunchten er eerst en wandelden daarna langs de diverse plekken. Zeer de moeite waard.

Gaten die in de rots zijn gemaakt, om graan in te malen

Daarna reden we door naar La Serena. Aan de kustweg ligt een bungalowterrein annex camping waar we nu staan. Het is de duurste camping tot nu toe. Ondanks dat we de enigen zijn berekenen ze nog de prijzen van het hoofdseizoen. We hebben wel privé sanitair, maar dat is natuurlijk ook niet onderscheidend als je de enige kampeerder bent. 

Vanmorgen was er mist uit zee maar later werd het toch mooi weer. Dat is langs deze kust eigenlijk het standaard patroon. 

Santiago (2)

Uitzicht op de wijk Providencia met de hoogste wolkenkrabber van Chili;
behalve met de kabeltram kun je ook met de kabelbaan de heuvel op en af

Ons bezoek aan de miljoenenstad is alweer bijna ten einde. Zonder de geplande ontmoeting hadden we Santiago waarschijnlijk overgeslagen. Bij zo'n grote stad is het altijd lastig om keuzes te maken, zeker als je maar twee dagen tot je beschikking hebt. 

De kabeltram

Woensdag ging Janny met Christien uitgebreid een kunstmarkt bezoeken, Los Dominicos. Het heeft een gezellig sfeertje en de dames hadden natuurlijk veel te bepraten na 4 maanden, dus die dag ging snel om.

 

Vanuit ons appartement kijken we op Cerro de San Cristobal

Donderdag brachten we door bij de dochter van Christien die met haar Chileense man en hun twee kinderen een appartement bewoont in de wijk Providencia. We werden er hartelijk ontvangen en de kinderen van 1 en 3 jaar hielden ons aangenaam bezig. 

De wijk lijkt ons prettig, maar iedereen woont wel achter een hek. Elk huis en elk appartementengebouw is voorzien van een hoog en stevig hek. De appartementsgebouwen hebben een conciërge die de poort voor je opent, zo ook in het gebouw waar wij deze dagen een klein appartement hebben gehuurd. 

De afkorting van Santiago

Vandaag gingen we met de metro naar het centrum van Santiago. Een bezoek aan de Cerro San Cristobal mag niet ontbreken. Je kunt met een kabeltram steil omhoog naar de top voor uitzichten naar alle kanten. Santiago ontkomt met zijn 6 miljoen inwoners en het zonnige weer en de afwezigheid van wind niet aan smogvorming. Daardoor kijk je niet verder dan de stadsgrenzen. Het Andesgebergte met zijn besneeuwde toppen zou een prachtig decor kunnen zijn voor de stad maar je ziet met veel moeite de vage contouren. 

Plaza de Armas, het hoofdplein van Santiago

De metro en de fiets nemen een deel van de vervoersbewegingen voor hun rekening maar ondanks de mooie fietspaden wordt er niet echt veel gefietst, terwijl de stad weinig hoogteverschillen kent. De metro is efficiënt en schoon. 

Salvador Allende wordt geëerd met een standbeeld;
"Ik heb vertrouwen in Chili en zijn bestemming", staat er

Na een bescheiden lunch gingen we ook nog naar La Moneda. Een historische plek is dit. Hier vond de president van Chili, Salvador Allende, in 1973 de dood tijdens een staatsgreep, geholpen door de CIA. Het zijn gebeurtenissen die ook in Europa grote beroering hebben veroorzaakt. De daaropvolgende dictatuur van Pinochet bracht veel politieke vluchtelingen naar onder andere Nederland.

We hadden ook nog musea en dergelijke willen bezoeken, maar de tijd ontbrak voor een uitgebreidere kennismaking met de hoofdstad van Chili.