Cachí

De Cuesta de Obispo, in 2007 omlaag op de fiets, nu omhoog

We volgen momenteel de fietsroute die we in 2007 deden, maar dan in tegengestelde richting. De 160 kilometer tussen Salta en Cachí deden we destijds in twee dagen en nu ook in twee etappes. We zagen onderweg twee fietsers en dachten wel even over wat we onszelf toen aandeden. We hadden namelijk heel slecht weer met mist, regen, tegenwind en kou. Nu was het prachtig en konden we alsnog het mooie landschap zien waar we toen door heen fietsten maar waarvan we wegens de dichte mist niets konden zien. 

Cardones, hier met duizenden; het blijft imposant

We hebben het over de Cuesta de Obispo, een prachtige onverharde bergpas. Bovenaan is een plateau en daar begint het Nationaal Park de Cardones. Binnen de grenzen van het park troffen we gistermiddag een primitief kampeerterrein met composttoiletten en water uit een tank.

Campers kunnen op de parkeerplaats van het kampeerterrein;
we waren alleen

Het is idyllisch gelegen in een bos, nogal onverwacht in de verder vrij kale omgeving.

Afwasgelegenheid tussen de twee composttoiletten

Er was ook een leuk, gemarkeerd wandelpad dat begon met een waarschuwingsbord dat er in het gebied poema's voorkomen. Uiteraard hebben we alle aanwijzingen gelezen en ter harte genomen. We zagen alleen paarden en vogels. Vannacht was er weer een fraaie sterrenhemel te bewonderen en was het onwerkelijk stil, ver weg van de verkeersweg en nog verder van het eerstvolgende dorp. Zelfs geen hondengeblaf.

Vanochtend daalden we af naar Cachí, een gezellig dorpje met een mooie schaduwrijke gemeentecamping, waar we de komende twee nachten willen staan. Het hotel waar we in 2007 overnachtten is niets veranderd zo te zien. Er zijn alleen meer restaurants bijgekomen in de omgeving. 

Het weerbeeld is de laatste dag zo dat er aan het eind van de middag een onweersbui komt maar dat het verder droog en vrij zonnig is met temperaturen rond de 30 graden, ook hier op 2800 meter hoogte. 

's Nachts is het wel wat frisser dan in Salta, hetgeen aangenaam is.

Salta

Het oerwoud tussen Jujuy en Salta

We kennen Salta nog van 16 jaar geleden toen we een fietsreis deden in het noordwesten van Argentinië. Link: Salta 2007 De stad geldt als een van de aantrekkelijkste provinciehoofdsteden in het land.

Overdag druk op de camping Xamena

We zochten gisteren meteen weer de gemeentelijke camping op waar we destijds ook waren. Het is een terrein dat ook dienstdoet als dagrecreatieterrein en dat weten de inwoners van de stad te waarderen, vooral dankzij het enorm grote maar ondiepe zwembad. Het is een soort recreatieplas.

Na 19.00 uur is de zwemvijver leeg

De dagrecreanten moeten om 19.00 uur vertrekken en dan keert de rust voor ons, kampeerders, weer terug. Er zijn een stuk of 15 campers, waaronder ook de Nederlanders die we in Humahuaca hebben leren kennen. 

Onverwachte ontmoetingen langs de weg naar Salta

Eergisteren waren we ook op een dergelijk terrein, maar dan minder luxe, in het dorp El Carmen, 25 km ten zuiden van Jujuy. Gisteren gingen we naar Salta over de Ruta 9, die door het oerwoud loopt en zo smal is dat bredere en langere voertuigen door de politie worden tegengehouden. Door de vele onoverzichtelijke bochten rij je maar 30 km/u. 

Geitenkaasje kopen langs de weg

We hebben vandaag Salta verkend, onder andere het MAAM, het archeologische museum van het hooggebergte. Het is tamelijk bekend vanwege de drie kindermummies die hier worden bewaard. Ze zijn gevonden op de top van een vulkaan, bijna 7000 meter hoog. Ze zijn daar geofferd door de Inca's en ze zijn gevonden in zittende houding. Ze zijn wonderbaarlijk goed bewaard gebleven. 

Uit eten is in Argentinië aantrekkelijker dan 16 jaar geleden

We beleven momenteel fantastisch weer met veel zon, overdag 29 graden en 's nachts 18 graden. Voor het eerst sinds lange tijd kunnen we 's avond buiten zitten. 

De kathedraal van Salta

Purmamarca (opnieuw)

Zwart, wit en rood, de Cerro Las Señoritas

Onderweg naar het zuiden stopten we bij de Cerro Las Señoritas. We wisten niet helemaal wat we konden verwachten. We lazen iets over een eenvoudige wandeling in een mooie kloof. Het pakte iets anders uit.

Een deel van de groep

Het bleek dat je alleen kon wandelen met een groep onder begeleiding van gidsen en later begrepen we wel waarom. We konden kiezen voor de korte wandeling van minder dan twee uur en de lange van ruim drie uur.

 

De gidsen namen er de tijd voor en stopten op diverse plekken om wat te vertellen over de streek, de bewoners, de gebruiken en de natuur. De gidsen zijn geboren en getogen in dit gebied.

Het eindpunt van de korte route was na een smalle, geheel rode, kloof in een grote ruimte, gevormd door een waterval die de meeste tijd droog staat. Daar bleek men nog een cultureel intermezzo voor ons te hebben in de vorm van gedichten, liedjes en een fluitspeler. De groep die grotendeels uit jonge Argentijnen bestond kon dat wel waarderen. De uitleg van de gidsen was voor ons nog wel te volgen, maar poëzie is toch wat te hoog gegrepen. 

Een cardon van 300 jaar oud;
het hout van deze cactus is zeer duurzaam;
in sommige kerken zit cactushout van 500 jaar oud

Vervolgens was de keuze of we het bij de korte route zouden laten of verder gaan. De hele groep ging verder en wij ook, niet helemaal wetende wat ons nog te wachten stond.

We kwamen eerst bij de Señoritas, drie rotsformaties in de kleuren zwart wit en rood. De naam bleek voort te komen uit een legende met inheemse vrouwen die de Spanjaarden ooit in dit grillige gebied in de val hebben gelokt. 

Terug bij de ingang van de spleet

Was dit al behoorlijk wat klauterwerk, het lastigste moest nog komen. We kregen helmen op tegen het stoten van je hoofd en moesten de rugzakken afdoen. Door een smalle spleet klauterden we omhoog tot we niet verder konden. Niet voor mensen met engtevrees. Het was een inspannende en leuke ervaring die weer mooie foto's opleverde.

We waren inmiddels laat in de middag en besloten om niet al te ver meer te rijden. We overnachten op de zelfde camping als waar we negen dagen geleden ook waren, in Purmamarca.

Humahuaca

Hornocal

Dit is het laatste toeristisch dorp in de Humahuacavallei, want verder noordelijk gaan we nu niet. 

Garganta de Diablo, Tilcara

Gisteren reden we eerst naar de Garganta del Diablo (er zijn vele "duivelskelen" te vinden op aarde) bij Tilcara. Er loopt een pad langs de zeer smalle kloof en een andere route leidt naar een waterval. Het was een leuk bezoek, hoewel er op een bepaald punt een bord stond met "zona de vertigo", dus niet geschikt voor mensen met hoogtevrees.

 

Onderweg stopten we even bij de Steenbokskeerkring

Vervolgens reden we naar Humahuaca waar we op een echte minicamping staan. Er passen twee of drie niet te grote buscampers en nog twee tenten. De voorzieningen zijn prima met schone wc's, een comfortabele douche en ongebruikelijk snel internet, althans voor plaatselijke begrippen. 

We hebben ons verbaasd over het enorme aantal marktkramen en stalletjes in dit dorp. Ook al komen er dan veel toeristen, het is moeilijk voor te stellen dat al deze mensen er redelijk van kunnen leven.

Na een lekkere vegetarische lunch in een van de vele restaurantjes reden we naar de Hornocal, een beroemd uitzichtpunt op veelkleurige bergen. Het was meer hobbelen dan rijden want de wasbordweg dwingt je tot langzaam rijden. Na een uur konden we dan toch genieten van het fantastische zicht op de gekleurde bergen. Er komen veel toeristen op af konden we vaststellen. Je bevind je daar op 4300 meter hoogte.

Bij terugkomst op de camping ontmoetten we Nederlanders in hun Mercedesbus. Ze blijken ook het schema van halfjaar reizen en halfjaar thuis te hebben en hadden de vorige keer in grote lijnen de zelfde reis gedaan als wij. Ze gaan de bus in Uruguay stallen zoals wij ook van plan zijn, maar een maand eerder.

Het weer is de laatste dagen overwegend zonnig en overdag wordt het net boven de twintig graden. Vanwege de hoogte van 3000 meter koelt het 's nachts af tot circa 8 graden. Prima weer dus, al waait het af en toe flink.

Een positief bericht: de doorgebrande acculader blijkt het toch nog te doen. De accu wordt zowel door de dynamo als via de kabelaansluiting op de camping opgeladen. Wat er nu precies is doorgebrand blijft voorlopig een vraagteken.  

Nogmaals de Hornocal

Landschap bij Humahuaca

Tilcara

Uitzicht vanaf camping in Tilcara

We staan voor de tweede dag op een nette camping in Tilcara, een toeristisch dorp 60 km verder naar het noorden. De weersites gaven aan dat het hier droog en gedeeltelijk zonnig zou zijn en dat klopte inderdaad. We zien niet veel buitenlandse overlanders hier, maar hier op de camping staat een Argentijns busje met een gezin uit Kazachstan. 

Pucará van Tilcara

Vanwege het weekend is er altijd meer reuring en gisteravond werden we getrakteerd op muziek van een podium in de buurt wat tot diep in de nacht duurde. 

Tilcara's belangrijkste bezienswaardigheid is de ruïne van een Indiaans dorp (pucará) dat na de komst van de Spanjaarden ontvolkt raakte. De ruïnes zijn hier en daar herbouwd en overal staan hoge cardones tussen, de cactussen die typerend zijn voor deze streek. 

De pucará

Deze streek staat bekend als de Quebrada de Humahuaca, een schilderachtige vallei, die al eeuwen de doortocht biedt tussen de Rio de la Plata (met Buenos Aires) en Bolivia en Peru.

Posta de Hornillos

Vroeger ging het transport met ossenkarren en nog vroeger, ten tijde van de Inca's, met lama's als lastdieren. De Spanjaarden bouwden pleisterplaatsen voor deze karavanen. Een ervan is goed bewaard gebleven, Posta de Hornillos,  en die bezochten we gisteren.

Mate drinkende vrouw (J.A. Terry)

Vanmiddag bezochten we nog het museum en vroegere woonhuis van de Argentijnse schilder José Antonio Terry (1878-1954). 

Yala

Lunch aan de rivier Reyes

We zijn nog in de omgeving van San Salvador de Jujuy. Het is bewolkt en regenachtig, zowel gisteren als vandaag. Gisteren reden we naar Villa Termal de Reyes, waar thermale baden zijn. Tegenover het bad konden we mooi overnachten aan de rivier. 

Thermaalbad Villa de Reyes

Vandaag hebben we het bad geprobeerd en het was heerlijk warm, zo'n 37 graden. 

We reden vervolgens een 30 km lange onverharde weg door een natuurgebied. Het is hier overal ongelooflijk groen. We waren natuurlijk ook niet veel gewend na wekenlang woestijn, maar dit is dicht regenwoud. 

We eindigden vandaag op een nette camping in het gehucht Yala, aan de RN9. We denken nu toch naar het noorden te gaan omdat het daar beter weer is, geen regen in elk geval. Het mag duidelijk zijn, we zijn meer woestijnmensen dan regenwoudmensen. 

San Salvador de Jujuy

Kleurenpracht in Purmamarca

De onweersbui gisteravond heeft flink wat teweeggebracht zagen we vandaag in een krant.

 

Twee wegen naar Purmamarca waren geblokkeerd maar die naar Jujuy gelukkig niet. We zijn dus in de hoofdstad van de provincie Jujuy aangekomen. We wilden eigenlijk eerst naar het noorden, naar de Quebrada de Humahuaca, voor een van de fotogeniekste valleien van Argentinië maar vanwege ons cashprobleem en dat we een simkaart nodig hebben, kozen we ervoor eerst naar Jujuy te gaan. 

 

Nog even wat betreft het cashgeld, daar is nogal moeilijk aan te komen. Je kunt proberen te wisselen maar alleen met 100-dollarbiljetten krijg je een redelijke koers en we hebben niet zoveel dollars. De andere manier is een geldautomaat, maar het maximum is 15.000 peso's en dat is niet meer dan 15 euro waarbij het exorbitante bedrag van 7 euro kosten in rekening wordt gebracht. Dan blijft over Western Union, die een goede koers berekent maar veel kantoortjes blijken simpelweg niet op tijd bevoorraad te worden zodat je daar geen geld krijgt. Vandaag lukte het uiteindelijk na 3 pogingen bij een klein kantoortje voor zo'n 300 euro aan contanten te krijgen, maar de procedure kost je wel een halfuurtje.

Purmamarca is trots op zijn 700 jaar oude algarrobo

Overigens werkte onze bankpas tot nu toe nergens maar met een creditcard betalen gaat wel en voor een redelijke koers. In Chili hadden we nooit problemen met de pinpas. 

De simkaart kregen we probleemloos, maar ook hier een flinke wachtrij.

We hadden een studio gereserveerd via Airbnb, maar dat ging flink mis. Misschien hadden we argwaan moeten hebben vanwege de lage prijs. Na de bevestiging werd niet op onze vragen gereageerd. Na vandaag met Whatsapp contact gezocht te hebben werd doodleuk gezegd dat dit een fout was, maar dat het niet aan haar lag (een makelaar). Ze kon wel een andere studio aanbieden in het zelfde gebouw, maar dat was dan een keer zo duur. Voor onze begrippen nog steeds niet duur, dus dat hebben we maar geaccepteerd. Misschien was het wel dezelfde...

Vanochtend hebben we in Purmamarca een prachtige wandeling gedaan langs de gekleurde bergen. Het is een betoverende omgeving. De weg naar Jujuy werd steeds groener, bijna een tropisch woud. Inmiddels is er opnieuw een onweersbui losgebarsten. Al dat groen komt er natuurlijk niet vanzelf. 

Sinds 2 januari reden we in werkelijkheid 1400km met alle omwegen en zijwegen

Purmamarca (Argentinië)

Valle de Jere

Vrijdag wilden we eigenlijk naar een natuurpark waar veel flamingo's te zien zijn. Helaas bleek na 55 km rijden dat we slechts een gesloten hek te zien kregen. Op de route erheen bezochten we nog wel de Valle de Jere, een schilderachtige vallei, waar met behulp van bevloeiingskanaaltjes veel fruit wordt geteeld. Het is niet alles woestijn wat de klok slaat hier.

Pad langs bevloeiingskanaaltje

Een garage zonder honden bestaat niet

Zaterdag heeft de ons aanbevolen monteur na 15.00 uur onze auto gemaakt, dus een nieuwe stofhoes geplaatst, waar hij met de beperkte middelen drie uur mee bezig was. 

Uitzicht over de camping vanaf uitzichttoren

We brachten een laatste nacht door op de prettige camping Andes Nomads, al werd er van het schoonmaken weinig tot geen werk gemaakt en was er af en toe geen water en stroom. Op de camping ontmoetten we Nederlanders die met een huurcamper twee maanden door Chili en Argentinië reizen. Hoe dan ook was San Pedro een mooie afsluiting van ons verblijf in Chili.

Van San Pedro de Atacama naar Purmamarca is een afstand van ruim 400 kilometer en die hebben we verdeeld over twee dagen. We hebben de auto getest tot ruim 4800 meter, voor Europees begrip is dat de top van de Mont Blanc. Dat ging eigenlijk prima, hoewel er een steil stuk was waar teruggeschakeld moest worden naar de tweede versnelling. Je kruipt dan met 30 km/u omhoog. De motor krijgt te weinig lucht op deze hoogte en dat vermindert het vermogen.

Onderweg gisteren zagen we uit de verte flamingo's en vicuñas (klik voor een scherpere weergave)

Onderweg zagen we op verschillende plekken flamingo's en ook heel wat vicuñas, die een beetje lijken op guanaco's die we in het zuiden van Argentinië veel zagen. Beide diersoorten zijn de wilde varianten van de lama's en alpaca's die je ook soms ziet. 

Richting Argentinië zien we weer wolken

De grenspassage leverde een onverwacht probleem. Volgens de computer waren we Argentinië op 23 oktober niet officieel uitgereisd. Argentinië stempelt geen paspoorten, zodat we het ook niet konden aantonen. We hadden wel een inreisstempel van Chili die dag, maar dat heeft voor de Argentijnen geen waarde. Als het nog eens gebeurt riskeren we een boete maar nu kwamen we ermee weg.

Kerkje in Susques

We reden door naar het eerste dorp in Argentinië, Susques, maar we vonden het niet zo aantrekkelijk, behalve het kerkje. Bijna alles was gesloten op zondagmiddag. We besloten 10 km buiten het dorp op een stil plekje, ongezien vanaf de doorgaande weg te overnachten.

Salinas Grandes (Argentinië)

We sliepen op 3800m hoogte en hadden geen last van hoogteziekte, waarschijnlijk omdat we al meer dan een week op 2500m waren. Vandaag vervolgden we onze weg door een mooi landschap. We maakten een tussenstop op de Salinas Grandes, een groot zoutmeer dat enigszins toeristisch is ontsloten. We liepen met een gids een eindje de vlakte op, daar waar zout voor huishoudelijk gebruik wordt gewonnen in speciaal gemaakte sleuven. Er staan borden van de plaatselijke bevolking dat ze geen winning van lithium willen, een onderwerp dat Argentinië nogal verdeeld houdt. Het probleem is vooral de onttrekking van water en de vervuiling ervan.

Een vicuña gemaakt van zout

We moesten nog een bergpas over, ook weer heel fraai, voordat we in Purmamarca aankwamen, een toeristisch dorpje, dat zijn faam heeft gekregen door de Sierra de Siete Colores (zevenkleurenberg).

We hebben bij de terugkeer naar Argentinië een paar probleempjes. De simkaart die we tot 23 oktober hebben gebruikt zijn we kwijtgeraakt zodat we nu geen mobiel internet hebben. Jan dacht (voor 20 cent!) een nieuwe te kopen, maar die krijgen we niet geregistreerd. Het schijnt een speciale voor toeristen te moeten zijn en die krijgen we alleen in Jujuy, 70 km verderop. Het andere probleem is geld. We hadden nog Argentijns geld over van de vorige keer (inmiddels weer een stuk minder waard geworden), maar hier kun je nergens geld krijgen. De enige geldautomaat is leeg en het Western Union kantoor heeft ook geen geld, misschien morgen. In een winkel werkte onze bankpas niet, de creditcard wel.

Maar niet te veel klagen. We staan op een aardige camping (met wifi) en het is opnieuw lekker weer, al is het aan deze kant van de grens vaker bewolkt. 

Na drie maanden zonder regen in Chili, hebben we nu een onweersbui.

De spectaculaire afdaling naar Purmamarca (1800 meter dalen)

San Pedro de Atacama (3)

Er zijn veel bezienswaardigheden rond het dorp San Pedro de Atacama, vandaar dat er ook zoveel toeristische voorzieningen zijn en veel toeristen. De meesten zijn jong, maar we zien toch wel wat van onze leeftijd. De bekendste bezienswaardigheid zijn de Tatio Geisers, maar die slaan we over omdat je er heel vroeg moet zijn voor het mooiste effect en ook omdat het 90 km is over een niet erg goede weg en dezelfde weg terug.

Valle de la Luna: rotsen en duinen

Wat we gisteren inmiddels wel hebben bezocht is het warmwaterriviertje Puritima. Het is wat moeilijk te bereiken omdat er dicht riet langs de oevers staat.

Warm water in de woestijn

Na 20 minuten stroomopwaarts kwamen we na wat moeizaam geklauter bij een waterval en een poel in het riviertje waarin je kon poedelen. Het water was heerlijk, naar schatting 27 graden. Op het laatste stuk werden we vergezeld door een Braziliaans stel, Max en Ana. Hij hielp Janny langs het moeilijkste stuk rotswand, waar je zelfs met handen en voeten maar weinig grip had. Hoe dan ook, we kwamen er en genoten van het warme water. De Brazilianen vonden het wel bijzonder wat wij deden en ze zeiden dat we echt langs moesten komen in de buurt van São Paulo waar ze wonen. 

We zijn nu op een leuke camping, 10 km vanaf het centrum. Er staan veel bomen, wat prettig is voor de schaduw. Meer dan de helft van de campinggasten zijn Brazilianen. Ze komen hier met campers, terreinwagens, auto's of motoren en dat is hoe dan ook een verre reis. Van bijvoorbeeld Curitiba naar hier is 2700 km. 

Valle de la Luna (het Amfitheater)

Vandaag gingen we naar een van bekendste attracties hier, de Valle de la Luna (maanvallei). Nu zijn er meer plekken in Zuid-Amerika die Valle de la Luna heten, dus op de naam afgaan zegt niet alles, maar we waren het er over eens dat het een bijzondere plek is, een landschap dat onze ogen nog niet eerder zagen. De foto's moeten maar duidelijk maken wat we bedoelen.

Valle de la Luna

Geen sneeuw maar zout

Er leidt een weg door het park en op verschillende punten kun je een wandeling doen. In totaal wandelden we 8 km en dat ging niet echt gemakkelijk met de felle zon, steile paden en soms lastig duinzand om door heen te komen. 

We worden nog wel enigszins achtervolgd door pech met de camper. Er is een gescheurde ashoes. Een nieuwe is in aantocht en een monteur hebben we ook geregeld. 

Vandaag kregen we een probleem met het laadapparaat. Een condensator is doorgebrand en dat ging met de nodige rookontwikkeling gepaard. De huishoudaccu wordt nu alleen nog tijdens het rijden opgeladen en dat is gelukkig geen onoverkomelijk probleem. We kunnen alleen niet langer dan twee of hooguit drie dagen stilstaan, want dan krijgt de koelkast niet meer voldoende stroom uit de accu. Het laadapparaat kan pas in Nederland gereviseerd worden, dus de komende maanden doen we het maar zo.

 

Deze rotsen worden de Drie Maria's genoemd

 Stevig klimmen

Surreëel wit door het uitgeslagen zout