Tafraoute

Gebrek aan internetmogelijkheden is de oorzaak dat we een paar dagen geen verslag konden publiceren. Na Guelmim was de afstand tot de oase Aït Bekkou (of Tighmart) niet ver meer. We fietsten de eerste dag 60 km met een gemiddelde van 15,7 km/u.

We vonden onderdak in het authentieke Maison Saharaouie. Het eten was heerlijk en we aten met de familie mee, met je handen uit een grote schaal. Het huis van leem en stro bevat 5 gastenkamers, maar wij waren de enigen. Het is alles basaal en goedkoop.

De volgende ochtend was het ontbijt "petit dejeuner simple" ook lekker en uitgebreid. Voldoende voor de vele kilometers die zouden volgen.
Op een of andere manier was de lengte van de route tot Amtoudi verkeerd berekend. Het bleken veel meer dan de verwachte 80 te zijn. Uiteindelijk kwamen we pas na 104 km aan.

De route was heerlijk rustig, de wind was rustig, de hellingen voornamelijk vals plat. Het landschap bestond grotendeels uit halfwoestijn met heel veel stenen en af een toe een bedoeïenentent of een kudde geiten, een beetje saai eigenlijk.
Omdat we niet erg getraind waren viel de rit ons zwaar, door de lengte en het toch wel steeds een beetje klimmen. Het gemiddelde was ook maar 15,4 km per uur.
Amtoudi is een fantastische plek, een dorpje in een kloof met spectaculaire steile wanden. In de smalle kloof is een mooie palmeraie, palmentuin. We zitten in een gemeenschappelijke tent, die we echter voor ons zelf hebben en waarin bedden staan. Het is onderdeel van OnDiraitLeSud, een soort auberge die ook kamers heeft (alles vol) en een restaurant. Het eten was de eerste avond prima, rundvlees tajine. Internet is er niet in Amtoudi.
De geluiden van ezels, geiten, kinderen en gebedsoproepen weerklinken tegen de rotswanden hier.

We werden wakker van de vroege gebedsoproep die begeleid werd door meehuilende honden. Na een wat lang uitgevallen nachtrust op onze eerste rustdag maakten we een wandeling door de kloof en door de palmentuinen. Erg mooi, maar we merkten dat onze pijnlijk benen nog niet helemaal klaar waren voor een stevige wandeling. De verderweg gelegen waterval hielden we voor gezien.

We hadden gezien dat er ook een piste loopt van Amtoudi naar Tafraoute, 63 km stond op het bordje. De eigenaar vertelde ons dat het onverharde deel 20 km is, de rest is asfalt. Dat moet dus lukken dachten we en dus besloten we deze route te doen in plaats van een langer alternatief waar we 3 dagen langer over zouden doen.

Vandaag hebben we inderdaad Tafraoute gehaald, maar vraag niet hoe. Het onverharde gedeelte was 26 km met een stevige klim er in van zo'n 550 m hoogteverschil. Dat was al redelijk slopend voor ons. Het onverharde deel was wel een erg fraaie piste. Onderweg maakten we nog de geboorte mee van een tweeling geiten. We hebben niet afgewacht tot de kleintjes op hun poten konden staan, maar het was al wel bijna zover.

Het eerder genoemde bordje met 63 km zat er helemaal naast, want we hadden aan het eind van de dag 92 km op de teller. Zouden ze de 6 in 63 omgedraaid hebben? Ook het asfaltgedeelte kende veel hoogteverschillen en het resultaat was dat we pas om 20.00 uur, dus in het pikkedonker aankwamen. We zitten in hotel Tanger, centraal gelegen, maar van wat povere kwaliteit, een backpackershotel zouden we zeggen.

Het eten was wel lekker en de douche lekker warm.

We blijven een dagje in Tafraoute om alle e-mails te beantwoorden (een stuk of 20) en het dorp en de omgeving te verkennen. En om uit te rusten natuurlijk.