Taltal

Granito Orbicular

We zijn nog 230 km verwijderd van de grote stad Antofagasta. De afgelopen dagen hadden we niet steeds internet, vandaar een wat langer bericht in één keer. 

Uitleg van de gids

De eerste etappe na Caldera was kort, 20 km, naar de plek die bekend staat als Granito Orbicular (cirkelvormige stenen). Het zijn rotsen met een patroon van rondjes. De rotsen bestaan feitelijk geheel uit deze bollen, die van vulkanische oorsprong zijn met daar tussen zandsteen. Een gids die er naast woont in een huisje legde het ons uit, maar het was een ingewikkeld verhaal, dat zijn oorsprong vindt in de tektonische platen. Voor de kust van Zuid-Amerika schuift een plaat met een snelheid van 10 cm per jaar onder de continentale plaat en dat stuwt de Andes op en veroorzaakt vulkanisme. Dit patroon van vulkanische bollen is maar van vijf plaatsen ter wereld bekend en dit is de grootste vindplaats.

Negen van de tien keer koken we

We overnachtten hier in de buurt met een enorm lawaai van de branding, maar verder was het een rustige overnachting.

Huisjes aan zee

Tijdens een wandeling waren we opnieuw verbaasd wat er in Chili aan de kust allemaal wordt toegelaten aan hutjes, strandhuisjes en al dan niet bewoonde huizen, gemaakt van allerhande sloopmaterialen.

Roestig huisje aan zee

Het afval doet ons ook steeds weer pijn. Op de mooiste plekken vind je niet alleen flessen en plastic verpakkingen maar ook bewust neergegooid afval. 

Wij zouden zeggen, een zeeschildpad

Langs de Ruta 5 naar het noorden trof ons een bord met Zoologico de Piedra, wat zoveel wil zeggen als stenen dierentuin. Je kon per auto langs de bijzondere rotsen waar met wat fantasie dieren in te herkennen zijn.

Je mag er van alles in zien

Vervolgens reden we 100 km door naar de niet zo interessante stad Chañaral, waar we water en diesel bij konden tanken. Water wordt een steeds schaarser goed naarmate we noordelijker komen.

Onze plek op de camping in het park

Iets voorbij de stad bezochten we het nationale park Pan de Azúcar (suikerbrood). We stonden vannacht op een mooi ingerichte camping (maar geen elektriciteit, internet en alleen koude douches). De zonsondergang was schitterend en als de maan niet volop geschenen had was er een mooie sterrenhemel geweest.

Spectaculair avondrood achter het eiland Pan de Azucar

Toen we ons geïnstalleerd hadden kregen we bezoek van een Nederlands stel (Bert en Marianne) die in een Mercedesbusje vanaf Canada hier naar toegekomen zijn en nog veel meer van plan zijn. Ze reizen fulltime, zonder huis in Nederland. We zullen hen (voorlopig) niet terugzien want we gaan in tegengestelde richting maar we zullen hun verhalen in het blog volgen.

We deden vandaag nog een wandeling in het park, naar een uitzichtpunt. We zien hoe de natuur het lastig heeft met het overleven van de droogte van de Atacamawoestijn. Veel cactussen hebben het loodje gelegd, maar er zijn toch ook weer nieuwe opgekomen.

Het uitzichtpunt is fraai met onder andere de kustlijn en het eilandje Pan de Azucar. 

Nogmaals het eiland Pan de Azucar, maar nu vanaf het uitzichtpunt, 300 meter hoog

Inmiddels hebben we een plekje gevonden op een grote parkeerplaats bij een parkje aan zee. Opnieuw zullen we gaan slapen met het geluid van de branding. Het dorp Taltal geeft een gezellige maar wat slaperige indruk. Op weg naar deze oase zagen we de Atacamawoestijn van zijn beruchtste kant met alleen maar zand en rotsen en geen enkele begroeiing. 

Of het de zojuist begonnen zomer is of dat het een ander deel van het land is, feit is dat de ochtendnevel aan de kust de laatste dagen vrijwel wegblijft. Overdag wordt het ook al behoorlijk warm, zelfs 24 graden aan zee en verder het binnenland nog een paar graden meer.

Hoe regen er uitziet kunnen we ons eigenlijk niet meer voorstellen. We hadden één dag met regen, ruim twee maanden geleden. Heerlijk.