Pacasmayo

We gaan de laatste week in, hier in Peru. Op de kaart is te zien dat we een groot deel van het land zijn doorgetrokken, maar wel voornamelijk langs de kust. We hebben Cusco en Machu Pichu overgeslagen omdat we vreesden voor regen en kou in de bergen. Misschien dat sommigen ons voor gek verklaren dat we deze hoogtepunten hebben laten liggen. Het moet gezegd, de kustroute van Peru is niet heel fraai. Het is eigenlijk voortdurend woestijn. Het regent vrijwel nooit hier. Af en toe wordt de woestijn onderbroken door een bevloeide vallei, want daar bereikt het water vanuit de Andes de zee. Daar zie je rijstvelden en suikerriet en ook wel andere gewassen.

Sinds La Paz waren we 25 dagen onderweg en hebben 2700 kilometer afgelegd

Zondag vertrokken we uit Lima, wat ons een rustige dag leek. Toch duurde het ruim een uur voordat we de stadsgrenzen achter ons lieten, want wat een uitgestrekte stad is dit. Er zijn oneindig veel verkeerslichten en verkeersdrempels die de vaart er uit halen. Het verkeer is hier ook erg chaotisch met voortdurend onverwachte manoeuvres van verkeersdeelnemers. Tot nu toe is het zonder schade verlopen. 

Na Lima lonkt deze natuurcamping

Eenmaal weer op de snelweg valt op dat rechts rijden niet bij alle Peruanen is ingeburgerd, ondanks de borden die je daar wel op wijzen. Sommigen, ook vrachtwagens af en toe, blijven consequent op de linkerbaan rijden, zodat je wel rechts móet inhalen. 

In sommige plaatsen rijden tientallen tuktuks als goedkope taxi's. Deze chauffeurs maken het helemaal bont en rijden echt kriskras overal langs. 

Camping aan zee

De eerste stop was een camping aan een meer, vlak achter het strand, waar veel vogels te zien zijn. Wij moesten op een plekje staan waar de nachtwaker ons kon zien want men was enigszins bezorgd om onze veiligheid. We lazen op de app iOverlander inderdaad dat (in het verleden) in deze streek wel eens gewapende overvallen voorkwamen. Daarom kiezen we momenteel ook niet voor vrije overnachtingsplaatsen, maar campings. 

Maandag waren we ook weer aan zee, nu bij een mooi gelegen complex van vakantiehuisjes waar wij op de parkeerplaats mochten staan met gebruikmaking van het sanitair. Het was een flink lawaai van de branding die ons echter geen moment uit de slaap hield.

Gisteren kwamen we aan in de grote stad Trujillo, ruim een miljoen inwoners. Rond de stad liggen overblijfselen van de Moches, een inheemse cultuur van voor de Inca's. We bezochten het museum en kregen daarna een rondleiding langs de Huaca de la Luna, de maantempel.

Zo was het rond 800 NC; op de voorgrond de Huaca del Sol en achter de Huaca de la Luna;
daar tussen de stad

De Moches hadden een hoogstaande cultuur en ze woonden hier tot ongeveer het jaar 800. Doordat de tempelcomplexen onder een laag zand waren bedekt zijn de kleurige muurreliëfs eeuwenlang mooi bewaard gebleven.

Zo verbeelden de Moches hun belangrijkste god

In het museum zagen we veel voorwerpen die als grafgiften zijn teruggevonden bij recente opgravingen. 

Prachtig keramiek maakten de Moches;
de bolle wangen verraden het kauwen van cocabladeren

Omdat de Moches alles van adobe bouwden is het kwetsbaar voor weersinvloeden. De belangrijkste plekken zijn daarom overdekt. Het einde van deze stad en tempels kwam door grote overstromingen, veroorzaakt door ongewoon sterke El Niño cycli. Men probeerde door mensenoffers doorgaans de goden gunstig te stemmen, maar zelfs het veel grotere aantal geofferde personen hielp niet en dus emigreerden de Moches naar elders. Men heeft de resten van honderden onthoofde mensen gevonden in een massagraf. 

We kijken vanaf de camping niet tegen een rots aan; het zijn de resten van de piramide Del Sol

De Huaca del Sol ligt hier vlakbij en we keken er vanaf onze camping tegenaan. Het was een enorme piramide van 45 meter hoog, gebouwd van 143 miljoen adobestenen. De Spanjaarden hebben eenderde van het bouwwerk vernield. Het was destijds, 600 na C. het grootste door mensen gemaakte gebouw in Amerika. 

Op het dakterras van hotel Los Faroles in Pacasmayo;
hier kunnen we koken en eten

Vandaag bezochten we het centrum van Trujillo, een koloniale stad met een mooi centraal plein. Na nog eens 120 km rijden zijn we nu in de kustplaats Pacasmayo, opnieuw op een camping, eigenlijk de tuin bij een hotel. We blijven twee nachten.

Lima

Lima de stad aan de oceaan, gezien van Parque del Amor in Miraflores

De hoofdstad van Peru heeft een serieuze omvang van 10 miljoen inwoners. Er is geen route die om de stad heen leidt, dus we moeten er aan geloven, aan de hectiek van opnieuw een miljoenenstad. We hebben een hotel geboekt om de stad ook echt te kunnen bezoeken, een hotel in de zuidelijke voorstad Miraflores. Deze is eigenlijk populairder bij de toeristen dan het centrum dat 8 kilometer noordelijker ligt. Om in Miraflores te komen viel eigenlijk wel mee. Maar eens zien of de stad uit rijden ook zo soepel gaat. 

Gisteren hebben we wel het centrum van Lima bezocht met openbaar vervoer. Er is geen metro hier maar wel een stelsel van vrije busbanen waar de stations wel wat lijken op metrostations, maar dan bovengronds. Toen we doorhadden hoe het werkt met een kaart die je moet opladen ging het dus naar het centrum. We hebben er onder andere het Franciscaner klooster bezocht dat een paleisachtige uitstraling heeft en veel kunstschatten heeft om te bewonderen. We hadden een verplichte rondleiding met een gids die onze groep van buitenlanders in een uurtje door de belangrijkste zalen leidde. Zoals wel vaker in Peru mocht je beslist geen foto's maken. Geen idee waarom dat is. Het sluitstuk was een bezoek aan de catacomben van de kerk waar de botten van duizenden inwoners van Lima zijn opgestapeld om aan ons te kunnen tonen. 

De kus

Gisteravond liepen we nog even vanuit ons hotel naar het Parque del Amor, dat uitziet over de kust. Het was een drukte van belang van mensen die de zon onder willen zien gaan of gewoon voor de gezelligheid. Er is een groot beeld van twee elkaar kussende mensen.

Het Parque del Amor lijkt geïnspireerd door Gaudi

De zon trekt dagelijks veel bekijks

Veel graffiti in Barranco

Vandaag bezochten we de kunstenaarswijk Barranco. Het is er heel gezellig met veel bezoekers voor de bars, restaurants en galerieën. Of mensen die gewoon door de parken slenteren en naar het aangrenzende strand gaan. 

Ook in Barranco

Terug in Miraflores liepen we naar het centrum van de wijk, het Kennedypark. Het was er rond 8 uur enorm druk met flanerende mensen. In het park is een klein amfitheater waar op de vloer vele danspaartjes hun kunsten vertoonden. Ook al is het zaterdagavond, zo'n geanimeerde sfeer in een stadspark hebben we zelden gezien. 

Camping Biosol bij Cañete

Om van Ica naar Lima te komen moesten we zo'n 370 km snelweg afleggen. We hebben de afstand in tweeën gehakt door twee dagen op een leuke camping aan zee door te brengen. In de buurt van Cañete is dat. De camping ligt nogal afgelegen, hoewel maar 300 meter vanaf de snelweg en is heel rustig en groen.

Camping Biosol

We zien en horen veel vogels en het staat vol met kleurige bloemen en planten, echt een oase in het verder zo woestijnachtige landschap aan de kust. 

Er is een zwembad waar we voor de verandering ook eens gebruik van hebben gemaakt en er was goed internet. We vermaakten ons wel en we hadden genoeg te eten meegenomen. Regelmatig kwam een hele club ganzen gezellig grazen naast de camper. 

Uitzichtpunt van de camping

Vermeldenswaard is nog dat we ook een bezoek hebben gebracht aan het natuurpark Paracas. Het is een desolaat gebied met nauwelijks groen maar het trekt enorm veel vogels. Er zijn ook enkele stranden die redelijk wat bezoekers trekken. 

Het rode strand "Playa Roja" in natuurpark Paracas

De "kathedraal" in natuurpark Paracas

Ica

Duinen rond Huacachina

We zijn op een bijzondere plek op een paar kilometer van de stad Ica. Het heet Huacachina en het is een duinmeertje met daaromheen een soort toeristenkermis. Er zijn enorme duinen hoewel het hier ver van de oceaan is. Elke avond zijn er honderden mensen die de duinen opklimmen en van bovenaf de zon zien ondergaan. In de weekenden schijnt het hier totale chaos te zijn, maar nu is het wel behapbaar. 

Een wat minder prettig verschijnsel wat ons betreft is dat er tochtjes in nogal luidruchtige  terreinvoertuigen gemaakt kunnen worden. Er rijden er tientallen rond. 

Mensen verzamelen zich voor de zonsondergang; wij gingen ook een stuk omhoog

We staan op een parkeerterrein bij een "ecocamp", een terrein met grote tenten. De voorzieningen zijn perfect met mooie douches en zelfs een goede keuken om zelf te koken. Er is een zwembad en een restaurant, alles om het de verwende toerist naar de zin te maken. En leuk natuurlijk dat het hier gastvrij is voor overlanders. De temperatuur is hier overdag 30 graden en 's nachts 20, heerlijk dus. 

Overnachting in een bijzondere omgeving

Gisteren waren we in Nazca, een van de beroemdste plaatsen in Peru.

Geoglief van een kat

Hier vind je de Nazcalijnen en andere "geogliefen". Het zijn buitensporig grote afbeeldingen en lijnen in het kurkdroge terrein. Ze zijn zo'n 1500-2000 jaar geleden gemaakt. Vanuit een vliegtuigje zijn ze het best te zien maar dat hebben we niet gedaan. Helaas was de uitzichttoren van waaruit je ook een goed zicht hebt gesloten. Wij moesten het doen met de geogliefen die je vanaf de weg kunt zien. 

Een korte wandeling om geogliefen te kunnen zien

Twee menselijke figuren

Puerto Inka

Vandaag aan zee bij Puerto Inka

Dit is de tweede dag aan de Peruaanse kust. Gisteren bereikten we na zes uur rijden een strandje bij Atico. Dit bleek een leuke en veilige plek om te overnachten, hoewel niet ver vanaf de doorgaande weg. Er is een restaurant en zwembad waar we geen gebruik van gemaakt hebben.

Gisteren, ook aan zee

Er was geen muziek of lawaai, zodat we heerlijk konden slapen bij het geluid van de branding. Het geluid van de vrachtauto’s werd in de avond steeds minder. We volgen de Panamericana route, die hier meest langs de kust loopt en behoorlijk druk is. 

We rijden na Arequipa vrijwel steeds door de woestijn. Er groeit hier niets, met uitzondering van plekken waar met rivierwater uit de Andes bevloeid kan worden. Daar is het dan opeens onwerkelijk groen omdat daar rijst verbouwd wordt. 

We waren al gewaarschuwd dat de wegbermen in Peru sterk vervuild zijn met weggegooid afval. We zagen een paar keer mensen van alles uit een rijdende auto gooien. De borden langs de weg die oproepen het milieu te sparen hebben geen effect. 

We staan nu op een camping bij een hotel met zwembad aan het strand. Het is een fantastische plek die niet erg druk is ondanks het weekend. Het is zo’n 28 graden en er is volop zon. Het verkoelende briesje vanuit zee en de schaduw van de palapa maken het helemaal aangenaam. 

Arequipa

Plaza de Armas, Arequipa

We zijn weer op een minder extreme hoogte van momenteel 2300 meter en dat merk je meteen. De auto start weer vlot in tegenstelling tot de afgelopen tijd toen het nodig was om een paar seconden door te starten. Wij hebben zelf ook weer meer adem en het is een paar graden warmer.

Arequipa is de tweede stad van Peru met 1 tot 2 miljoen inwoners, afhankelijk van hoeveel voorsteden je meetelt. Wij staan opvallend genoeg op een camping 10 minuten lopen vanaf het centrale plein. Campings zijn al zeldzaam in Peru en helemaal bij steden. Landen als Argentinië, Uruguay en Chili hebben veel meer een kampeercultuur.

De camping is populair bij overlanders. Bij aankomst stonden er al vier, waaronder een Nederlandse truckcamper. Het is het reisvoertuig van Marieke en Michiel, die we al een paar jaar volgen op hun blog en nu dus voor het eerst in levende lijve tegenkomen. Ze gaan ook in noordelijke richting, maar via een andere route dan wij.

De kathedraal van Arequipa

De stad is de moeite waard om te bezoeken want er is een centrum dat uit de koloniale tijd dateert met markante gebouwen, ondanks de aardbevingen die hier af en toe veel schade hebben aangericht. De Plaza de Armas, het centrale plein, heeft fraaie arcaden aan drie kanten en een bijzondere kathedraal aan de vierde kant. 

Ook de duivel is afgebeeld in de kerk, onder de kansel

Die kathedraal hebben we woensdag bezocht. Deze is in 2001 beschadigd door een aardbeving (een eeuw geleden ook al eens), waarbij een toren door het dak van de kerk viel.  

Vanaf het dak zouden we mooi de actieve vulkaan Misti moeten kunnen zien die maar 15 km van de stad ligt. Helaas hangen er vrijwel steeds wolken om de 5800 meter hoge berg.

Straatje in het kloostercomplex waar vroeger de nonnen woonden

Dinsdag hebben we het enorm grote en fotogenieke klooster Santa Catalina bezocht tijdens de vroege avond. Het is dan sfeervol verlicht met kaarsen en brandende vuurplaatsen.

 

Ook dit klooster is niet gevrijwaard geweest van schade door aardbevingen en niet alles is in de loop der tijd hersteld. 

 

Niettemin is het een genot om in de wirwar van straatjes en woonverblijven rond te lopen.

Het weer is hier prachtig met overdag 22 graden en volop zon. De laatste regen ligt al weer zes dagen achter ons.

Donderdag is een relaxdag geworden want het museum waar we heen wilden bleek gesloten te zijn. 

We maken ons op om naar de kust te gaan. Dat zou dan na 6 weken zijn sinds Iquique in Chili.

Camping Las Mercedes; achter de muur raast het stadsverkeer; dat went snel

Colca Canyon

De eerste keer over de Colcakloof die bij Yanque nog niet zo diep is

Een belangrijk excursiedoel in Peru is de Cañon de Colca, zo’n 200 km ten noordoosten van Arequipa. Vanaf Puno was het ruim 300 km waarbij we aan het eind een 4900 meter hoge pas over moesten, een nieuw record voor ons busje. 

De eerste overnachting was in het leuke dorp Chivay. 

Zo zagen de huizen er uit in Uyo Uyo; op de bovenste
 verdieping de voedselvoorraden en de bedden

We gingen gisteren een klein stukje verder het dal van de Colca in om vanuit Yanque een rondwandeling te doen van zes kilometer en 350 hoogtemeters. Het klimmen is op deze hoogte nog steeds zwaar wegens gebrek aan voldoende zuurstof.  

We kwamen onder andere langs Uyo Uyo, de uitgestrekte ruïnes van een oude pre-Columbiaanse nederzetting. Omdat we tweemaal de Colca over moesten steken, die hier nog niet zo diep is gelegen, moesten we dus flink klimmen. 

We overnachtten bij een hotel op de parkeerplaats in onze camper met gebruikmaking van een zeer goede badkamer en wifi. Het is nu laagseizoen en dus wil men deze faciliteit wel aanbieden aan overlanders, zo merken we redelijk vaak. 

De lucht afspeuren naar condors en
op het juiste moment toeslaan

Vandaag reden we verder naar Cruz del Condor, het belangrijkste uitzichtpunt om condors te kunnen zien. En we hoefden niet lang te wachten voor er enkele van deze majestueuze vogels voorbij zweefden. Eigenlijk moet je hier ‘s ochtends voor negen uur zijn en liefst ook niet in januari tot april, maar misschien hadden we geluk.

We hebben geen fotoapparatuur met telelenzen bij ons, maar deze condor was zo vriendelijk om vlak langs ons te vliegen, zodat een simpele iPhone voldoende was.

Blik in de Colca Canyon en de groene oase Sangalle

We reden naar het laatste dorp, Cabanaconde, om te lunchen. Vervolgens bezochten we een uitzichtpunt met ruim 1000 meter beneden ons de Colca en het oasedorp Sangalle. Die plek is voor velen het doel van een wandeling die vanuit het Cabanaconde 1200 meter omlaag gaat, zo’n 2,5 uur lopen en met een flinke aanslag op je knieën. En dan natuurlijk weer dezelfde weg omhoog. Een andere, langere, weg terug kan ook maar dat vereist een overnachting onderweg. Hoe dan ook, deze uitdaging gingen we niet aan. 

Mooie overnachtingsplek

Overigens is de Colca Canyon de diepste ter wereld. Op het diepste punt tweemaal zo diep als de Grand Canyon.

Inmiddels staan we geparkeerd bij Cruz del Condor. Het werd een wat onrustige nacht, want een hond ging regelmatig een tijd blaffen, kennelijk om onraad (voor ons?) af te wenden. 

We zagen de dag erop nog meer condors, maar helaas niet meer zo dichtbij als de eerste keer. 

Een blinde man komt elke dag naar de parkeerplaats om wat te verdienen

Puno (Peru)

Rotsboog bij de Puerta de Aramú

Puno is de eerste grote stad in Peru, nog steeds aan het Titicacameer. Ook aan deze kant zijn Inca-overblijfselen te vinden, zoals we gisteren hebben gezien. We bezochten de 7 bij 7 meter grote Poort van Aramú.

La Puerta de Aramú

Het is feitelijk een uitgehakt reliëf in een steile en gladde rots. De betekenis is niet volledig duidelijk maar men denkt dat de poort volgens de Inca’s geopend zal worden bij een belangrijke astronomische gebeurtenis. Tot nu toe heeft deze blijkbaar niet plaatsgevonden. 

We hebben ook overnacht bij deze site die bijzondere rotsen kent, waaronder een imposante rotsboog. 

Schaalmodel met buitenkeuken, rieten hutjes en de bewoners;
daaronder het pakket half vergane riet; in werkelijkheid was het eiland 100 m2

Vandaag hebben we een tour gedaan naar de Uros eilanden, de beroemde drijvende eilanden in het Titicacameer. 

Op sommige eilanden zie je geen rieten huisjes meer

Er wordt riet gesneden om deze eilanden te kunnen laten drijven. Het is een pakket van wel drie meter dik. De eilanden worden op hun plaats gehouden door lange stokken van eucalyptusbomen die in de bodem steken. 

We hadden een privétour met bewoners van zo’n eiland. Eenmaal op het eiland kregen we een uitleg aan de hand van een schaalmodel.

De levensomstandigheden zijn armoedig. Er is weinig luxe in de van riet opgebouwde huisjes. De meeste tijd gaat heen met vissen en  riet snijden. De vrouwen doen de huishoudelijke taken en maken voorwerpen voor toeristen.

Bewoner geeft uitleg over het eiland

Het leven speelt zich grotendeels in het eilandendorp Uros af, inclusief school, winkels, kerk en restaurants. 

Inmiddels staan we op een camping bij een oude boerderij die wordt gerund door de Nederlands spekende Zezé. Zijn vader was Nederlander, vandaar. 

Onze eerste indrukken van Peru zijn dat het wat welvarender lijkt dan Bolivia en daarom ook wat duurder voor ons. Ook hier zijn de mensen uitermate vriendelijk. 

In de stad Puno aten we in een restaurant en dat was prima. De Peruaanse keuken is in Zuid-Amerika vermaard. 

Elke dag regent het wel een tijdje, de temperatuur haalt hooguit 16 graden en de zon schijnt nog maar weinig. Het is tijd om het grote meer te verlaten en wat drogere en zonnigere streken op te zoeken.

Terugblikkend op Bolivia kunnen we alleen maar bevestigen dat het land totaal anders is dan de andere landen die we hiervoor in Zuid-Amerika hebben bezocht. De Europese invloed is veel minder sterk. De oorspronkelijke culturen en talen, die vaak teruggaan op de Inca’s en andere inheemse volken, zijn enorm sterk vertegenwoordigd. Daarnaast hebben de landschappen en in het bijzonder de Salar de Uyuni een sterke indruk op ons gemaakt. We hebben er 29 dagen rondgereisd en bijna 2000 km afgelegd, wat maar een klein deel van het land bestrijkt. In de lager gelegen oerwoudgebieden zijn we niet geweest.

Copacabana (Titicacameer)

Wandelen op Isla del Sol

Gisteren zijn we naar Copacabana gereden, nog steeds in Bolivia. Het is de grootste plaats aan het Boliviaanse deel van het Titicacameer. Gisteren was het ronduit regenachtig en de onverharde boulevard was daarom behoorlijk modderig geworden. Zijn we nu echt in de regentijd beland? 

Het is een ronduit toeristische plaats met simpel vermaak op het water en er is een quadverhuur, zodat veel jongelui op en neer langs de boulevard rijden. 

Isla del Sol

De plaats is ook het uitgangspunt voor excursies naar Isla del Sol, een mythisch eiland in het meer en trekt daardoor veel rugzaktoeristen. We gingen tussen de buien door naar een restaurant in het centrum, ongeveer een kilometer lopen vanaf de minicamping waar we nu staan. Vanwege de regen was het gisteren ronduit koud, ook al omdat het meer op 3800 meter hoogte ligt. Door deze hoogte en de enorme oppervlakte is het uniek in de wereld.

De boot vaart langs een mini-eilandje met welgeteld één boom

Vandaag gingen we dan naar Isla del Sol, anderhalf uur varen. We spraken twee Nederlandse jongens die inmiddels twee maanden met hun rugzakken onderweg zijn.

De regen onderweg op de boot maakte plaats voor een vriendelijk weertype met veel zon, zoals we eigenlijk ook verwachten van een "zonne-eiland". We deden een wandeling van zo'n zes kilometer met flinke hoogteverschillen. Dat is op deze hoogte toch extra inspannend. De geweldig mooie uitzichten maakten de inspanning volkomen waard. De omgeving doet enigszins denken aan de Griekse eilanden.

De "Inkatrap" vereist meteen al een flinke inspanning

Onderweg deden we een restaurant aan met een onvergelijkbaar uitzicht en lekkere zalmforel die in het meer wordt gevangen (of gekweekt). Het eiland is volledig autovrij, want de steile hellingen maken de aanleg van wegen vrijwel onmogelijk. Alles wordt met menskracht of met ezels vervoerd over de paden en trappen.

Lunch met uitzicht

We wandelden naar een Inkaruïne, Palacio del Inca genaamd, in behoorlijk goede staat. Daarna naar het genoemde restaurant. De noordkant van het eiland waar ook Inkaruïnes zijn, hebben we niet bezocht, want dat doe je in principe met een overnachting op het eiland. Voor de Inka's was Isla de Sol het middelpunt van de wereld en van grote sacrale betekenis. 

Palacio del Inca

Eenmaal terug op de camping begint het weer te regenen, dus we weten nog niet hoe lang we in de buurt van het Titicacameer blijven. Vandaag was in elk geval een superdag. Morgen gaan we sowieso naar de Peruaanse kant van het meer. 

Van Copacabana moet nog wel de enigszins curieuze inzegening van auto's vermeld worden. We zagen al meerdere keren auto's met bloemen en slingers versierd en we weten nu dat bij de kathedraal de priester de versierde en met alcohol besprenkelde auto's zegent. Zo hoopt de eigenaar dat het voertuig hem/haar goede diensten bewijst en niet bij een ongeluk betrokken raakt. Het was ons al eerder opgevallen dat Bolivianen het bijgeloof niet schuwen. 

Zelfs Toyotaeigenaren zijn niet helemaal zeker van hun aankoop en laten hun auto inzegenen