Masaya

De Masaya vulkaan

Masaya is een stad, een meer en een vulkaan.
We overnachten in een hotel hier, voor Nicaraguaanse begrippen een heel net hotel.

Hoewel we vanmiddag ook even door het centrum zijn gelopen en ergens geluncht hebben, zijn we hier in de eerste plaats voor de vulkaan.
De Masaya is een zeer actieve vulkaan waarin gloeiende lava borrelt en altijd een wolk vulkanisch gas opstijgt. Het is tegelijk een zeer toegankelijke vulkaan want de parkeerplaats ligt aan de kraterrand.

We hebben de avondtoer gedaan, waar je 10 dollar voor betaalt en waarvoor je 15 minuten van het schouwspel mag genieten. Het gaat er heel gestructureerd toe, niet meer dan zo'n 10 auto's naar boven en na 15 minuten op commando weer terug. Op die manier kan iedereen ook daadwerkelijk wat zien. Dit bij donker (of halfduister, zoals wij) doen is wel belangrijk, want overdag is het effect minder zichtbaar.

Al met al vonden we dit een bijzondere belevenis. Je hoort en ziet de lava borrelen. Dat je kunt kijken naar het binnenste van de aarde is onvergetelijk.

Laguna de Apoyo

Laguna de Apoyo

Laguna de Apoyo is een kratermeer, met een bijna ronde vorm. Het is niet ver van de stad Granada.
Omdat we op zondag aankomen zitten we midden tussen de Nicaraguanen die hier massaal naar toe gaan. Nog massaler was het in San Jorge, waar we vertrokken. Daar kwam ons een rij van zeker dertig bussen tegemoet, vol met mensen die een dagje naar het meer gaan. Die komen niet voor de rust...

Oud naast oud

Hier aan het meer Apoyo staan we bij een hostel van het type ‘rustiek, basaal en deplorabel’.
We hebben de Amerikaanse eigenaar een lunch voor ons laten bereiden en we zijn er niet ziek van geworden dus misschien lijkt het erger dan het is.

San Jorge (2)

De was wordt gedaan in het meer

De veerboot heeft ons vandaag teruggebracht. We troffen de camper aan zoals we hem hadden achtergelaten.

Vandaag moesten we nog 33 km fietsen om terug te komen in Moyogalpe. Deze derde dag was duidelijk de minst zware want we hadden geen onverharde wegen meer en ook het klimmen was minder (450m).

Kaartje kopen: een les in nederigheid

Het was een leuk driedaags uitstapje. Ometepe vonden wij een kleurrijk eiland, waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan. Alleen de toeristische plaatsen, dat zijn er niet veel, hebben zich enigszins ontwikkeld, maar verder zijn het de beelden van vroeger, compleet met ossenkarren en cowboys te paard.

Terugblik op Ometepe

Balgüe (2)

De weg gaat soms dicht langs het meer

De route over het kleinere deel van het eiland, met de kleinere vulkaan Maderas als middelpunt, zou erg hobbelig zijn met veel grote stenen, zo lazen en hoorden we. Dat bleek voor enkele korte stukjes te kloppen maar het meeste was goed te fietsen. We legden de 37 km af met een gemiddelde van 11 km/u. Er waren ook nog 500 hoogtemeters die het samen met de onverharde weg en de temperatuur nog een flinke opgave maakten.

Even pauze op de ongebruikte aanlegsteiger in San Ramón

Onderweg konden we volop het landelijke leven gadeslaan. De mensen leven hier in kleine huisjes, simpel qua bouw en inrichting. Vensters met glas zijn bijna onbekend.

De weg die we fietsten wordt nauwelijks gebruikt voor autoverkeer. De meeste mensen verplaatsen zich lopend, per fiets of met een brommer of motor.
Veel mensen hebben als bijverdienste een miniwinkeltje. We hadden onderweg elke kilometer wel een flesje drinken kunnen kopen.
Bij veel huizen lopen kippen en varkens rond. Je moet de weg soms delen met deze beesten of met koeien en paarden.

Bungalow op Ometepe

We zagen mensen met een pickup langs de huizen gaan om bananen in te kopen. Bijna iedereen heeft bananenplanten in de tuin en er zijn ook bananenplantages, want de vulkanische grond is heel geschikt daarvoor.

Gisteravond aten we in restaurant El Bamboo en dat beviel zo goed dat we vanavond weer gaan. Het trekt een backpackerspubliek, want op Ometepe en zeker in Balgüe, komen voornamelijk jonge backpackers.

Biologisch vlees in de maak

Balgüe

Strand Santo Domingo, Ometepe

We waren al vroeg op zodat we de veerboot van 7.45 konden nemen. Het waaide flink zodat je het idee van een zee kreeg. De overtocht duurde iets meer dan een uur.

Ometepe

Na een stevige espresso in de haven Moyogalpa kon de fietstocht beginnen. Het middengedeelte was onverhard, maar wel goed te fietsen. Doordat we ergens een afslag misten reden we een stuk om via een koeienpad en dat was helaas niet te fietsen, zodat we 1,5 km moesten lopen.
Het was verder een leuke route met weinig verkeer. We legden 33 kilometer af en moesten 550 hoogtemeters verwerken.

Klimmen over de onverharde weg

Het hostel ligt landelijk, het ziet er goed uit, maar airco hebben we niet.

Revolutionaire helden worden geëerd in Nicaragua (Altagracia)

De beide vulkanen hielden hun toppen vandaag in de wolken.
Het was behoorlijk warm om te fietsen, maar gelukkig hebben ze koude douches...

San Jorge

Ometepe in het Nicaraguameer

Het is maar 35 km naar San Jorge, aan het Meer van Nicaragua. We hebben een plekje bij Hotel Southern Nights, van Amerikaanse eigenaren.

Het is vlak bij het meer. We hebben er even gezeten om het prachtige uitzicht op Ometepe met zijn twee vulkanen. Ometepe is het grootste eiland in het enorm grote Nicaraguameer. Sterker nog, Ometepe is zelfs het grootste eiland in een meer ter wereld.

Straatbeeld in Rivas

We zijn met name in San Jorge omdat hier de veerboot vertrekt naar Ometepe. We gaan er morgen heen en we hebben een hotel geboekt voor twee nachten. We maken daar een rondje op de fiets.

Onderweg keken we even rond in Rivas, de regionale hoofdstad. Opvallend zijn de honderden fietstaxi’s die er rondrijden. Zelfs schoolkinderen zagen we er mee vervoerd worden.

We gingen ook even langs bij een opticien om een bril bij te laten stellen. Hij deed dat onder onze ogen en we vreesden voor de bril, die hij vijf minuten lang aan alle kanten zo bijboog dat het op mishandelen leek. ‘Nu is hij klaar’ en hij gaf de bril terug, zonder te controleren of hij goed zat. Toch was het precies goed!

San Juan del Sur (Nicaragua)

Laatste wandeling in Costa Rica

Gisteren hebben we nog een leuke wandeling gedaan over het landgoed Cañas Castilla. Het is ongelooflijk hoeveel boomsoorten er zijn in dit kleine gebied.

Veel ranchland in noorden van Costa Rica: vleesstieren

We liepen ongeveer 6 kilometer met forse hoogteverschillen.

Vandaag hebben we onze laatste Costaricaanse colones uitgegeven en zonder problemen de grens gepasseerd.

Playa de San Juan del Sur. Zonsondergang met margarita. Cruiseschip ligt voor de kust. 

Na 40 km kwamen we aan in de badplaats San Juan del Sur, waar we op een bewaakte parkeerplaats overnachten. Niet zo mooi, maar functioneel.

We zagen een cruiseschip liggen. Passagiers worden met bootjes afgezet bij een complex dat vrijwel volledig gericht is op dergelijke cruises. Compleet met een hal waar de plaatselijke bevolking spulletjes kan verkopen. Ze hoeven niet eens het dorp in te lopen. Zo’n cruise heeft toch wel iets treurigs.

Resumé Costa Rica

De grensovergang naar Nicaragua verliep soepel en binnen twee uur hadden we alle formaliteiten geregeld.

Helaas was deze te groot; we hebben een kleinere toekan meegenomen. 

Na 39 dagen verlaten we het land weer. We hebben 1860 km afgelegd per auto en 175 km per fiets en nog 55 km wandelend.

We zijn heel enthousiast over Costa Rica. Het is een land dat rijke natuur biedt, zowel flora als fauna.
Vooral de Caribische kust en Nicoya vonden we erg mooi.
Vulkanen hebben we nog niet van dichtbij gezien, hetgeen in Nicaragua vast gaat veranderen.

Historische steden en archeologische vindplaatsen zijn er nauwelijks in Costa Rica, hetgeen we tevoren wisten.

De mensen zijn vriendelijk en behulpzaam. Jongeren zijn soms luidruchtig, met name in het weekend, daar moet je mee leren leven.

Het prijspeil is ongeveer gelijk aan Nederland, voor Midden-Amerika aan de dure kant, maar er is over heen te komen.

Het land is ordelijk, schoon en behoorlijk welvarend. Opvallend is dat op de meeste plekken aan gescheiden inzameling wordt gedaan.

We hebben mooie plekjes gehad voor onze overnachtingen. Weinig echte campings maar wel bijna altijd betaalde terreinen met goede voorzieningen. We hebben nooit in hotels overnacht en twee keer op een vrije plek.

Het weer was vrijwel altijd goed. Het heeft nauwelijks geregend. De temperatuur bereikt aan de kust doorgaans 30-33 graden en dat vinden wij prima. ‘s Avonds daalt de temperatuur voldoende om te kunnen slapen zonder ventilator. Meestal is er een verkoelende bries vanuit zee.

We zijn goed gezond gebleven, alleen hebben we ernstige jeuk gehad van insectenbeten op de onderbenen. Het zijn zeer kleine insecten, nauwelijks zichtbaar, maar na een beet blijf je dagenlang jeuk houden. Muggen hebben we nauwelijks gezien en daar zijn we natuurlijk blij mee.

De camper houdt zich goed, ook op de slechte gravelwegen die in Costa Rica opvallend veel bestaan. Heel wat dorpen zijn niet met asfalt verbonden met de rest van het land.
We hebben wel een kapotte spiegel. Een grote vogel vloog er tegen en het glas scheurde door de klap. De spiegel is nog te gebruiken gelukkig.
Een ander probleem is dat de autoradio (nieuw) geen geluid meer geeft. We moeten een garage vragen er naar te kijken maar het heeft geen haast.

Cañas Castilla

Uitzicht vanaf terras Cañas Castilla

Dicht bij de grens van Nicaragua zijn we vandaag naar Finca Cañas Castilla gereden.
Het is een landgoed aan een rivier met oude bomen en veel dieren. Binnen een minuut hadden we al een luiaard en diverse apen gezien.

Ons plan is om hier twee nachten te verblijven. De Zwitserse eigenaren hebben o.a. een kampeerterrein met goede voorzieningen. We zijn niet de enigen, want er staat een Land Rover uit Zwitserland en een Frans kampeerbusje. We wisten al dat velen hier komen voor of na de grensovergang.

Het landgoed heeft onder andere gemarkeerde wandelingen. Jammer dat het internet hier langzaam en onbetrouwbaar is.

Liberia

Dood hout

Op 20 km afstand van de grote stad Liberia hebben we gisteren de camping El Sol Verde gevonden, ook van een Nederlander.  Het is een keurige camping.

Het doel na 1,5 uur wandelen bereikt

Voor ons is deze plek een goed vertrekpunt voor het nationale park El Rincon de La Vieja.
Dit is de naam van een vulkaan die in het park ligt, maar die je sinds een paar jaar niet meer mag bezoeken omdat er te veel vulkanische activiteit zou zijn.
Ondanks dat heeft men wel de toegangsprijs verhoogd tot 15 dollar.
We hebben dit toch betaald en we hebben twee wandelingen gedaan in het park van in totaal 16 kilometer en het was behoorlijk inspannend en tegelijk de moeite waard. We deden er ruim 4 uur over.

De eerste wandeling ging heen en terug naar een mooie waterval. Onderweg kwamen we langs diverse woudreuzen. De grootste had aan de grond een doorsnee van 7 meter.

 

De tweede wandeling was een kortere rondwandeling langs plekken met vulkanische activiteit, zoals kokende poelen, borrelende moddergaten en hete zwaveldampen. Het is Yellowstone in het klein.

Coyote (3)

We fietsten naar het dichtstbijzijnde strand. Een fraai breed strand en wat verderop rotsen met basins waarin bij eb water achterblijft.

We eten heerlijke vis in het restaurant Tanga, aan het strand. Je kunt ons geen groter plezier doen op culinair gebied.
Morgen rijden we verder, dan naar het binnenland in de buurt van de stad Liberia.

Coyote (2)

Het dorpje San Francisco de Coyote heeft uiteraard een coyote als mascotte

Na dagen luieren zijn we weer eens op de fiets gestapt. Het werd een rondrit van 30 kilometer met 300 hoogtemeters, alles over gravelwegen. Het is boven de 30 graden, zodat het niet heel comfortabel fietsen is, maar het was toch wel te doen.

Af en toe een gevelde teakboom over de weg

We kwamen door een gebied waar teakplantages zijn. In Nederland hebben deze plantages veelal een slechte naam omdat veel mensen er in geïnvesteerd hebben en vervolgens geld zijn kwijtgeraakt.

Oogst van teak

Erg mooi ziet het er ook niet uit, want de bomen, strak in het gelid, hebben het meeste blad verloren deze tijd van het jaar. Hier en daar worden de bomen geoogst.

Bloeiende boom

Zoek het beest

Hostal Alouatta bevalt goed. We hebben een plekje onder een boom en mooi uitzicht.
De keuken en badkamers zien er, zeker voor Midden-Amerikaanse begrippen, fantastisch uit.

Plek voor onze camper

Coyote

20 cm diep maar wel tamelijk breed deze rivier

Vanmiddag hebben we afscheid genomen van William, de eigenaar van camping Elimar. Ons plekje werd ingenomen door een Canadese fietsster met haar Chileense fietsmaat.
Even voor we vertrokken zagen we een grote groep apen in de bomen op de camping, 14 in getal, waaronder een jong.

Na uitgebreid boodschappen te hebben gedaan in Cóbano reden we verder naar Coyote, circa 40 km in totaal, maar we deden er wel bijna 1,5 uur over.
Over de gravelwegen met wasbord is het nu eenmaal niet comfortabel rijden en we willen de bus ook niet te veel laten rammelen. Onderweg moesten we 3 keer door een rivier.

Stoffige gravelwegen

Dat is in het droge seizoen geen punt maar je moet toch wel even slikken als je zo’n brede rivier door gaat en je weet niet precies hoe diep hij is. Eigenlijk moet je er natuurlijk eerst door lopen, maar we vertrouwden er nu maar op dat het goed zou gaan.

We zijn aangekomen bij hostal Alouatta van jonge Nederlandse eigenaren. Ze verhuren tenten maar je kunt ook in je eigen voertuig overnachten. Alle voorzieningen zijn goed voor elkaar.
Ze zijn nog maar een paar jaar open, maar de klanten weten deze plek prima te vinden.

Malpais (6)

Voor de camping ontstaan bij eb leuke badjes

Malpais (5)

Regelmatig komt een groepje ruiters langs

We kunnen nog geen afscheid nemen van dit mooie plekje en gelukkig is dat ook niet nodig.
Vandaag zijn we naar het dorp Malpais gelopen, dat bestaat uit enkele huizen, twee restaurants een winkeltje en een kleine vissershaven. Helaas was de vis al op, dus hebben we vandaag vegetarisch gegeten.

Ons leven is deze dagen in een lage versnelling gekomen, hetgeen we ook zien aan anderen op deze camping. Ze verblijven meest meerdere dagen of zelfs weken en doen het heel rustig aan. Zoals een Duits stel dat in 2,5 maand van de oostkust van de VS naar hier is komen rijden en nu een paar dagen blijft plakken.

Malpais (4)

Op de fiets zijn we tot Manzanillo gereden, 13 km en de zelfde afstand terug. Gedeeltelijk onverhard en met 300 hoogtemeters.
Eenmaal Santa Teresa voorbij wordt het stil met hier en daar nog een auto bij het strand.
Gelukkig is in Manzanillo een restaurant waar we een batido (smoothy) bestellen. We praten een tijdje met een Duitser die een huis in Costa Rica heeft en daar elk jaar maandenlang is.

Op de camping zijn enkele Costaricanen gekomen, dus we hopen dat het ondanks de zaterdag een beetje rustig blijft.

Malpais (3)

Van zonsondergangen kunnen we geen genoeg krijgen

De twee kilometers die ons van het dorp Playa Carmen scheiden, hebben we vandaag lopend gedaan. Langs het strand en terug langs de weg.
In het dorp is een bakkerij, annex restaurant, simpelweg The Bakery genoemd. We aten er een hip broodje voor een Europese prijs, maar wel heel lekker. En ze hebben er volkorenbrood en dat kunnen we op z'n tijd ook erg waarderen.

Het is soms moeilijk te zeggen waar het ene dorp ophoudt en het andere begint. Malpais, Playa Carmen, Santa Teresa, Playa Hermosa, Manzanillo, dat is in elk geval de volgorde. We zullen morgen op de fiets een en ander verder verkennen.

Verder brengen we de tijd voornamelijk met lezen en internetten door.

Malpais (2)

Ontbijt aan zee

De camping is redelijk bezet, met nog een andere Volkswagen camper (uit Alberta, Canada) en een stuk of zeven tentjes. We hebben ongeveer de beste plek kunnen uitzoeken die deze camping biedt, zo vlak langs de vloedlijn.

Overzicht van de camping

Eigenlijk is dit pas de tweede echte camping deze reis want de meeste andere keren overnachtten we bij een hostel of hotel.

Vandaag was een rustig dagje met lezen, internetten, wassen en zonnen.

Hangmat, niet meer 100%

In de bomen boven ons zagen we eekhoorns en apen rondspringen.

Een van de toiletgebouwtjes, schoon

Omdat hier rotsen voor de kust liggen zie je hier geen surfers, maar een paar kilometer noordelijker zijn die wel actief.

Malpais

Camping Elimar, Malpais

Malpais ligt aan de westkust van het schiereiland Nicoya en er is meteen een enorm verschil. Hier is een behoorlijke branding terwijl het in Tambor en Montezuma een kabbelende zee is.

Straatje in Montezuma

Camping Elimar in Malpais is heel prettig. Er is goed internet, een keuken en goed sanitair. We staan onder de bomen, aan zee met verschillende rotsen en grindstrand er tussen. Er waait een verkoelende bries.  Het is echt heel fraai. Hier zullen we wel een paar dagen blijven.

Onderweg hier naar toe hebben we een omweg naar Montezuma genomen, een echt backpackersdorp.

De attractie daar is de waterval. We zijn er heen gewandeld, zoals velen. Er kan worden gezwommen in het bassin onder aan de waterval. Een mooie plek.

Via soms bijzonder steile gravelweggetjes kwamen we uiteindelijk bij de camping.