Blue Ridge Parkway (Virginia)

Lastig deel van de wandeling

De parkway bevindt zich in twee staten en woensdag zijn we de grens overgestoken.

We deden twee inspannende wandelingen. De tweede was het moeilijkst met een aanzienlijk hoogteverschil en een lastige stuk langs een riviertje met rotsblokken.

Blue Ridge Music Center

Net over de grens van Virginia stopten we bij het Blue Ridge Music Center. Hier is een tentoonstelling over de plaatselijke folkmuziek. Deze is verwant aan de bluegrass. Veel grootheden uit deze muziek, zoals Earl Scruggs, komen uit deze streek.
Het meest bijzondere hier is dat er in de zomermaanden, ook nu, dagelijks muziek wordt gemaakt. We konden nog het laatste stukje van een optreden meemaken. Het duo bleek ook in Nederland te hebben opgetreden.

Blokhut bij Smart View

Watermolen Mabry Mill, in de regen

Het laatste stukje moesten we toch weer in de regen rijden en ook op de camping regende het een paar uur.

Donderdag was het weer goed. In de stad Roanoke deden we boodschappen en bezochten we de wasserette. Het eindpunt was de camping bij Peaks of Otter. Een van de bergen hier is Sharp Top Mountain, die zich mooi weerspiegelt in een meertje.

Sharp Top Mountain

Vrijdag starten we met een wandeling naar een historische boerderij, de Johnson Farm. Ooit begonnen daar pioniers in een blokhut en samen met hun dertien kinderen bouwden ze het uit tot een boerderijtje met onder andere een boomgaard.

Johnson Farm

Een van de tientallen uitzichtpunten langs de parkway

Het geheel werd verlaten in de dertiger jaren en is later gerestaureerd. We kijken er rond terwijl een vrijwilligster het een en ander vertelt.

Verderop langs de parkway stoppen we bij de James River. Vroeger, voor de spoorwegtijd, was dit een vaarweg, die verbeterd werd met een parallel kanaal en sluizen. Een van de sluizen bekijken we tijdens een korte wandeling.

We leggen de laatste kilometers af van de Blue Ridge Parkway en tellen uiteindelijk ruim 850 km, inclusief de afslagen.
Het is een bijzonder project geweest, deze toeristische weg aan te leggen. Hoewel er in de dertiger jaren al mee werd begonnen, werd het laatste stukje pas in de zeventiger jaren gerealiseerd.
Omdat steeds de langgerekte bergrug wordt gevolgd zijn er onvoorstelbaar veel 'view points'. Het is ondoenlijk om overal te stoppen. Ook zijn er onderweg zeker zeven bezoekerscentra en tientallen wandelpaden.
De campings bevielen ons iets minder goed omdat ze alle in dichte bossen liggen met weinig zonlicht. Een deel van de tijd regende het trouwens en dan wordt het helemaal een trieste aangelegenheid.
Bovendien zijn deze campings vrij primitief qua voorzieningen.

Opvallend vandaag was dat we meer fietsers zagen dan anders en vooral erg veel motoren. We kunnen ons dat ook wel een beetje voorstellen, want de weg leent zich daar goed voor.
Een van de motorrijders kwam op een parkeerplaats naar ons toe en vroeg of hij even binnen mocht kijken. Hij was erg verrukt van de Volkswagen Westfalia en zou er graag een hebben.
Dat is wel iets wat ons al vele malen is overkomen, dat mensen spontaan zeggen dat we een leuke camper hebben. In Amerika hebben deze campers een soort cultstatus.

Aan het eind van de parkway tanken we in Waynesboro en doen ook nog wat boodschappen.
Daarna vervolgen we de toeristische route, die in het Nationale Park Shenandoah anders heet, namelijk de Skyline Drive. We vinden een mooie camping en nu gelukkig eens met 4g internet.