Uspallata (Argentinië)

Samen met het internationale vrachtverkeer gingen we 3000 meter omhoog naar de Paso de Libertadores

In twee dagen hebben we de 700 km tussen Pisco Elqui en Uspallata overbrugd. Wel jammer dat we veel extra kilometers moesten rijden, maar we zijn nu dan in de buurt van Mendoza, dus we kunnen nu wat sneller terug naar Nederland als dat nodig is. 

Gisteren stonden we op een parkeerplaats aan de snelweg vlakbij zee. Een prima plek met goede voorzieningen en naast een ambulancepost, dus veilig. Het was er fris, zoals zo vaak aan de Chileense kust met mist uit zee. We gingen daarna weer het binnenland in en prompt verdwenen de mist en de bewolking en was het zonnig met 30 graden. We namen de drukste pas en grensovergang tussen Chili en Argentinië met enorm veel vrachtauto's. Ook die nemen redelijk moeiteloos de circa 25 vrij brede haarspeldbochten. Op 3000 meter hoogte volgt dan een tunnel en de grenscontrole, die ondanks de drukte "maar" 1,5 uur in beslag nam.

Onderweg even stoppen bij de Puente del Inca

Onderweg naar Uspallata

We zijn nu in enigszins bekend gebied want in november en december 2007 waren we hier ook al eens en toen op de fiets.

In Uspallata waren we toen ook en we zien het hostel waar we drie dagen verbleven. De omgeving is prettig en het weer is aangenaam. We staan op de gemeentecamping die slechts drie euro kost en mooie plekken onder de populieren heeft maar het sanitair haalt zelfs de lage Argentijnse normen niet. 

Later in de middag kregen we een bui met flinke hagelstenen. Het was de eerste neerslag na de Carretera Austral, alweer bijna twee maanden geleden.

Chili laten we dit deel van de reis nu echt achter ons. Het heeft ons mooie landschappen gebracht. We hebben er echt van genoten. Hopelijk kunnen we het tweede deel van de reis (vanaf oktober) nog naar het noorden. 

Het is wel een duur land. Vooral campings en supermarkten zijn duurder dan in Nederland. Daar staan de vele vrije overnachtingsmogelijkheden tegenover. We stonden 18 keer vrij en 30 keer overnachtten we betaald. 

Er zijn natuurlijk ook wel wat kleine ergernissen te noemen, zoals het vele zwerfvuil langs wegen en op parkeerplaatsen. Ergens vrij staan betekent per definitie dat je omringd bent door afval. Ook het feit dat je tijdens weekenden in een groep lawaai makende feestgangers terecht kunt komen is niet leuk. We waren hier erg alert op bij het kiezen van een overnachtingsplek en zelfs plaatsen op campings. En dan heb je nog het eeuwige hondengeblaf in de nacht, waardoor je slaap soms wordt onderbroken.

Wat we bijzonder vonden zijn de vele monumenten voor verkeersslachtoffers langs de wegen. Behalve een kruis of een plaquette zie je ook vaak een foto en toepasselijke attributen van de overledene. Soms zagen we zelfs een deel van de carrosserie van een auto, ironisch genoeg. En soms tientallen plastic flessen, al dan niet gevuld, maar waarom?

De Chilenen zijn over het algemeen vriendelijk en doen erg hun best om je te helpen met een vraag. We hebben ons er prima thuis gevoeld. 

Sinds een week geleden hebben we na Santiago (te) veel gereden: 1350 km